25.12.09

ΛΑΜΠΡΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ.


Χριστούγεννα σήμερα και στην Ιερά Μονή μας τελέσθηκαν δύο Θείες Λειτουργίες. Στην πρώτη, τις πρώτες πρωινές ώρες (04:00 π.μ.), λειτούργησε ο Πανοσιολ. Καθηγούμενος της Μονής μας Αρχιμ. Διονύσιος, ενώ στην δεύτερη (08:00 π.μ.) Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος. Η συμμετοχή του κόσμου υπήρξε μοναδική, καθώς πλήθος λαού, τόσο την νύκτα όσο και την ημέρα, προσήλθε στη Θεία Λειτουργία και κοινώνησε του Δεσποτικού Σώματος και  Αίματος.
Το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Μητροπολίτη μας προς τον ευσεβή Λαό του Θεού εκφώνησε από άμβωνος ο Πανοσιολ. Αρχιμ. Δανιήλ Μπιάζης.



Η προσκομιδή. Συμβολίζει τον τόπο της Γεννήσεως.




Ο Αγιος στη "θύρα" Του.
 Ζωντανή μαρτυρία της εν Χριστώ σωτηρίας.

24.12.09

ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΗΣ "ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ" ΣΤΗ ΜΟΝΗ.





Απόψε, όπως κάθε Ζακυνθινό σπίτι, έτσι και στη Μονή μας πραγματοποιήθηκε το πατροπαράδοτο έθιμο του κοψίματος της "κουλούρας". Μια παράδοση που είναι -ευτυχώς!- ακόμα ζωντανή στο νησί μας.




Την κοπή της "κουλούρας" παραχώρησε τιμητικά ο Καθηγούμενος, στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβαϊδος κ. Πορφύριο, ο Οποίος διαμένει στη Μονή καθ' όλο το διάστημα του Δωδεκαημέρου.



Στη συνέχεια, ακολούθησε η νηστήσιμη (άλαδη) τράπεζα της Μονής, στην οποία παρατέθηκε μπρόκολο, όπως ορίζει η Ζακυνθινή παράδοση.



(Για το έθιμο αυτό διαβάστε στα Παραθέματα.)


ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ


«Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ».



«Ο Πατήρ δε μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ, ο Υιός δε μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός, το Πνεύμα δε μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν εναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα.
Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να ‘ναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύσης.
Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρατά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. Τις γαρ μετουσία φωτί προς σκότος; Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανάτου.
Επειδή, τώρα ο Θεός μας προσέφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατεβεί αυτός στο χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπερασμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομοιωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προορισμό.
Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο.
Κι ακόμα να μας ελευθερώσει από τη φθορά φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης.
Και ακόμα να ξανακάνει καινούριο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύπαρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού.
Και ακόμα να μας γεμίσει κουράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση.
Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιάστηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ειδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λατρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος.
Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού, τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώπους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους.
Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθηκαν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που συντρίβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμματους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σοφούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομοκρατικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο απόβλητος και μισητός της ζωής.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χριστού, αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μεσ’ από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθορά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία.
Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρητικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται.
Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει, τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπαθούν και θανατώνονται.
Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τι να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα ’χεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζητάς από μας παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε.
Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή, εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπισή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει»
.
(Φωτογραφία: Καθολικό Ιεράς Μονής, Η Δημιουργία του κόσμου, έργο Ι. Τσολάκου)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ


ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄
ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΤΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Πρός τό Τίμιο Πρεσβυτέριο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν Εὐγενῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐπαρχίας


«Αγαλλιάσθω η κτίσις, κτίζεται γαρ ο Κτίστης, και ο προών νυν πρόσφατος, γνωρίζεται Θεός (…)»

Είναι λόγια του Υμνογράφου της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η χαρά ξεχειλίζει αυτές τις μέρες και από τους ύμνους της Εκκλησίας μας και από τις ψυχές μας. Διότι όλοι συναισθανόμαστε, ότι η Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού αποτελεί το σημείο στροφής του ανθρώπου και της ιστορίας του σε νέα πραγματικότητα ποιοτικότερη και ουσιαστικότερη.

Η αρίθμηση των χρόνων μας «προ Χριστού» και «μετά Χριστόν» δεν είναι απλά και μόνον ένας τρόπος χρονολογικής αρίθμησης, αλλά δηλώνει, ότι το παλαιό σκότος της αποστασίας και της φθοράς διαδέχεται ο καιρός του Φωτός, η εποχή της καταδίκης παρήλθε προ πολλού και ήδη η θεία Χάρη επέλαμψε στον κόσμο μας, προσδίνοντάς του νεότητα και αξία.

Ναι, κατανοώ, ότι το υπερφυσικό θαύμα της Θείας Γέννας συνεχίζει ν’ αποτελεί «μυστήριον ξένον» για τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας. Συμβαίνουν τόσα και τέτοια στην καθημερινότητά μας, ώστε το κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός περνάει συνήθως δίχως να του δίνουμε την αρμόζουσα σημασία, ενώ συχνότατα το συνδυάζουμε με κραιπάλες, μέθες, ακρότητες καταναλωτικές ή ό,τι άλλο αδιάφορο πνευματικά ή κι επιζήμιο από πάσης απόψεως.

Ομως το νέο είναι τόσο μεγάλο, διαθέτει τέτοια βαρύτητα (γεγονός των γεγονότων, θα το λέγαμε καλύτερα), ώστε δεν μπορεί να το επισκιάσει η οποιαδήποτε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των αποπροσανατολισμένων κοινωνιών μας. Το νέο ήλθε, προτού καν εισέλθει στον ιστορικό μας χρόνο. Το προανάγγειλαν οι Προφήτες. Ο Ησαΐας -για παράδειγμα- έλεγε οκτακόσια σχεδόν χρόνια πριν: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός, και εδόθη ημίν, (…), και καλείται το όνομα αυτού Μεγάλης Βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος (…)».

Το επαναλαμβάνουν κάθε μέρα όσοι, με τρόπο μυστηριακό και συνεπώς βιωματικό, το ζουν. Εκείνοι μπορούν να μαρτυρήσουν, ότι η Θεία Σάρκωση έχει μεταστρέψει κυριολεκτικά την ύπαρξή τους προς το καλύτερο, χορηγώντάς τους περιεχόμενο και προοπτική. Γνωρίζουν πλέον, ότι μετέχει κανείς στην Ενανθρώπηση του Λόγου, εφόσον προσφέρει αγάπη, καταδεκτικότητα, στοργή στον συνάνθρωπο και μάλιστα στον εμπερίστατο, τον άρρωστο, τον εχθρό. Ο αναμενόμενος Λυτρωτής ήλθε άπαξ στον κόσμο μας πριν από είκοσι αιώνες, αλλά ξανάρχεται ανάμεσά μας μες από τον συνδυασμό της Πίστης και της Αγάπης μας. Πιστεύουμε και αγαπάμε τον Σαρκωθέντα, πιστεύοντας ταυτόχρονα και αγαπώντας τον συνάνθρωπο. Μια προσήλωση στα θεία αποβαίνει στείρα, εάν δεν τάσσεται στην διακονία του συνανθρώπου, τότε μάλιστα το «Παιδίον» καταφρονείται και διώκεται από τη γέννησή του.

Αγαπητοί Συνεορταστές,

«Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός»! Ας ψάξουμε πρώτα στην ψυχή ενός εκάστου! Μακάρι να Τον βρούμε εκεί! Θα είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός μας! Θησαυρός αδαπάνητος και αδιάπτωτος! Αυτό αποτελεί και την δική μου ευχή και προσευχή, σήμερα και κάθε μέρα!!!


Με όλη μου την αγάπη εν Χριστώ Γεννηθέντι

+ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

23.8.09

Ο ΘΕΟΦΙΛ. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ

Σήμερα το πρωί, ιερούργησε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής μας, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Φαναρίου κ.κ. Αγαθάγγελος, Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.


Εντός του Ιερού Βήματος, συμπροσευχήθηκαν οι Σεβασμιώτατοι Νικαίας, Θηβαϊδος, Ζάμπιας και Τριπόλεως, οι οποίοι βρίσκονται στο νησί μας για να συμμετάσχουν μαζί με άλλους Αρχιερείς στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμή του Πολιούχου μας Αγίου Διονυσίου.


Μετά τη Θεία Λειτουργία, και στις 11 ακριβώς το πρωί, έγινε η έξοδος του Σεπτού Λειψάνου από τη Λάρνακά Του και η τοποθέτησή Του εντός του Ιερού Βήματος.



22.8.09

Λόγος στην Κοίμηση της Θεοτόκου (Αγ. Θεοδώρου Στουδίτου)

Τώρα λοιπόν, ενώ έκλεισε τους αισθητούς οφθαλμούς η Θεοτόκος, υψώνει για χάρη μας τους νοητούς, σαν λαμπρούς και μεγάλους φωστήρες που ποτέ ως τώρα δεν βασίλεψαν, για να αγρυπνούν και να εξιλεώνουν τον Θεό υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Τώρα, ενώ στα θεοκίνητα χείλη της σίγησε ο έναρθρος λόγος, αείλαλο ανοίγει το πρεσβευτικό της στόμα υπέρ όλου του γένους. Τώρα, ενώ συνέστειλε τις σωματικές και θεοφόρες της παλάμες, τις υψώνει άφθαρτες προς το Δεσπότη υπέρ ολόκληρης της οικουμένης. Τώρα, ενώ μας απέκρυψε τα ηλιοειδή και φυσικά χαρακτηριστικά της, ακτινοβολεί διά μέσου της σκιαγραφίας της εικόνας της και την παρέχει στο λαό προς ασπασμό ευεργετικό και σχετική προσκύνηση, είτε το θέλουν οι αιρετικοί είτε όχι. Ενώ λοιπόν πέταξε επάνω η πάναγνη περιστερά, δεν παύει να φυλάττει τα κάτω. Ενώ εξήλθε του σώματος, με το πνεύμα της είναι μαζί μας. Ενώ οδηγήθηκε στους ουρανούς, εξοστρακίζει από ανάμεσα μας τους δαίμονες μεσιτεύοντας προς τον Κύριο.
Κάποτε, μέσω της προμήτορος Εύας ο θάνατος εισήλθε και κυρίευσε τον κόσμο· τώρα όμως συναντώντας την μακάρια θυγατέρα εκείνης αποκρούστηκε και κατανικήθηκε από το ίδιο εκείνο μέρος απ’ όπου του είχε δοθεί η εξουσία. Ας χαρεί λοιπόν το γυναικείο φύλο, που αντί ντροπής αποκομίζει δόξα. Ας χαρεί και η Εύα, διότι δεν είναι πια καταραμένη, αλλά έχει να επιδείξει απόγονο της ευλογημένο την Μαρία. Ας σκιρτήσει η κτίση ολόκληρη, καθώς αντλεί μυστικά τα νάματα της αφθαρσίας από την παρθενική πηγή και απαλλάσσεται έτσι από την θανατηφόρα δίψα.
Τέτοια είναι η εορτή που έχουμε σήμερα. Τόσο μεγάλα είναι τα γεγονότα που υμνολογούμε. Αυτά μας χαρίζει η χριστοανθής ρίζα του Ιεσσαί, η ιερόβλαστη ράβδος του Ααρών, ο νοητός παράδεισος του ξύλου της ζωής, ο έμψυχος λειμώνας των παρθενικών αρωμάτων, το ανθισμένο θεογεώργητο αμπέλι του ώριμου και ζωογόνου σταφυλιού, ο υψηλός και επηρμένος χερουβικός θρόνος του Παμβασιλέα, ο οίκος ο γεμάτος από τη δόξα Κυρίου, το άγιο καταπέτασμα του Χριστού, ο φωτεινότατος τόπος της ανατολής, αυτά μας χαρίζει, καθώς κοιμήθηκε σήμερα ειρηνικά και δίκαια. Λέω κοιμήθηκε, όχι όμως και πέθανε. Πέρασε από την γη στον ουρανό, όμως δεν εγκατέλειψε την υπεράσπιση του ανθρώπινου γένους.
Με ποια λόγια λοιπόν να παραστήσουμε το μυστήριο σου; Αδυνατούμε να το σκεφθούμε· είμαστε ασθενείς για να το εκφράσουμε· μας πιάνει ίλιγγος να το περιγράψουμε. Διότι είναι παράξενο και υψηλό και ανώτερο για κάθε διάνοια. Δεν σχετίζεται και δεν ταιριάζει με κάτι άλλο, όπως συμβαίνει με τα υπόλοιπα πράγματα, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να δώσουμε πρόχειρα τις αποδείξεις από τα γύρω μας πράγματα. Αντίθετα, από τα υπερβατικά και ανώτερα μας κατανοούμε με ευλάβεια όσα αναφέρονται σε σένα, και σε σένα μόνη παραδίδουμε τα υπέρ άνθρωπο. Διότι άλλαξες τη φύση κατά την άρρητη γέννηση. Που άλλου άκουσε κανείς παρθένο να συλλαμβάνει ασπόρως! Ω θαύμα! Τη μητέρα και λεχώνα τη βλέπουμε άφθορη παρθένο, επειδή Θεός ήταν αυτό που γέννησε. Το ίδιο λοιπόν και στη ζωηφόρο κοίμησή σου: με το να είσαι διαφορετική από τους υπολοίπους, μόνη εσύ κατέχεις δικαιολογημένα την αφθαρσία και των δύο (ψυχής δηλ. και σώματος).
Ας μας αφηγηθεί όμως η Σιών τα παράδοξα εκείνης της ημέρας. Είχε λοιπόν συμπληρωθεί το όριο της ζωής. Είχε φθάσει η ώρα του θανάτου. Προγνώρισε σαν μητέρα Θεού η Παναγία τον καιρό της μεταστάσεως. Όταν λοιπόν τα αισθάνθηκε αυτά και τα κατάλαβε, τι μας λέει η παράδοση πως προσευχόταν και παρακαλούσε;
«Έφθασε η ήμερα της εξόδου μου· έφθασε ο χρόνος της εκδημίας μου προς εσένα. Ας παρευρεθούν εδώ αυτοί που θα υπηρετήσουν στον ενταφιασμό μου, Δέσποτα· είθε να σταθούν στο προσκέφαλό μου οι λειτουργοί που θα τελέσουν την κηδεία μου. Και στα μεν χέρια σου να αφήσω το πνεύμα μου, στα δε χέρια των μαθητών σου, για να το ενταφιάσουν, το άψαυστο και θεοδόχο σώμα μου, από όπου ανέτειλες εσύ η αθανασία. Ας παρασταθούν κοντά μου να μου δώσουν χαρά αυτοί που βρίσκονται διεσπαρμένοι στα πέρατα της γης, οι κήρυκες και υπηρέτες του ευαγγελίου σου. Κι αν εσύ ευδόκησες να μετατεθεί ζωντανός ακόμη ο δίκαιος Ενώχ στον ουρανό, γιατί έτσι έπρεπε, και ο Θεσβίτης Ηλίας φανερά να ανυψωθεί με πύρινο άρμα προς άγνωστες χώρες, για να αναμένουν και οι δύο το χρόνο της φρικτής και παμφώτεινης δευτέρας παρουσίας σου, και αν πάλι για μια ανάγκη του Δανιήλ θαυματούργησες, ώστε μέσα σε μια στιγμή ο προφήτης Αββακούμ να μεταφερθεί από την Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα και πάλι να επιστρέψει, τότε τι σου είναι αδύνατο και μόνο αν το θέλησεις;»
Αυτά μόλις είπε η πανύμνητος, να που κατέφθασε και η δωδεκάδα των αποστόλων, από διαφορετική κατεύθυνση ο καθένας, σαν σύννεφα σπρωγμένα από τις πτέρυγες του Πνεύματος, που ήλθαν και στάθηκαν κοντά στη νεφέλη του φωτός. Τί λέγει λοιπόν εκείνη που έχει τα θεϊκά, τα πολλά, τα μεγάλα ονόματα, φέρνοντας, καθώς ήταν ξαπλωμένη, ένα γύρο το βλέμμα της και αντικρίζοντας αυτούς που ζητούσε;
«Ας αγαλλιάσει η ψυχή μου για τον Κύριο και αυτό θα γίνει για μένα ευφροσύνη και αίνεση και μεγαλείο εκ μέρους όλων των εθνών της γης. Διότι μου συγκέντρωσε τα θεμέλια της Εκκλησίας, μου συνάθροισε τους άρχοντες της οικουμένης, τους θαυμαστούς υπηρέτες της κηδείας μου. (Ω μεγαλοφυές θαύμα! Ω έργο μητρικής αφοσιώσεως προς τον υιό! Ω δώρο υιικής σχέσεως προς τη μητέρα!). Σαν άλλος ουρανός μου φάνηκε το δωμάτιο, με το να περικλείει μέσα του τους φωστήρες του κόσμου. Ναός Κυρίου φάνηκε η οροφή, που έφερε κοντά μου τους θείους μύστες και Ιερουργούς. Δεν θα μελετήσει πια η συμμορία των Ιουδαίων να πραγματοποιήσει τον εναντίον μου παραλογισμό. Δεν θα οπλίσει πια εναντίον μου το θρασύ του χέρι, για να με φονεύσει το συνέδριο των ιερέων. (Διότι κάποτε το είχαν σχεδιάσει και , μαζί με τον Υιό, θα φόνευαν οι αιμοχαρείς και τη Μητέρα, αλλά απέτυχαν στο σκοπό τους, γιατί τους εμπόδισε άνωθεν η θεία πρόνοια). Μεταβιβάζομαι σε τόπους κατοικίας απαραβίαστους, όπου δεν μπορεί ο εχθρός να εισαγάγει τις παγίδες της κακίας· όπου θα μπορώ να αντικρύσω την τερπνότητα του Κυρίου και να επισκεφθώ το Ναό, εγώ ο παμφώτεινος ναός Του». Και τί είπαν τότε προς αυτήν οι μακάριοι απόστολοι με λόγια είτε δικά τους είτε διαλεγμένα από τα στόματα των προφητών;
«Χαίρε κλίμαξ, που στηρίζεσαι στη γη και φτάνεις στον ουρανό, μέσω της οποίας έγινε η κάθοδος σε μας και η άνοδος προς τους ουρανούς του Κυρίου, κατά το μεγάλο πατριάρχη Ιακώβ».
Χαίρε βάτε με την τόσο παράδοξη μορφή, από την οποία εμφανίστηκε άγγελος Κυρίου σε μορφή πύρινης φλόγας και την οποία ενώ η φωτιά έκαιγε, δεν την κατέκαιε, κατά το μεγάλο θεόπτη Μωϋσή.
Χαίρε ο θεοδέγμων πόκος, από τον όποιο στράγγισε η ουράνια δρόσος, μία λεκάνη γεμάτη νερό, κατά τον θαυμασιώτατο Γεδεών.
Χαίρε πόλις του βασιλέως του μεγάλου, την οποία θαυμάζουν και μεγαλύνουν οι βασιλείς μαζί με τον ασματογράφο Δαυίδ.
Χαίρε η νοητή Βηθλεέμ, ο οίκος του Εφραθά, απ’ όπου εξήλθε ο βασιλιάς της δόξας, για να καταστεί άρχοντας στο λαό του Ισραήλ, του οποίου «αι έξοδοι απ’ αρχής εξ ήμερων αιώνος», όπως λέει ο Μιχαίας ο θειότατος.
Χαίρε το κατάσκιο παρθενικό όρος, από το οποίο εμφανίστηκε ο άγιος του Ισραήλ, κατά τον θεόφωνο Αββακούμ.
Χαίρε λυχνία ολόχρυση και φωτοφόρε, από την οποία έλαμψε στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενους» το απρόσιτο φως της Θεότητος, κατά τη ρήση του θεσπέσιου Ζαχαρία.
Χαίρε το παγκόσμιο ιλαστήριο των ανθρώπων , διά του οποίου σε ανατολή και δύση δοξάζεται στα έθνη το όνομα του Κυρίου και παντού προσφέρεται θυμίαμα στο όνομά Του κατά τον αγιότατο Μαλαχία.
Χαίρε νεφέλη ανάλαφρη, πάνω στην οποία κάθισε ο Κύριος κατά τον ιεροφωνότατο Ησαΐα.
Χαῖρε η ιερά βίβλος των προσταγμάτων του Κυρίου και ο νεοχάρακτος νόμος της Χάριτος, χάριν της οποίας μας έγιναν γνωστά όσα αρέσουν στον Θεό, κατά τον πολυθρήνητο Ιερεμία.
Χαίρε η κλεισμένη πύλη, διά της οποίας ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ εισήλθε και εξήλθε κατά τον μεγάλο θεόπτη Ιεζεκιήλ .
Χαίρε το αλατόμητο από χέρι ανθρώπου και υψηλότατο όρος, από το οποίο αποκόπηκε ο ακρογωνιαίος λίθος, κατά τον θεολογικότατο Δανιήλ.
Και ποιος νους να χωρέσει ή ποιος λόγος να αφηγηθεί όσα εκεί έψαλλαν, όσα είπαν, όσα μακάρισαν οι θεολόγοι; Όταν λοιπόν ιερούργησαν ιερώς όσα ταίριαζε και επιτέλεσαν τα άγια αγίως, να που έφθασε και ο Κύριος με τη δόξα της δυνάμεως του και όλη τη στρατιά του ουρανού. Και αόρατα μεν λειτουργούσαν οι ασώματοι, σωματικά δε γίνονταν υμνωδοί της θείας μεγαλειότητας οι απόστολοι. Σύμμεικτη ήταν, αδελφοί μου, η πανήγυρις και ο χορός ουράνιος μαζί και επίγειος — κι ας μη ξενίσει ο λόγος μου καθώς σκιαγραφεί τα θεοπρεπή γεγονότα —αποτελούμενος από Αγγέλους, Αρχαγγέλους, Κυριότητες, Θρόνους, Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, τις Χερουβικές και Σεραφικές, αποστόλους, μάρτυρες, δικαίους, άλλους να προτρέχουν, άλλους να προϋπαντούν, άλλους να ηγούνται, άλλους να προηγούνται, άλλους να ακολουθούν και άλλους να παρακολουθούν, και όλους να φωνάζουν χαρμόσυνα με ένα στόμα: «Άσατε τω Κυρίω», «αινέσατε τον Κύριον», «ευλογημένος Κύριος επί δίκαιον όρος το άγιον αυτού» και «ανυψωθήτω ο ουρανός εις το μετέωρον». Ποιος λοιπόν άκουσε ποτέ στον αιώνα τέτοιο εξόδιο, φιλόχριστοι αδελφοί; Ποιος γνώρισε την προπομπή μιας τέτοιας κηδείας; Ποιος κατάλαβε ποτέ μέχρι τώρα τέτοια μετάβαση, σαν κι αυτή που αξιώθηκε η Μητέρα του Κυρίου μου; Και δεν είναι παράξενο. Γιατί ακριβώς και κανένας δεν φάνηκε ποτέ υπέρτερος από αυτήν, που είναι μεγαλύτερη από όλους τους ανθρώπους.
Φρίττει το πνεύμα μου, ω Παρθένε, καθώς βάζω στο μυαλό μου το μεγαλείο της μεταστάσεώς σου. Μένει έκπληκτος ο νους μου, καθώς αναλογίζομαι το θαύμα της κοιμήσεως σου. Δένεται η γλώσσα μου, καθώς πάει να διηγηθεί το μυστήριο της παλινζωΐας σου. Διότι ποιος είναι εκείνος που θα μπορούσε επάξια «να κάνει γνωστούς όλους τους ύμνους σου» ή «να εξιστορήσει όλα τα θαυμάσια σου»; Ποιος νους υψηγόρος θα ρητορεύσει, ποιά γλώσσα μεγαλόστομη θα μιλήσει, θα έξαγγείλει και θα παραστήσει τα κατά σε, θα αποδώσει τα λόγια σου ή θα σταθεί αντάξια των δικών σου θαυμάσιων, τελετών, πανηγύρεων, εορτών, διηγήσεων, εγκωμίων; Γι’ αυτό και επί του παρόντος μυστηρίου η γλώσσα μας αποδεικνύεται αδύνατη, άτονη, αποτυχημένη, αποδοκιμασμένη. Διότι πράγματι υπερέχεις, υπερβάλλεις, υπερτερείς ασυγκρίτως, σε ύψος και μέγεθος από τον ανώτατο ουρανό· σε λαμπρότητα αγνείας, από το ηλιακό φως- σε απόκτηση παρρησίας, από το αγγελικό αξίωμα κάθε άυλης και λογικής υπάρξεως των νοητών και νοερών δυνάμεων.
Αλλά τί επίσημη και λαμπρή— με αγαλλίαση το λέω—η πανήγυρίς σου! Πόσο σημειοφόρος και θαυματουργική η μετάστασή σου! Πόσο ζωοπάροχος και αφθαρτοδώρητος ο ενταφιασμός σου, μητέρα του φωτός! Τώρα όμως που πέρασες τα σύννεφα και ανέβηκες στον ουρανό και μπήκες στα άγια των αγίων «εν φωνή αγαλλιάσεως και εξομολογήσεως», αξίωσε, Θεοτόκε, να ευλογήσεις πλούσια τα πέρατα της οικουμένης. Με τις πρεσβείες σου κάνε εύκρατους τους καιρούς- χάριζε τη βροχή στην ώρα της· κατεύθυνε σωστά τους ανέμους· κάνε τη γη να καρποφορεί· δώρισε την ειρήνη στην Εκκλησία· κράτυνε την Ορθοδοξία· φύλαγε την βασιλεία· απόκρουε τις επιθέσεις των βαρβάρων σκέπαζε ολόκληρο το γένος των Χριστιανών τέλος δε συγχώρησε και τη δική μου τόλμη. Διότι δικός σου είναι αυτός ο λόγος, Μητέρα του Θεού, και συ προφήτευσες μελωδικά εκείνο που θα γινόταν: «Διότι να που από τώρα, είπες, θα με μακαρίζουν όλες οι γενεές» (Λουκ. α’ 48). Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί ψευδής ο θειος σου λόγος, δέξου κι από μένα τον ανάξιο δούλο σου, αυτή την κατά δύναμη προσφώνηση και «δος μου πάλι την αγαλλίαση που μου χαρίζει, η σωστική σου βοήθεια» (Ψαλμ. 50,14). Με τη δύναμη των πρεσβειών σου στήριξε με μαζί με το συγγενή μου και πνευματικό πατέρα μου και με το ποίμνιο που μου έχουν εμπιστευθεί- εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, στον οποίον ανήκει η δόξα και η τιμή και το κράτος μαζί με τον παντοκράτορα Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: www. imkby.gr (απόσπασμα)

Ο Άγιος Αγαθόνικος και οι μαζί μ’ αυτόν Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυνος, Σεβηριανός και Πρίγκιπας (στο αξίωμα)

Ο μάρτυρας Αγαθόνικος ήταν από τη Νικομήδεια, και τον συνέλαβε ο κόμης Ευτόλμιος, ο όποιος, όταν επέστρεφε από την περιοδεία του στον Πόντο, οπού είχε πάει για να καταδιώξει χριστιανούς, στην Κάρπη βρήκε τον Ζωτικό, που τον θανάτωσε μαζί με τους μαθητές του. Εκεί έμαθε ότι ο πρίγκιπας της πόλης έγινε χριστιανός από κάποιο Αγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τον πρίγκιπα και τον Αγαθόνικο, και αφού τους τιμώρησε μαζί με άλλους χριστιανούς, κατόπιν όλους μαζί τους οδήγησε στο βασιλιά, που βρισκόταν στη Θράκη. Αλλά στο δρόμο, κοντά σε ένα χωριό ονομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τους Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ακίνδυνο και Σεβηριανό, διότι από τις πολλές πληγές πού είχαν στα πόδια τους, δεν μπορούσαν πλέον να βαδίσουν. Όταν έφθασε στο χωριό Άμμους κοντά στη Σιλυβρία, με βασιλική διαταγή αποκεφάλισε, έτσι όπως τους είχε δεμένους, τον Αγαθόνικο, τον πρίγκιπα και τους άλλους χριστιανούς. Έτσι, όλοι ακολούθησαν το παράδειγμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Χριστού, και άξια θα συναριθμηθούν μ’ αυτούς που θα είναι “γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου”. Δηλαδή, μ’ αυτούς που θα είναι γραμμένοι στο βιβλίο της αιώνιας ζωής του Αρνίου, δηλαδή του Χριστού.

7.7.09

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Αγ. Κυριακή Καλλιτέρου

Χθες βράδυ, πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη βραδυνή Ακολουθία (Μέγας Εσπερινός, Όρθρος και Θεία Λειτουργία), στο γραφικότατο παρεκκλήσι της αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής, στην περιοχή "Καλλιτέρο".
Αρκετοί πιστοί προσήλθαν για να εκκλησιαστούν και να επικαλεσθούν τις πρεσβείες της Αγίας. Οι χώροι εσωτερικά του παρεκκλησίου ήταν ασφυκτικά γεμάτοι, αναγκάζοντας αρκετούς πιστούς να συμμέτέχουν στη Θεία Λατρεία από τους εξωτερικούς χώρους του Ναού.












Οι ακολουθία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του ιεροψάλτου κ.Παναγιώτου Κλαυδιανού και του θεολόγου-ιεροκήρυκα κ.Διονυσίου Ζαφειρόπουλου, ο οποίος μίλησε στους πιστούς σχετικά με τη ζωή της τιμωμένης Αγίας.



"Αυτός, ευλόγησον και τους άρτους τούτους..."


"Και τα σπέρματα ταύτα συν τοις διαφόροις καρποίς ευλόγησον..."



"Σώμα και Αίμα Χριστού, εις ζωήν αιώνιον"







6.7.09


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ & ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΖΑΚΥΝΘΟΥ

********

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Την Τετάρτη 8 Ιουλίου, εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, εορτάζει ο
Ιερός Ναός Αγίου Προκοπίου
Κατασταρίου Ζακύνθου.
Οι πανηγυρικές Ιερές Ακολουθίες θα πραγματοποιηθούν ως εξής:

Τρίτη 7 Ιουλίου, ώρα 20:00 μ.μ.
ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΘΕΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.

Τετάρτη 8 Ιουλίου, 08.00 π.μ.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.
ΣΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΘΑ ΠΡΟΕΞΑΡΧΕΙ
Ο ΣΕΒΑΣΜ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΑΪΔΟΣ
κ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ


Εκ της Ιεράς Μονής

3.7.09


Π Α Ν Η Γ Υ Ρ Ι
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Μετοχίου Μονῆς Στροφάδων & Ἁγ. Διονυσίου
* * *
Τήν ἐρχόμενη Τρίτη 7 Ἰουλίου,
ἑορτή τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς,
πανηγυρίζει μέ κάθε ἐπισημότητα
καί ἐκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια ὁ

Ἱερός Ναός Ἁγίας Κυριακῆς Καλλιτέρου.

Παρακαλοῦμε νά μᾶς τιμήσετε μέ τήν παρουσία Σας,
σύμφωνα μέ τό ἀκόλουθο πρόγραμμα:

Δευτέρα 6 Ἰουλίου 2006
Ὥρα 8:00 τό ἀπόγευμα
: ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ. Ὁ Μέγας Ἑσπερινός
καί στή συνέχεια ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου
καί ἡ Θεία Λειτουργία.
Πέρας Ἱερᾶς Ἀγρυπνίας στίς 00:30 π.μ. περίπου.

(ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ)

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

30.5.09

ΝΕΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ

Απόψε, στο Ιερό Ησυχαστήριο της Παναγίας της Ελευθερώτριας στο Λαγοπόδο, μέσα σε κατανυκτικότατη ατμόσφαιρα και μετά από 6ετή δοκιμασία, ο γέροντας και κτίτορας της Μονής Αρχιμ. Χρυσόστομος Γκέλμπεσης, μετά την ευλογία του Σεβασμ. Μητροπολίτου μας κ.κ.Χρυσοστόμου, έκειρε μονάχη την δίδα Ειρήνη Πλιάτσικα, από το νομό Φθιώτιδος, δίδοντας της το όνομα ΠΑΝΤΟΧΑΡΑ, προς τιμή της Υπεραγίας Θεοτόκου της "Πάντων Χαράς" των Στροφάδων.




Η είσοδος της δοκίμης μοναχής "εν ταις αυλαίς του οίκου του Κυρίου".




"Τί προσήλθες αδελφή προσπίπτουσα τη αγία συνοδεία ταύτη;"

Στην πνευματική αυτή χαρά της τοπικής μας Εκκλησίας, του Ιερού Ησυχαστηρίου και της νέας Μοναχής, παρευρέθηκε ο Καθηγούμενος της Μονής μας Αρχιμ. Διονύσιος, Ιερείς, ο Αρχιδιάκονος της Μητροπόλεώς μας, πλήθος κόσμου, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, οι οποίοι ευχήθηκαν ολόθερμα σύμφωνα με τη μοναχική παράδοση η αδελφή Παντοχαρά "να ζήσει και να ευαρεστήσει Θεώ, ανθρώποις και τη Γερόντισσά της".

"Ποθώ τον βίον της ασκήσεως, τίμιε Δέσποτα".
Η κουρά των τριχών, απόθεση του παλαιού ανθρώπου
"Ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου"
"Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, ουκ έστι μου άξιος..."
"Λαμβάνων τον σταυρόν Αυτού"
"Ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων"
Ασπασμός του κατά σάρκα πατέρα της

Η νέα μοναχή Παντοχαρά, έλαβε τον Αραβὠνα του αγγελικού Σχήματος των Μοναχών

Η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής μας εύχεται προς το Θεό η νεόκουρη αδελφή Παντοχαρά να ζήσει έτη πολλά, έτσι ώστε δια της Χάριτος του Θεού και του προσωπικού της αγώνα να καρποφορήσει "καρπόν εκατονταπλασίονα και ζωήν αιώνιον κληρονομίσει".

16.5.09

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
Όλη αυτή τη περίοδο που διανύουμε τώρα, επεκτεινομένη σε πενήντα μέρες, εορτάζομε την από τους νεκρούς ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, δεικνύοντας με αυτή τη παράταση την υπεροχή της απέναντι στις άλλες εορτές. Πραγματικά όλοι όσοι αναστήθηκαν από τους νεκρούς αναστήθηκαν από άλλους και, αφού πέθαναν πάλι, επέστρεψαν στη γη. Ο δε Χριστός, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν κυριεύεται πλέον καθόλου από το θάνατο, γιατί δεν επέστρεψε πάλι στη γη, αλλά ανέβηκε στον ουρανό, καθιστώντας το φύραμά μας που είχε λάβει ομόθρονο με το Πατέρα ως ομόθεο. Είναι ο μόνος που έγινε αρχή της μελλοντικής αναστάσεως όλων και πρωτότοκος από τους νεκρούς και πατέρας του μέλλοντος αιώνος. Και όπως όλοι αμαρτωλοί και δίκαιοι, πεθαίνουν στον Αδάμ, έτσι στο Χριστό θα ζωοποιηθούν όλοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, αλλά ο καθένας στη τάξη του. Όταν καταργήσει κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη και θέσει όλους τους εχθρούς του κάτω από τα πόδια του, τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος, κατά τη κοινή ανάσταση.
Ο Κύριος κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας πριν από το πάθος, δεικνύει στους μαθητές ότι η εκλογή των αξίων της πίστεως δεν θα γίνει μόνο ανάμεσα στους Ιουδαίους, αλλά και ανάμεσα στους Εθνικούς, στη σημερινή περικοπή του ευαγγελίου.
Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ που ήταν η ακρόπολή της και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη). Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω αφελώς, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό. Αυτή αντελήφθηκε από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος και θαύμασε πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιεί νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων που έμαθαν σαφώς, έπειτα εσταύρωσαν τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους ακόμα και τους μισητούς από του Ιουδαίους εθνικούς και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του. Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί που θα βρεί νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από το τόπο και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το ''νερό που θα σου δώσω'' θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί και οδηγείται προς τη πίστη και ζήτησε να το λάβει για να μη ξαναδιψήσει.
Ο Κύριος θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε και αυτόν που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε ψηλά ζητήματα. Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά που πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ' αυτό το τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει τη απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν το Πατέρα κατα Πνεύμα και αλήθεια. Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι' αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: "Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατα Πνεύμα και αλήθεια". Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το πάν. Παντού είναι ο Θεός όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος. Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.
Η Σαμαρείτιδα καθώς άκουσε από το Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πως ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από που θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας τη υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες πρός το Χριστό και αργότερα με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή) σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.

5.5.09

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Μεγάλο παράδειγμα πίστης στον Ένα και αληθινό Θεό αποτελεί η Ειρήνη. Γεννήθηκε στην πόλη Μαγεδών της Περσίας και το πρώτο της όνομα ήταν Πηνελόπη. Ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος και ήταν έπαρχος, η δε μητέρα της Λικινία. Από έξι χρονών η Πηνελόπη άρχισε τη γραμματική της εκπαίδευση σ' έναν από τους πιο σοφούς διδασκάλους της εποχής της, τον Απελλιανό. Της έμαθε πολλά ο σοφός διδάσκαλος. Ένα, όμως, δεν της έμαθε: για το Χριστό. Και αυτό το κατόρθωσε μια απλή χριστιανή υπηρέτρια του Λικινίου, που με τη θεία χάρη κατέκτησε την καρδιά της αρχοντοκόρης.
Η Πηνελόπη ένιωσε μεγάλη χαρά που έμαθε την πραγματική αλήθεια της ζωής και επεδίωξε αμέσως να βαπτισθεί χριστιανή. Πήρε το όνομα Ειρήνη και συγχρόνως το σταυρό της χριστιανικής ζωής. Από δω και πέρα η Ειρήνη άρχισε μια πνευματική πορεία, που περνά δια μέσου πυρός και σιδήρου. Ο ίδιος ο πατέρας της την έβαλε στα πόδια άγριου αλόγου για να τη σκοτώσει με κλωτσιές. Αλλα το άλογο στράφηκε εναντίον του και σκότωσε αυτόν. Τότε επικράτησε μεγάλη σύγχυση μεταξύ των εκεί παρευρισκομένων ανθρώπων. Άλλα ή Ειρήνη τους καθησύχασε με τα λόγια του Χριστού: "Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι" (Μάρκ., θ' 23). Δηλαδή, όλα είναι δυνατά σ' εκείνον πού πιστεύει.
Και πράγματι, με θαυμαστή πίστη προσευχήθηκε, και ο πατέρας της σηκώθηκε ζωντανός. Τότε, οικογενειακώς όλοι βαπτίσθηκαν χριστιανοί. Της Ειρήνης οι δοκιμασίες και τα μαρτύρια ήταν πολλά. Άλλα πάντα έβγαινε ζωντανή μέσα από αυτά, διότι είχε μεγάλη και ζωντανή πίστη. Περιόδευσε σε αρκετούς τόπους και δίδαξε το λόγο του Θεού, ιδιαίτερα με το παράδειγμα της ζωής της.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ειρήνης τον άρχοντα, ιχνηλατούσα σεμνή, ειρήνης επώνυμος, δι' επιπνοίας Θεού, εδείχθης πανεύφημε* συ γαρ του πολέμου, τας ενέδρας φυγούσα, ήθλησας υπέρ φύσιν, ως παρθένος φρονίμη* διό Μεγαλομάρτυς Ειρήνη, ειρήνην ημίν αίτησαι.

19.4.09

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!


ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Εις την αγίαν και λαμπροφόρον ημέραν της ενδόξου
και σωτηριώδους Χριστού του Θεού ημών, Αναστάσεως.
Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.
Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.
Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.
Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.
Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.
Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.
Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.
Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙ αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙ και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙ και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙ και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙ και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.
Επικράνθη˙ και γάρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη˙ και γάρ ενεκρώθη.
Επικράνθη˙ και γάρ καθηρέθη.
Επικράνθη˙ και γάρ εδεσμεύθη.
Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.
Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Πού σου, θάνατε, το κέντρον;
Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

12.4.09

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ



ΧΑΙΡΕ ΚΑΙ ΕΥΦΡΑΙΝΟΥ, ΠΟΛΙΣ ΣΙΩΝ,
ΤΕΡΠΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΥ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
ΙΔΟΥ ΓΑΡ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΟΥ, ΠΑΡΑΓΕΓΟΝΕΝ ΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,
ΕΠΙ ΠΩΛΟΥ ΚΑΘΕΖΟΜΕΝΟΣ, ΥΠΟ ΠΑΙΔΩΝ ΑΝΥΜΝΟΥΜΕΝΟΣ.
ΩΣΑΝΝΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΨΙΣΤΟΙΣ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙ,
Ο ΕΧΩΝ ΠΛΗΘΟΣ ΟΙΚΤΙΡΜΩΝ,ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ.



Η εικόνα "των Βαϊων" στο προσκυνητάρι


Το αριστερό κλίτος του Ναού


Η Λάρνακα του Πολιούχου στολισμένη


Η "θύρα" του Αγίου


Ο άμβωνας του Ναού












11.4.09

ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ "ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ" ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ


Χθές Παρασκευή 10 Απριλίου, η Μονή μας εόρτασε τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του Ομολογητού.

Την προηγιασμένη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, συνιερουργούντος του Πανοσιολ. Καθηγουμένου της Μονής μας π. Διονυσίου και του Αρχιδιακόνου της Μητροπόλεως μας π. Σεραφείμ.

Την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία παρακολούθησε συμπροσευχόμενος εντός του Ιερού Βήματος ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Θηβαϊδος κ. Πορφύριος, ο Οποίος και θα παραμείνει στη Μητρόπολή μας καθ' όλη τη διάρκεια των εορτών της Μεγ. Εβδομάδος και του Πάσχα.





"Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, ως θυμίαμα ενώπιόν Σου"

Ο Μητροπολίτης Θηβαϊδος κ. Πορφύριος


Μετά το πέρας της Προηγιασμένης Λειτουργίας, ο Σεβασμ. Μητροπολίτης μας τέλεσε Αρχιερατικό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ Σεραφείμ, του οποίου συμπληρώνονται 11 έτη από την κοίμησή του, στις 10 Απριλίου 1998.




ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ