25.12.09

ΛΑΜΠΡΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ.


Χριστούγεννα σήμερα και στην Ιερά Μονή μας τελέσθηκαν δύο Θείες Λειτουργίες. Στην πρώτη, τις πρώτες πρωινές ώρες (04:00 π.μ.), λειτούργησε ο Πανοσιολ. Καθηγούμενος της Μονής μας Αρχιμ. Διονύσιος, ενώ στην δεύτερη (08:00 π.μ.) Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος. Η συμμετοχή του κόσμου υπήρξε μοναδική, καθώς πλήθος λαού, τόσο την νύκτα όσο και την ημέρα, προσήλθε στη Θεία Λειτουργία και κοινώνησε του Δεσποτικού Σώματος και  Αίματος.
Το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Μητροπολίτη μας προς τον ευσεβή Λαό του Θεού εκφώνησε από άμβωνος ο Πανοσιολ. Αρχιμ. Δανιήλ Μπιάζης.



Η προσκομιδή. Συμβολίζει τον τόπο της Γεννήσεως.




Ο Αγιος στη "θύρα" Του.
 Ζωντανή μαρτυρία της εν Χριστώ σωτηρίας.

24.12.09

ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΗΣ "ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ" ΣΤΗ ΜΟΝΗ.





Απόψε, όπως κάθε Ζακυνθινό σπίτι, έτσι και στη Μονή μας πραγματοποιήθηκε το πατροπαράδοτο έθιμο του κοψίματος της "κουλούρας". Μια παράδοση που είναι -ευτυχώς!- ακόμα ζωντανή στο νησί μας.




Την κοπή της "κουλούρας" παραχώρησε τιμητικά ο Καθηγούμενος, στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβαϊδος κ. Πορφύριο, ο Οποίος διαμένει στη Μονή καθ' όλο το διάστημα του Δωδεκαημέρου.



Στη συνέχεια, ακολούθησε η νηστήσιμη (άλαδη) τράπεζα της Μονής, στην οποία παρατέθηκε μπρόκολο, όπως ορίζει η Ζακυνθινή παράδοση.



(Για το έθιμο αυτό διαβάστε στα Παραθέματα.)


ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ


«Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ».



«Ο Πατήρ δε μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ, ο Υιός δε μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός, το Πνεύμα δε μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν εναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα.
Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να ‘ναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύσης.
Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρατά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. Τις γαρ μετουσία φωτί προς σκότος; Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανάτου.
Επειδή, τώρα ο Θεός μας προσέφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατεβεί αυτός στο χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπερασμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομοιωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προορισμό.
Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο.
Κι ακόμα να μας ελευθερώσει από τη φθορά φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης.
Και ακόμα να ξανακάνει καινούριο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύπαρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού.
Και ακόμα να μας γεμίσει κουράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση.
Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιάστηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ειδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λατρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος.
Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού, τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώπους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους.
Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθηκαν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που συντρίβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμματους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σοφούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομοκρατικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο απόβλητος και μισητός της ζωής.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χριστού, αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μεσ’ από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθορά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία.
Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρητικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται.
Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει, τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπαθούν και θανατώνονται.
Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τι να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα ’χεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζητάς από μας παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε.
Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή, εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπισή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει»
.
(Φωτογραφία: Καθολικό Ιεράς Μονής, Η Δημιουργία του κόσμου, έργο Ι. Τσολάκου)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ


ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄
ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΤΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Πρός τό Τίμιο Πρεσβυτέριο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν Εὐγενῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐπαρχίας


«Αγαλλιάσθω η κτίσις, κτίζεται γαρ ο Κτίστης, και ο προών νυν πρόσφατος, γνωρίζεται Θεός (…)»

Είναι λόγια του Υμνογράφου της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η χαρά ξεχειλίζει αυτές τις μέρες και από τους ύμνους της Εκκλησίας μας και από τις ψυχές μας. Διότι όλοι συναισθανόμαστε, ότι η Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού αποτελεί το σημείο στροφής του ανθρώπου και της ιστορίας του σε νέα πραγματικότητα ποιοτικότερη και ουσιαστικότερη.

Η αρίθμηση των χρόνων μας «προ Χριστού» και «μετά Χριστόν» δεν είναι απλά και μόνον ένας τρόπος χρονολογικής αρίθμησης, αλλά δηλώνει, ότι το παλαιό σκότος της αποστασίας και της φθοράς διαδέχεται ο καιρός του Φωτός, η εποχή της καταδίκης παρήλθε προ πολλού και ήδη η θεία Χάρη επέλαμψε στον κόσμο μας, προσδίνοντάς του νεότητα και αξία.

Ναι, κατανοώ, ότι το υπερφυσικό θαύμα της Θείας Γέννας συνεχίζει ν’ αποτελεί «μυστήριον ξένον» για τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας. Συμβαίνουν τόσα και τέτοια στην καθημερινότητά μας, ώστε το κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός περνάει συνήθως δίχως να του δίνουμε την αρμόζουσα σημασία, ενώ συχνότατα το συνδυάζουμε με κραιπάλες, μέθες, ακρότητες καταναλωτικές ή ό,τι άλλο αδιάφορο πνευματικά ή κι επιζήμιο από πάσης απόψεως.

Ομως το νέο είναι τόσο μεγάλο, διαθέτει τέτοια βαρύτητα (γεγονός των γεγονότων, θα το λέγαμε καλύτερα), ώστε δεν μπορεί να το επισκιάσει η οποιαδήποτε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των αποπροσανατολισμένων κοινωνιών μας. Το νέο ήλθε, προτού καν εισέλθει στον ιστορικό μας χρόνο. Το προανάγγειλαν οι Προφήτες. Ο Ησαΐας -για παράδειγμα- έλεγε οκτακόσια σχεδόν χρόνια πριν: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός, και εδόθη ημίν, (…), και καλείται το όνομα αυτού Μεγάλης Βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος (…)».

Το επαναλαμβάνουν κάθε μέρα όσοι, με τρόπο μυστηριακό και συνεπώς βιωματικό, το ζουν. Εκείνοι μπορούν να μαρτυρήσουν, ότι η Θεία Σάρκωση έχει μεταστρέψει κυριολεκτικά την ύπαρξή τους προς το καλύτερο, χορηγώντάς τους περιεχόμενο και προοπτική. Γνωρίζουν πλέον, ότι μετέχει κανείς στην Ενανθρώπηση του Λόγου, εφόσον προσφέρει αγάπη, καταδεκτικότητα, στοργή στον συνάνθρωπο και μάλιστα στον εμπερίστατο, τον άρρωστο, τον εχθρό. Ο αναμενόμενος Λυτρωτής ήλθε άπαξ στον κόσμο μας πριν από είκοσι αιώνες, αλλά ξανάρχεται ανάμεσά μας μες από τον συνδυασμό της Πίστης και της Αγάπης μας. Πιστεύουμε και αγαπάμε τον Σαρκωθέντα, πιστεύοντας ταυτόχρονα και αγαπώντας τον συνάνθρωπο. Μια προσήλωση στα θεία αποβαίνει στείρα, εάν δεν τάσσεται στην διακονία του συνανθρώπου, τότε μάλιστα το «Παιδίον» καταφρονείται και διώκεται από τη γέννησή του.

Αγαπητοί Συνεορταστές,

«Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός»! Ας ψάξουμε πρώτα στην ψυχή ενός εκάστου! Μακάρι να Τον βρούμε εκεί! Θα είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός μας! Θησαυρός αδαπάνητος και αδιάπτωτος! Αυτό αποτελεί και την δική μου ευχή και προσευχή, σήμερα και κάθε μέρα!!!


Με όλη μου την αγάπη εν Χριστώ Γεννηθέντι

+ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ