28.4.08

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗ ΜΟΝΗ


Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε στην Ιερά Μονή μας, η Ιερά μνήμη του πανένδοξου μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αγίου Γεωργίου, του Τροπαιοφόρου. Κατά τον επίσημο πανηγυρικό Εσπερινό της "Αγάπης", παραμονή της μνήμης Του, εκτέθηκε για προσκύνηση απότμημα ιερού Λειψάνου του Αγίου, προερχόμενο από την έδρα της Ιεράς Μονής στα νησιά των Στροφάδων.
Προσευχή όλων μας είναι ο των "αιχμαλώτων ελευθερωτής, των πτωχών υπερασπιστής, και των ασθενούντων ιατρός" Άγιος Γεώργιος, ο θαυματουργός, να ευλογεί με τις πρεσβείες Του όλους όσους τιμούν με ευλάβεια την μνήμη Του και επικαλούνται το Όνομά Του.

27.4.08

ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΑΥΤΟΥ ΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ ΕΓΕΡΣΙΝ !!!




"...Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, και συ καταβέβλησαι. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, και πεπτώκασι δαίμονες. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, και χαίρουσιν Άγγελοι. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, και ζωή πολιτεύεται. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημενων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν." (Κατηχητικός Λόγος αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)

25.4.08



"Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καθελών
το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά
ειλήσας και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ, κηδεύσας, απέθετο".

"Ουκ αφήσω ημάς ορφανούς..." Ιησούς Χριστός


"Κάθε μέλος του αγίου σου Σώματος, κάποιον εξευτελισμό δέχτηκε για μας. Το κεφάλι, το αγκάθινο στεφάνι. Το πρόσωπο τα φτυσίματα. Τα σαγόνια τα χτυπήματα. Το στόμα σου δόθηκε για να γευτείς την ανακατεμένη με ξύδι χολή. Τα αυτιά σου δέχτηκαν τις ασεβείς βλαστήμιες. Τα νώτα το μαστίγωμα και το χέρι το καλάμι. Όλο το Σώμα σου εξευτελίστηκε, καθώς τεντώθηκε πάνω στο σταυρό. Τα χέρια και τα πόδια δέχτηκαν τα καρφιά και η πλευρά τη λόγχη. Παντοδύναμε σωτήρα μας, εσύ που έπαθες για εμάς και μας ελευθέρωσες από τα πάθη μας, Εσύ που από την πολλή σου φιλανθρωπία κατέβηκες σε εμάς και μας ανύψωσες στον ουρανό, ελέησέ μας". (Ιδιόμελο των Αίνων του Όρθρου της Μ. Παρασκευής. Νεοελληνική απόδοση Αδελφότητα "ΖΩΗ")

23.4.08


Το βράδυ της ημέρας αυτής, που ήταν η προ των αζύμων ημέρα, δηλαδή παραμονή του Εβραϊκού Πάσχα, ο Ιησούς δείπνησε στην πόλη με τους δώδεκα Μαθητές του. Ευλόγησε το ψωμί και το κρασί και μ’ αυτό τον τρόπο παρέδωσε το Mυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.
Αφού κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου, ο Κύριος θέλησε κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό.
Λέγει λοιπόν «Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ’ ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27).
Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».
Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).
Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους Mαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27).
Στη συνέχεια ένιψε τα πόδια των Μαθητών του και το γεγονός αυτό της νίψεως των ποδιών των Μαθητών από τον Κύριο λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Νιπτήρ». Ο Νιπτήρ μας διδάσκει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς τους άλλους ανθρώπους με ταπεινοφροσύνη. Η Εκκλησία, θέλοντας να μας δείξει τη σημασία του γεγονότος αυτού, όρισε την ανάμνησή του την ημέρα αυτή.
Τότε, ο Κύριος αποσύρεται στο όρος των Ελαιών, όπου μόνος του προσεύχεται γονατιστός και ο ιδρώτας του σαν κόμβοι πηκτού αίματος, πέφτουν στη γη. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του. Είναι η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου.
Μόλις τελειώνει την προσευχή, φτάνει ο Ιούδας με τους στρατιώτες και πολύ όχλο. Αφού φίλησε τον Κύριο στο πρόσωπο, τον παραδίδει. Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και οδηγείται δεμένος στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι Μαθητές σκορπίζονται και ο θερμόαιμος Πέτρος, που τον είχε ακολουθήσει μέχρι την αρχιερατική αυλή, τον αρνείται και αυτός λίγο πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές.
Ο Κύριος οδηγείται μπροστά στο παράνομο συνέδριο και εξετάζεται για τους Μαθητές του και τη διδασκαλία του. Εξορκίζεται στον Θεό να πει αν ο ίδιος είναι πράγματι ο Χριστός και λέγοντας την αλήθεια, κρίνεται ένοχος θανάτου, επειδή δήθεν βλαστήμησε. Στη συνέχεια τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χαστουκίζουν και τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί.
(Από την ιστοσελίδα της Χ.Φ.Ε. www.xfe.gr).








ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΛΑΙΟΥ (ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ).

Ένας από τούς τρόπους με τούς οποίους η Χάρη του Θεού μεταμορφώνει τούς ανθρώπους, είναι και το μυστήριο του Ευχελαίου, το οποίο τελείται κάθε Μεγάλη Τετάρτη για την καλύτερη προετοιμασία για την θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης - που είναι μιά σημαντική μέρα γιατί τότε παραδόθηκε ο Μυστικός Δείπνος - αλλά τελείται και κάθε φορά που επιθυμεί ο πιστός. Πρόκειται για μιά μυστηριακή πράξη που δείχνει την αγάπη της Εκκλησίας προς τον άνθρωπο.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην Καθολική του επιστολή αναφέρεται στην τέλεση του μυστηρίου του αγίου Ευχελαίου, όταν γράφει: «ασθενεί τις εν υμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τώ ονόματι του Κυρίου' και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα, και εγερεί αυτόν ο Κύριος' κάν αμαρτίας ή πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ» (Ιακ. ε', 14-15).
Αναλύοντας αυτό το αποστολικό χωρίο παρατηρούμε ποιός είναι ο σκοπός του μυστηρίου και πώς τελείται.
Κατ’ αρχάς τελείται από τούς Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας που έχουν την ιερωσύνη. Έπειτα γίνεται κυρίως για τούς αρρώστους, που πάσχουν από ένα μακροχρόνιο πρόβλημα και ζητούν την θεραπεία από τον Θεό. Ακόμη, το μυστήριο του Ευχελαίου συγχωρεί και μερικές συγγνωστές αμαρτίες, που καθημερινώς διαπράττουμε. Δέν πρόκειται για μεγάλες αμαρτίες, για τις οποίες χρειάζεται εξομολόγηση, αλλά για τις λεγόμενες συγγνωστές αμαρτίες. Γιατί το μυστήριο του Ευχελαίου δεν μπορεί να αντικαταστήση και να υποκαταστήση το μυστήριο της μετανοίας και της ιεράς Εξομολογήσεως. Επί πλέον η ενέργεια της Χάριτος του Θεού διά του μυστηρίου γίνεται κατά τον βαθμό της πίστεως του προσερχομένου στο μυστήριο αυτό. Καί τέλος το ιερό Ευχέλαιον, όπως και η λέξη δηλώνει αποτελείται από ευχή και έλαιον. Δηλαδή, ο ιερεύς προσεύχεται για να αγιασθή το λάδι και στην συνέχεια με το λάδι αλείφει το σώμα του ασθενούς.
Μέ το μυστήριο του ιερού Ευχελαίου φανερώνεται η αγάπη της Εκκλησίας προς τούς αρρώστους που υποφέρουν από διάφορες ασθένειες. Η ασθένεια είναι μιά φοβερή κατάσταση στον άνθρωπο, ένα γεγονός που οφείλεται στο θνητό και παθητό της φύσεώς μας. Όπως γνωρίζουμε από την Ορθόδοξη διδασκαλία το σώμα του ανθρώπου δεν πλάσθηκε με την ασθένεια, αλλά η ασθένεια ήλθε στην συνέχεια ως αποτέλεσμα της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας. Τό θνητό και παθητό της φύσεως δημιουργεί όλες τις ασθένειες στο ανθρώπινο σώμα. Ο Θεός, βέβαια, φωτίζει τούς ιατρούς για να βρίσκουν τρόπους θεραπείας, αλλά εκεί που δεν μπορεί να επέμβη η ανθρώπινη επιστήμη, επεμβαίνει ο Θεός. Καί πολλές φορές βλέπουμε πολλές τέτοιες θαυματουργικές επεμβάσεις.
Η Εκκλησία με το μυστήριο του Ευχελαίου, όπως και με όλα τα μυστήρια, αποβλέπει στην θεραπεία και την σωτηρία ολοκλήρου του ανθρώπου, που αποτελείται από ψυχή και σώμα. Ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνον από ψυχή, ούτε μόνον από σώμα, αλλά από το συναμφότερο, δηλαδή από ψυχή και σώμα. Καί, βέβαια, υπάρχει μιά αλληλοεξάρτηση μεταξύ αυτών των δύο. Όταν αρρωσταίνη η ψυχή, αυτό έχει συνέπεια και στο σώμα. Καί όταν αρρωσταίνη το σώμα αυτό επηρεάζει, κατά ποικίλους βαθμούς και τρόπους, και την ψυχή. Βέβαια, είναι ενδεχόμενο το σώμα, ως θνητό και παθητό να υποφέρη, αλλά η ψυχή να είναι υγιής και μερικές φορές όσο μεγαλύτερη είναι η σωματική ασθένεια τόσο βαθύτερη είναι η ψυχική υγεία. Αλλά, βέβαια, στην Εκκλησία δεν παραθεωρούμε ούτε την ψυχή ούτε το σώμα.
Στίς ευχές του μυστηρίου του Ευχελαίου υπάρχουν δύο φράσεις που πάντοτε κάνουν εντύπωση. Η μία είναι «και πάσαν λανθάνουσαν ασθένειαν αποδίωξον». Ζητούμε από τον Θεό να θεραπεύση κάθε ασθένεια που δεν την γνωρίζουμε εκείνη την στιγή. Άν σκεφθή κανείς ότι ο καρκίνος είναι μιά ασθένεια που αναπτύσσεται πολύ καιρό μέσα στον οργανισμό πρίν εμφανισθή, τότε καταλαβαίνει αυτή την φράση. Καί πολλές φορές ο Θεός μάς θεραπεύει από τέτοιες λανθάνουσες ασθένειες, πρίν εκδηλωθούν, γι’ αυτό και πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό και για τις ευεργεσίες που δεν γνωρίζουμε. Καί η δεύτερη φράση είναι: «αμαρτίας νεότητος ημών μή μνησθής Κύριε». Υπάρχουν αμαρτήματα, τα οποία διαπράξαμε στην νεότητά μας και τα αγνοούμε, επειδή τα ξεχάσαμε. Παρακαλούμε τον Θεό να τα θεραπεύση για να μή τα βρούμε μπροστά μας κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Νά μάς συγκινήση η αγάπη και το ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας τόσο για τις ψυχικές όσο και για τις σωματικές ασθένειες.
(Απόσπασμα από εγκύκλιο του Σεβ. Μητρπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου).

ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, ΣΤΙΣ 18:30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.






22.4.08

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ: ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Το τροπάριο της Κασσιανής δεσπόζει στην ακολουθία της Μ. Τρίτης. "Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,... μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει". Μια γυναίκα αμαρτωλή, καταλαβαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αναλαμβάνει το ρόλο της Μυροφόρου, και φέρνει στο Χριστό μύρα, πριν από τον ενταφιασμό Του. Με μια συγκλονιστική χειρονομία αγάπης, σιωπηλή, αλείφει με μύρο τα πόδια του Κυρίου, και τα σκουπίζει με τα δάκρυα και τα μαλλιά της, δείχνοντας μ' αυτό τον τρόπο την έμπρακτη μετάνοιά της, την οποία ο Κύριος κάνει αποδεκτή! Μυροφόρος η πόρνη γυναίκα, στην ψυχή της οποίας παρέμεινε η ευαισθησία και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας.
Επίσης, η Μ. Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό ταξίδι, και πριν φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την περιουσία του. Στον ένα δίνει πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, στον τρίτο ένα. Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό. Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά δέκα, αυτό που πήρε δύο παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, το επιστρέφει, διότι θεωρεί ότι ο κύριος του είναι σκληρός και θέλει να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. Τότε ο άρχοντας διατάσσει να του πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ' αυτόν που έχει τα δέκα και να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία με τους άλλους!
Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως ότι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το καλλιεργήσει προς όφελος δικό του, αλλά κυρίως, προς όφελος των άλλων.
Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:
Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.
Ακούστε το τροπάριο όπως ερμηνεύθηκε στην Ιερά Μονή μας, από το δεξιό χορό των ιεροψαλτών, υπό τη διεύθυνση του πρωτοψάλτη κ. Ιωάννη Σούλη.

21.4.08

Η ΜΟΝΗ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ

Το πρώτο μισό του 13ου αιώνα ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Θεόδωρος ο Α' Λάσκαρις ίδρυσε την Ιερά Μονή Στροφάδων, αφιερωμένη στο Σωτήρα Χριστό (όπως συνήθιζαν οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες). Σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Λ. Ζώη ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος ανεκαίνισε το μοναστήρι γύρω στα 1440 μ.Χ. Το κτιριακό συγκρότημα έχει μορφή καστρόπυργου, είναι δηλαδή ένα οχυρό μοναστήρι. Το Kαθολικό της μονής, δηλ. ο κεντρικός Ναός, ο της Θείας Μεταμορφώσεως, βρίσκεται μέσα στον πύργο της Μονής, πράγμα μοναδικό τουλάχιστον σε Ορθόδοξο μοναστήρι. Στο κτιριακό συγκρότημα, απέναντι απο τον πύργο υπάρχει ο Ναϊσκος του Αγίου Γεωργίου, που φιλοξένησε το Σώμα του Αγίου Διονυσίου ως τάφος Του για λίγα χρόνια. Το 1530 ή το 1538 κατά τον ιστορικό Χιώτη, το μοναστήρι δέχεται επίθεση Σαρακινών, οπότε σφαγιάζονται οι Πατέρες της Μονής. Το μοναστήρι μετά από αυτή τη συμφορά σιγά - σιγά αρχίζει να αναζωογονείται και ξαναεπανδρώνεται.
Ετσι στα 1568 σε κάποια εκκλησία της Ζακύνθου, ο Ζακυνθινός κόντες Δραγανίγος Σιγούρος του Μωκίου γίνεται με την τελετή της κουράς Μοναχός της των Στροφάδων Μονής με το όνομα Δανιήλ (Διονύσιος ονομάστηκε στην σε Αρχιεπίσκοπο χειροτονία Του). Αργότερα γίνεται και Ηγούμενος Αυτής, γύρω στα 1570, σύμφωνα με μαρτυρίες συμβολαίων της εποχής εκείνης. Ως Αρχιεπίσκοπος πρώην Αιγίνης φρόντιζε τα μοναστήρια του ποικιλοτρόπως, έως ότου πραγματοποιήθηκε η επιθυμία Του, να ταφεί στη Μονή Στροφάδων πεθαίνοντας στα 1622 Δεκεμβρίου 17. Υστερα από λίγα χρόνια έγινε η ανακομιδή του Λειψάνου Του και κατά θαυματουργικό τρόπο βρέθηκε το Λείψανό Του άθικτο από τον πανδαμάτορα χρόνο. Το Λείψανο του Αγίου μας μένει στα Στροφάδια μέχρι την 19η Αυγούστου του 1717, χρονιά κατά την οποία γίνεται μεγάλη επίθεση των Αγαρηνών, οι οποίοι σκότωσαν και αιχμαλώτισαν τους μοναχούς. Μόνο δύο κρυμμένοι στο λόγγο γλύτωσαν, πήραν το Λείψανο του Αγίου και το έφεραν στην Ζάκυνθο και από τότε μέχρι σήμερα, ο Αγιος παραμένει στο νησί Του, προστάτης και πολιούχος του, χαρίζοντας την ευλογία Του σε όσους τη ζητούν. Μαζί όμως με το λείψανο του Αγίου μεταφέρθηκε και η έδρα της Μονής των Στροφάδων στην πόλη της Ζακύνθου, όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Η Μονή είχε σημαντική βιβλιοθήκη και ιερά σκεύη μεγάλης αξίας. Τμήματα της βιβλιοθήκης αυτής και των ιερών σκευών βρίσκονται στο μοναστήρι στη Ζάκυνθο αλλά και στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.Τα κτίρια της ιστορικής αυτής Μονής υπέστησαν σημαντικότατες ζημιές, κατά το σφοδρό σεισμό (ισχύος 6,6 R) της 18ης Νοεμβρίου 1997.

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ