7.2.10


"Που εντοπίζεται ο Χριστός σήμερα;"
του Αρχιμ. Δανιήλ Μπιάζη

Διαβάζοντας κάποιο χριστιανικό έντυπο, εντόπισα μια φράση από την αρχή ενός ποιήματος του γνωστού χριστιανού ιεραπόστολου και λογοτέχνη Ραούλ Φολλερώ. Η φράση αυτή έλεγε: "Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας θα τον αναγνωρίσετε;". Η σκέψη μου αμέσως κατευθύνθηκε στη σημερινή συγκλονιστική παραβολή που αναγνώσαμε σήμερα στην εκκλησία.
Αλήθεια, αγαπητοί μου, συμβαίνει να αναζητούμε το Χριστό στη ζωή μας χωρίς πουθενά να μπορέσουμε να τον βρούμε;
Το "Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή φυλακισμένο και δε σε υπηρετήσαμε;" είναι η ξεκάθαρη απάντηση στην ερώτησή μας. Μια ερωτηματική απάντηση που έκπληκτα απευθύνουν στον Κριτή και οι "εξ ευωνύμων" αλλά και οι "εκ δεξιών". Κανένας άραγε από όλους αυτούς δεν είχε συναντήσει ποτέ το Χριστό σε ολόκληρη τη ζωή τους; Τον είχαν συναντήσει, αλλά δεν τον αναγνώρισαν. Γιατί ο Ιησούς, δεν τους παρουσιάστηκε με τη μορφή που όλοι μας γνωρίζουμε, με τη μορφή δηλαδή του "Διδασκάλου", ο Οποίος σκορπά απλόχερα την αγάπη θαυματουργώντας, αλλά με τη μορφή κάποιου "ασήμαντου" και "ελάχιστου" ανθρώπου. Έτσι ακριβώς παρουσιάζεται συνήθως ο Χριστός στον άνθρωπο. Μεταμορφωμένος. Και αυτή Του η μεταμόρφωση, γίνεται αθόρυβα μέσα στις θορυβώδης σύγχρονες κοινωνίες και όχι σε κάποιο Θαβώρ, όπως όλοι θα περιμέναμε. Μια μεταμόρφωση αθόρυβη που συνήθως περνά απαρατήρητη.
Πολύ συχνά εμείς οι "θρησκευόμενοι", λέμε σε προσωπικές μας συζητήσεις πως η μεγαλύτερη ικανοποίηση του ανθρώπου είναι να ζει με το Θεό, να Τον έχει παντοτινή συντροφιά. Η ευσέβειά μας όμως αυτή θυμίζει κάποιες φορές -αν όχι τις περισσότερες- έναν ρομαντισμό. Ο "γλυκύς Ιησούς", όπως παρουσιάζεται από την ευσεβή φαντασία των αγιογράφων στα τέμπλα των εκκλησιών, είναι ο ωραίος εκείνος άνδρας, με το φωτεινό πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά μάτια και την γλυκιά μορφή. Πόσες φορές όμως, πέρασε από τη σκέψη εμάς των "θρησκευόμενων" ο Χριστός με τη μορφή του "ελάχιστου" αδελφού; Με τη μορφή του φυλακισμένου, του άρρωστου, της χήρας και των ορφανών, του ζητιάνου και του ξένου; Πολλοί μάλιστα σύγχρονοι τιμητές και "ευσεβείς" υπέρμαχοι της πίστης μας, ίσως αυτό που γράφω να το χαρακτηρίσουν βλάσφημο. Άλλοι θα το χαρακτηρίσουν σαν μια ρητορική αποστροφή του λόγου μου. Όμως για σκεφτείτε, όταν ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του, αυτή ακριβώς την πραγματική και ουσιαστική, (και όχι συμβολική) "μεταμόρφωση" δεν διάλεξε; Την "κένωσή" Του υπέρ του "ελάχιστου" ανθρώπου; Και τι άλλο είναι η Εκκλησία, παρά το Σώμα Του Χριστού, στο Οποίο όταν ένα μέρος πονά δεν υποφέρει ολόκληρο το Σώμα;
Η σημερινή παραβολή, είναι ένα μήνυμα του ουράνιου Πατέρα, με το οποίο επιχειρεί να μας "προσγειώσει" στο αληθινό νόημα της ζωής. Να δείξει δηλαδή σε όλους εκείνους που πήραν λάθος το δρόμο για τον Ουρανό, πως θα τον ξαναβρούν. Και θα τον ξαναβρούν μέσω του "πλησίον". Διότι ο δρόμος αυτός για τον Ουρανό, περνάει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από τη γη.
Αξίζει μάλιστα να τονίσουμε, ότι σύμφωνα με τη διήγηση του Ιερού Ευαγγελίου, ο άνθρωπος δεν θα κριθεί για παραβάσεις καθηκόντων του απέναντι στο Θεό, αλλά για όλες εκείνες τις παραλείψεις του απέναντι στους ανθρώπους. Αυτό, διότι πίστη της Εκκλησίας είναι ότι όταν διακονεί κανείς τον συνάνθρωπο, υπηρετεί το Θεό και όταν κάτι προσφέρει στον πλησίον το προσφέρει στο Θεό. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιερός Χρυσόστομος : "κρύπτεται εν πένητι ο Θεός και πτωχός μεν ο προτείνων την χείρα, Θεός δε ο δεχόμενος" και συμπεραίνει "Θεός γαρ ην ο δια των πτωχών λαμβάνων". 
Τελικά, ο Θεός είναι πολύ πιο κοντά μας απ' όσο νομίζουμε! Και αν θέλουμε πραγματικά να Τον βρούμε, δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την αγάπη "προς πάντας". Την αγάπη, που έχει σαν έδρα της την καρδιά και όχι που ενεργείται ανταποδοτικά. Διότι "ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεω μένει και ο Θεός εν αυτώ".                                                                                                                   

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ