17 Δεκεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης του θαυματουργού και όλων τα ψυχικά και σωματικά βλέμματα στρέφονται στο συγκλονιστικό παράστημα του Προστάτη και Πολιούχου των Ζακυνθίων, του οποίου το Σκήνωμα, με τη Χάρη του Θεού, δεν έχει αγγίξει ο κοσμοχαλαστής Χρόνος!
Στο πανεπίσημο, πανηγυρικό και πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο προέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄, φιλοξενούμενος αυτές της μέρες του Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β΄ και της τοπικής Εκκλησίας.
Σε κάθε περίπτωση και μάλιστα κατά την τέλεση της σημερινής Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος αναδείχθηκε Πατέρας ευπροσήγορος, μειλίχιος και γλυκύς, προκαλώντας αισθήματα τιμής και σεβασμού εκ μέρους όσων τον συναναστράφηκαν και δέχτηκαν την ευλογία του.
Δυστυχώς, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, δεν έγινε η προγραμματισμένη Λιτάνευση του Αγίου Διονυσίου στην πόλη, αλλά μόνον μέχρι τα Προπύλαια του Ναού για την ευλογία του συγκεντρωμένου πλήθους των πιστών.
Μετά την Δέηση ενώπιον του Λειψάνου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου προσεφώνησε θερμότατα τον Μακαριώτατο, δωρίζοντάς του μιαν Εμβάδα του Αγίου εκ μέρους της Μονής. Στη συνέχεια ομίλησε κατάλληλα ο Αρχιεπίσκοπος, αντιδωρίζοντας στη Μονή έναν ασημένιο σταυρό ευλογίας, στον δε Μητροπολίτη Ζακύνθου ένα κεντημένο επιγονάτιο.
Έπειτα ο Αρχιεπίσκοπος απένειμε επιστηθίους σταυρούς, τόσο στον Καθηγούμενο της Μονής Στροφάδων και Αγ. Διονυσίου Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Λιβέρη, όσο και στον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως Ζακύνθου Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Καποδίστρια. ( φωτο και κείμενο από http://banato.blogspot.com)ΠΡΟΣΦΩΝΗΜΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ Β΄
ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμε, Προσφιλέστατοι Άγιοι Αρχιερείς,Εντιμότατοι Άρχοντες,Λαέ του Θεού ευλογημένε,
Η Ζάκυνθος -νήσος Αγίων και Ποιητών, «ωραία και μόνη» κατά Κάλβον- παρά την άσχημη και δυσοίωνη κοινωνική συγκυρία για την πατρίδα μας, έχει ενδυθεί αυτές τις μέρες «ένδυμα αγαλλιάσεως» για δύο συγκεκριμένους λόγους:Πρώτον, ότι τιμά και πανηγυρίζει τη μνήμη του προστάτη και πολιούχου της Αγίου Διονυσίου του θαυματουργού, του Οποίου το πανσεβάσμιο Σκήνωμα, αλώβητο από τους καιρούς, ορθώνεται μπροστά μας, ευλογώντας και αγιάζοντας τον λαό μας, καιΔεύτερον, ότι κατ’ αυτάς μάς τιμάτε με την παρουσία Σας Εσείς Μακαριώτατε, ο Πρώτος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος κατά το ολιγόμηνο διάστημα της πηδαλιουχίας Σας έχετε δώσει αξιόλογα δείγματα γραφής και ποιμαντικής ευαισθησίας.Στο πρόσωπό Σας όλη πλέον η πατρίδα μας διακρίνει τον Πατέρα, με ό,τι ετούτο προϋποθέτει ή συνεπάγεται.Γνωρίζω, Μακαριώτατε, ότι δεν επιθυμείτε ν’ ακούτε λόγους επαινετικούς, ως φύσει και ουσία σεμνός. Εκείνο μόνο, το οποίο θα επιθυμούσα να επισημάνω στην ομήγυρή μας είναι ότι αναδεικνύεσθε συν τω χρόνω ως ο Αρχιεπίσκοπος της Σιωπής, μιας Σιωπής όμως που διδάσκει ή και τύπτει, καθώς άπαντες τριγύρω σας υψώνουν λόγον άνευ περιεχομένου και ουσίας, λόγον αδιέξοδο και θορυβώδη, λόγον υπερφίαλο και άχρηστο σε ύστατη ανάλυση.Η Σιωπή Σας, γνωρίζουμε Μακαριώτατε, δεν είναι αδυναμία, αλλά άσκηση στην αυτοσυνειδησία και αυτομεμψία, προστάδιο πάντως για τα μεγάλα και σπουδαία που ετοιμάζετε υπέρ του λαού μας. Γι’ αυτό ακριβώς Σας υποληπτόμαστε και προσβλέπουμε στην ταπεινή Σας παρουσία ως αξίου προεστώτος της καθ’ Ελλάδα Ιεράς Συνόδου.Όμως σήμερα, καθώς ευφραινόμαστε γύρω από το κοινό Ποτήριο της Θείας Ευχαριστίας τιμώντας συνάμα τον Άγιο της Συγνώμης, Σας παρακαλούμε να εξέλθετε από το ασκητήριο της Σιωπής και να μας μεταδώσετε από εκεί «λόγον αγαθόν» πνευματικής οικοδομής και παραμυθίας.
ΟΜΙΛΙΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄
ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
«Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων»(Ἰω. 10, 11)
Σεβασμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,Ἐντιμότατοι ἄρχοντες,Ἀγαπητοί μου λοιποί ἀδελφοί,
Μέ τήν εὐγενική πρόσκληση καί τήν ἄδεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, ἔχω τή χαρά καί τήν εὐλογία νά προΐσταμαι τῆς σημερινῆς Θείας Λειτουργίας καί τήν τιμή νά ἀπευθύνω δι’ ὀλίγων λόγο παρακλητικό πρός ἐσᾶς.
Συναχθήκαμε σήμερα ἐπί τό αὐτό στή Θεία Λειτουργία γιά νά ἑορτάσουμε τήν πανεύφημον μνήμη τοῦ πολιούχου τῆς νήσου Ζακύνθου Ἁγίου Διονυσίου, ἐπισκόπου Αἰγίνης.Στήν εὐαγγελική περικοπή, πού μόλις πρό ὀλίγου ἀκούσαμε, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔθεσε πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας μερικές εἰκόνες καί περιγραφές, οἱ ὁποῖες διευκρινίζουν μέ ἀπόλυτη σαφήνεια τί σημαίνει καλός ποιμένας γιά τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ταυτόχρονα, ὅμως, ἐάν κάποιος θελήσει νά ἐμβαθύνει στά νοήματα καί τίς προτροπές τοῦ συγκεκριμένου εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καί νά προβληματισθεῖ σχετικά μέ τό τί σημαίνουν ὅλα αὐτά γιά τό σήμερα, τότε ἀναπόφευκτα θά βρεθεῖ μπροστά σέ καίρια καί οὐσιώση ἐρωτήματα καί προβληματισμούς.Ἡ εὐαγγελική περικοπή περιγράφει μέ τρόπο πού δέν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνειῶν δυό διαφορετικούς τύπους ποιμένων:Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ «ποιμήν ὁ καλός». Ὁ Κύριος εἶναι κατηγορηματικός: Καλός Ποιμένας εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων». Εἶναι αὐτός πού θυσιάζει τήν ὕπαρξή του ὁλόκληρη γιά τούς ἀδελφούς του. Εἶναι αὐτός πού διακονεῖ τήν Ἐκκλησία καί τό λαό τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀφοσίωση καί τήν ἀγαπητική ἀνιδιοτέλεια τοῦ καλοῦ πατέρα.Ὁ Ποιμήν ὁ καλός εἶναι βέβαια ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὅμως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας καί κατά προέκταση καί κατ’ ἀναφορά εἰς αὐτούς καί οἱ ἱερεῖς ἱστάμεθα, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ.Καλούμαστε λοιπόν ἐμεῖς, οἱ Ποιμένες τοῦ λογικοῦ Ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ, νά εἴμεθα εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, διαθέτοντας καί θυσιάζοντας τήν ὕπαρξή μας ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων˙ ὑπέρ τοῦ ποιμνίου πού ὁ Χριστός μᾶς ἐμπιστεύθηκε, νά διακονοῦμε ὡς πατέρες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Οἰκογένειας.Ὁ δεύτερος τύπος ποιμένος εἶναι αὐτός πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ «μισθωτό».Μιλώντας μέ σύγχρονους ὅρους, θά λέγαμε ὅτι εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κατανοεῖ τόν ἑαυτό του ὡς μισθοφόρο˙ ὡς ἕνα ὑπάλληλο μιᾶς θρησκευτικῆς ὑπηρεσίας μέ ἁρμοδιότητα τήν ἐξυπηρέτηση τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν κάποιων ἀνθρώπων.Ὅμως αὐτός ὁ ποιμένας δέν ἔχει αἴσθηση ὅτι βρίσκεται ἐκεῖ εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ. Δέν θεωρεῖ παιδιά του, δηλαδή σάρκα ἀπό τή σάρκα του, τούς ἀνθρώπούς τούς ὁποίους καλεῖται νά ὑπηρετήσει ὡς κατά χάριν πατέρας τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.Γι’ αὐτό καίὅταν ἔρχονται τά προβλήματα˙ὅταν οἱ ἄνθρωποι δοκιμάζονται˙ὅταν ἐγείρονται ἀπειλές καταρράκωσης καί καταστροφῆς τῶν οὐσιωδῶν τοῦ βίου˙ὅταν φανεῖ ὁ λύκος νά ἔρχεται - ὅπως παραβολικά λέει τό εὐαγγελικό κείμενο – τότε αὐτός ὁ ποιμένας φεύγει.Ἐγκαταλείπει τά παιδιά του στό ἔλεος τῆς καταστροφῆς, στίς δυνάμεις τοῦ διχασμοῦ καί τοῦ κατακερματισμοῦ τους, καί δραπετεύει.Καί αὐτά συμβαίνουν ἐπειδή ἁπλούστατα: «ὁ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι, καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων» (Ἰω. 10, 13)
Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά διευκρινήσουμε κάτι, τό ὁποῖο εἶναι θεμελιῶδες καί ζωτικῆς σημασίας.Ἡ διάκριση μεταξύ «καλοῦ» καί «μισθωτοῦ» ποιμένα δέν εἶναι καταρχάς ἠθική.Τό καίριο πρόβλημα δέν εἶναι μιά ἠθική διάκριση μεταξύ τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ποιμένα, ἀλλά κατ’ ἀρχήν ἡ θεμελιώδης διαφοροποίηση μεταξύ τοῦ ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτοῦ πού ὁ κόσμος κατανοεῖ ὡς ὑπάλληλο μιᾶς θρησκευτικῆς ὑπηρεσίας.Ἡ διαφοροποίηση ὅμως αὐτή κρύβει πίσω της πολύ σοβαρά ζητήματα, τά ὁποῖα σχετίζονται ἄμεσα μέ φαινόμενα ἀποκλίσεων ὄχι μόνον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου ἀπό τήν εὐαγγελική παράδοση, ἀλλά καί τῆς σύγχρονης κοινωνίας ἀπό τόν ὀρθό τρόπο τοῦ «εἶναι» στήν ὑποδούλωση τῆς ζωῆς στό «φαίνεσθαι».Ὁ Κύριος εἶναι σαφής καί ὡς πρός αὐτό τό σημεῖο.Μιλώντας γιά τόν ἑαυτό Του ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἐγώ εἰμί ὁ ποιμήν ὁ καλός καί γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ὑπό τῶν ἐμῶν» (Ἰω. 10, 14).Ὁ καλός ποιμένας λοιπόν διακρίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι γνωρίζει τά παιδιά του καί ἀναγνωρίζεται ἀπό αὐτά. Ἔχει, δηλαδή, προσωπικές σχέσεις μέ τό ποίμνιό του. Ἀναγνωρίζει τούς ἀνθρώπους γύρω του ὡς πρόσωπα καί αὐτοί τόν γνωρίζουν ὡς πρόσωπο.Σέ αὐτό τό σημεῖο ἀναδύεται λοιπόν μιά – θά τολμοῦσα νά πῶ - τραγική πτυχή τοῦ συγχρόνου ἐκκλησιαστικοῦ βίου, ἀλλά καί τῆς σύγχρονης κοινωνικῆς πραγματικότητας.Ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἐκκλησία, σήμερα ζοῦμε μιά ἀντίφαση. Ἡ θεολογία μας καί ἡ Παράδοσή μας δέν γνωρίζουν ἄλλο τρόπο ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καί ἄλλη ποιότητα ἀνθρωπίνων σχέσεων παρά αὐτήν κατά τήν ὁποίαν ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Εὐχαριστίᾳ «ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν» (Α΄ Κορ. 10, 17). Κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χωρίς τόν ἄλλο.Κατά συνέπεια δέν ὑπάρχουν ἀπρόσωπες ποιμαντικές σχέσεις καί ἡ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει γιά νά ἐξυπηρετεῖ ἀτομικές θρησκευτικές ἀνάγκες ψυχολογικοῦ ἤ συναισθηματικοῦ τύπου, ἀλλά γιά νά καθίσταται συνεχῶς ἐφικτή ἡ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. Γιά νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τή δουλεία τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ ἐγωϊσμοῦ καί νά συναντηθοῦν στήν ἐλευθερία τῶν προσωπικῶν σχέσεων ἀγάπης, ὁμόνοιας καί εἰρήνης: «ἵνα ὦσι ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰω. 17, 22).Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι οὔτε θρησκευτικό σωματεῖο οὔτε ἰδεολογική παράταξη, ἀλλά τρόπος ζωῆς.Γι’ αὐτό τόν καλό ποιμένα δέν ἐνδιαφέρει ἡ τυπολατρεία ἀλλά ἡ οὐσία. Ὁ καλός ποιμένας δέν εἶναι ἀπρόσωπος θεματοφύλακας θρησκευτικῶν τύπων, ἀλλά βιωματικός ἐκφραστής τῶν συνεπειῶν ἐκείνης τῆς κατά Θεόν σχέσης, ἡ ὁποία συνεπάγεταινά γνωρίζεις τό ποίμνιό σου προσωπικά˙νά εἶσαι γνώστης καί μέτοχος τῶν προβλημάτων του˙νά θέτεις τήν ψυχή σου ὑπέρ αὐτοῦ.Καί ἔτσι νά σέ γνωρίζουν, νά σέ ἀναγνωρίζουν καί νά ἐμπιστεύονται ὅτι ὁ δρόμος πού τούς δείχνεις εἶναι ὁ σωστός. Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἀκριβῶς ἡ σύγχυση μεταξύ ἀτομισμοῦ καί προσωπικῶν σχέσεων, ἡ ὁποία φαίνεται μερικές φορές νά ἀλλοιώνει δραματικά τόν ἐκκλησιαστικό βίο, εἶναι ἐπίσης ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα στοιχεῖα πού δηλητηριάζουν καί ὁδηγοῦν σέ κρίση καί ἀδιέξοδο καί τόν εὐρύτερο κοινωνικό βίο, ἀλλά καί τόν πολιτισμό μας ὁλόκληρο.Ὁ σύγχρονος πολιτισμός δίνει ἔμφαση στήν ἀτομικότητα.Στή διασφάλιση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων.Στήν προτεραιότητα τοῦ ἐγώ ἔναντι τοῦ ἐμεῖς.Ὅταν ὅμως μένουμε σέ αὐτό τό ἐπίπεδο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατανοεῖται καί κατανοεῖ τόν ἑαυτό του ὡς ἄτομο καί ὄχι ὡς πρόσωπο, αὐτή του ἡ ἐπιλογή δέν εἶναι ἄμοιρη συνεπειῶν.Μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ὁ «μισθωτός», ὁ ὁποῖος δέν ἔχει πίστη καί ὅραμα καί δέν διακατέχεται ἀπό αἴσθηση προσωπικῆς εὐθύνης ἀπέναντι σέ προσωπικές ὑπάρξεις, δέν εἶναι ποιμένας, τό ἴδιο ἰσχύει καίγιά τόν δάσκαλο πού εἶναι μισθωτός ἑνός ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ἀγνοεῖ τί σημαίνει παιδεία˙τόν πολιτικό πού λειτουργεῖ ὡς «μισθωτός» τῆς κομματικῆς συντεχνίας, ὅ,τι χρώμα καί νά ἔχει αὐτή καί δέν λειτουργεῖ κατ’ ἀρχήν ὡς γνήσιος μέτοχος καί ἐκφραστής τῶν ἀνθρώπων πού ἐκπροσωπεῖ στόν τομέα τῆς διακονίας του˙τόν γιατρό πού ἐκπαιδεύεται νά θεραπεύει ἀσθένειες καί ὄχι ἀσθενεῖς˙τόν δημόσιο ὑπάλληλο πού μαθαίνει νά ἐξυπηρετεῖ ἀπρόσωπους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς καί ὄχι προσωπικές ἀνάγκες καί προβλήματα τῶν συνανθρώπων του.Ἔτσι ὁδηγούμαστε σέ ἀπρόσωπες οἰκογενειακές σχέσεις, σέ ἀπρόσωπο σύστημα, σέ ἀπρόσωπους διοικητικούς μηχανισμούς κ.ο.κ.Δέν ὑπάρχει λοιπόν διέξοδος; Δέν ὑπάρχουν παραδείγματα, πού νά ὑποδεικνύουν ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλος δρόμος, καί ἄλλη ἐπιλογή ἀπό αὐτήν πού κυριαρχεῖ σήμερα στή ζωή μας;Δέν χρειάζεται, ἀδελφοί μου, νά κοιτάξουμε πολύ μακριά γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν ἀπάντηση.
Ἄς στρέψουμε ἁπλά λίγο τή ματιά καί τήν προσοχή μας στό ζωντανό παράδειγμα πού ἔχουμε σήμερα μπροστά στά μάτια μας:Ὁ Ἅγιος Διονύσιος, τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα, ἔχει σημαδέψει τήν ἱστορία μέ ἕναν συγκεκριμένο τρόπο.Ὅταν τόν πλησίασε ὁ φονιάς τοῦ ἀδελφοῦ του γιά νά ἐξομολογηθεῖ μετανοημένος γιά τό ἔγκλημά του, ὁ ἅγιος φανέρωσε μέ τόν πιό ἐναργή καί ἀδιάψευστο τρόπο τί σημαίνει ἐν Χριστῷ ὑπέρβαση τῆς ἀτομικότητας. Ἄν δροῦσε μέ κριτήριο τή θιγμένη και αἱματοβαμμένη ἀτομική του ὀδύνη καί τήν προστασία τῶν δικαιωμάτων του ὡς ἀδελφός τοῦ δολοφονημένου, θά ἔπρεπε νά καταδώσει τόν φονιά του.Λειτουργώντας ὅμως ὡς καλός ποιμένας ἐκτιμᾶ τήν μετάνοια, δημιουργεῖ προσωπική σχέση μέ τόν μετανοοῦντα καί ταυτόχρονα τόν βοηθᾶ νά κτίσει τήν προσωπική του σχέση μέ τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ οὐσιαστική σωτηρία, ἀνεξάρτητα τί θά γίνει μετά κατά τήν κοσμική διαδικασία γιά τή λύση τοῦ δράματος.Ὅμως αὐτό τό θαυμαστό γεγονός δέν ἔγινε τυχαῖα καί παρεπιπτόντως. Εἶναι καρπός μακροῦ καί ἐπίπονου ἀγῶνα τοῦ ἁγίου νά ζήσει κατά Θεόν καί νά γίνει ἔτσι δοχεῖο καί ἐκφραστής τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Ἀδελφοί μου,Σήμερα, πού ὁ ἀτομικός εὐδαιμονισμός μέ τίς γνωστές του συνέπειες:* τήν καλλιέργεια τῆς φιλαυτίας,* τήν ἐπικράτηση τῆς ἀπληστίας,* τήν κυριαρχία τῆς διαπλοκῆς καί τῆς ἀδιαφορίας γιά τόν δοκιμαζόμενο πλησίον,ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά φανερώσει δυναμικά τήν ἀλήθειά της. Νά ἀντιτάξει στά φαινόμενα τῆς ἐγωκεντρικῆς παρακμῆς τή δημιουργική δύναμη τῆς ἀγάπης. Νά τροφοδοτήσει τόν πολιτισμό μέ τή σημασία πού ἔχει ἡ ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ πρός χάριν τοῦ ἐμεῖς.Ἡ Ἐκκλησία σήμερα, ὅσο ποτέ ἄλλοτε ἴσως, ἔχει χρέος νά ἀποτελέσει πηγή ἔμπνευσης γιά τήν τροφοδοσία τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι μέ ὅ,τι εἶναι δυνατόν νά καλλιεργεῖ ἦθος, νόημα ζωῆς καί τρόπους νά ξεπεράσουμε τήν ἀτομοκεντρική καί ἀδιέξοδη πορεία τοῦ κοινωνικοῦ μας βίου.Στήν ἀμηχανία τοῦ κόσμου γιά τό πῶς μπορεῖ ἡ ζωή νά εἶναι γεμάτη νόημα, καί πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά γνωρίζονται προσωπικά μεταξύ τους, συγκροτώντας πολιτισμό προσώπων καί ὄχι ἀτομικοτήτων, ἔχει νά παραθέσει τό παράδειγμα τῶν ἁγίων της.Ἄς εὐχηθοῦμε λοιπόν, ἡ σημερινή μας προσωπική συνάντηση μέ τόν πολυοῦχο τῆς Ζακύνθου ἅγιο Διονύσιο, νά ἀποτελέσει ἀπαρχή γιά προσπάθεια νά μετακινηθοῦμε ἀπό τό ἐγώ στό ἐμεῖς. Καί τοῦτο ὄχι μόνο γιά τό καλό τό δικό μας, ἀλλά καί γιά τό καλό τῶν πλησίον μας καί τῆς χώρας μας.
