29.3.09

ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΟΙ "ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ" ΤΗ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ

Η κίνηση των πεντηκοστιανών έφθασε στη χώρα μας κατά τη δεκαετία του 1920. Πρώτος «ιεραπόστολος» ήταν ο Ελληνοαμερικανός Δημήτριος Κατρισιώτης από τα Βάγια Θηβών. Το 1922 μετανάστευσε στην Αμερική και το 1923 προσχώρησε σε πεντηκοστιανή Εκκλησία της Ινδιάνας. Το 1924 επέστρεψε στα Βάγια και μαζί με τον Αμερικανό Κώστα Μαλον και τον Τσέλο πραγματοποίησαν περιοδείες σε διάφορα σημεία της χώρας. Το 1939 έλαβαν από το Υπουργείο Παιδείας άδεια ευκτήριου Οίκου για τα Βάγια.
Εξάλλου το 1929/30 έφθασαν στην Ελλάδα σαν ιεραπόστολοι της «Αρχέγονης Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής» (Καλιφόρνια), ο Χαράλαμπος Μάμαλης, ο Ιάκωβος Τσησιμάνης και, αργότερα, ο Αριστοκλής Δικιυόπουλος. Ή εκκλησία αύτη ανήκε στην Assemblies of Gοd/Springfield. Σχεδόν ταυτόχρονα ήλθε και ο Μιχάλης Κούννας, ο οποίος όμως εστάλη από την «Εκκλησία του Θεού της Προφητείας». Το 1934 ακολούθησε η άφιξη του Σπύρου Κωνσταντινίδη, φίλου του Μιχάλη Κούννα.
Στη δεκαετία του 1980 το ενδιαφέρον των διαφόρων αμερικανικών πεντηκοστιανών ομάδων για την Ελλάδα αυξάνεται. Καταφτάνουν εδώ εκπρόσωποι παρατάξεων πού δεν εκπροσωπούνται, ούτε είναι ακόμη γνωστές στη χώρα μας και αναπτύσσουν δραστηριότητα με σκοπό τη δημιουργία κοινοτήτων. Άλλοτε πάλι διορίζουν συμπολίτες μας εκπροσώπους, κυρίως προερχόμενους από ευαγγελικούς κύκλους, οι οποίοι αναλαμβάνουν να εργασθούν για τις ομάδες αυτές. Σ' αύτη την περίπτωση καταβάλλεται σε αυτούς ανάλογη μηνιαία αποζημίωση και αναλαμβάνονται όλα τα έξοδα λειτουργίας της «ιεραποστολής».
Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε τις διασυνδέσεις της κάθε ομάδας. Τούτο γιατί σημειώνoνται συνεχώς μεταβολές. Κοινότητες πού άνηκαν σε μια «μητρική εκκλησία» μεταπηδούν σε άλλη ή ανεξαρτητοποιούνται. Ποιμένες αλλάζουν δικαιοδοσίες. Γι' αυτό και τα στοιχεία πού παραθέτουμε μπορεί να μη ισχύουν πλέον για ορισμένες ομάδες, επειδή δεν είναι απόλυτα εκσυγχρονισμένα και υπόκεινται σε καθημερινές μεταβολές.

Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής

Η ομάδα αύτη είναι καρπός κοινών προσπαθειών των πρώτων πεντηκοστιανών «ιεραποστόλων» από την Αμερική. Συγκροτήθηκε στο σπίτι της μητέρας του Σπύρου Kωνσταντινίδη, πριν ο ίδιος επιστρέψει στην Ελλάδα. Η Kωνσταvτινίδoυ παρεχώρησε στη νέα κοινότητα τον απαραίτητο χώρο για την οικοδομή αίθουσας συναθροίσεων.
Η ομάδα αύτη αναγνωρίσθηκε από το Υπουργείο Παιδείας με την ονομασία «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και ποιμένα τον Μιχάλη Κούννα. Όταν όμως αυτός έφυγε για την Κύπρο (1939), έγινε ποιμένας ο Σπύρος Κωνσταvτινίδης, ο οποίος τελικά αποχώρησε από αύτη την ομάδα, συνδέθηκε με την «Εκκλησία του Θεού / Κλήβελαvτ» και αφαίρεσε από την κοινότητα την αίθουσα. Τότε η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» με τον Χ. Μάμαλη μετακόμισε στην οδό Αιόλου 43.
Ο Θ. Δημητριάδης αποδίδει το χωρισμό σε προσωπικές φιλοδοξίες: «Τότε (δηλαδή όταν η ομάδα αναγνωρίσθηκε από το Υπουργείο) οι αδελφοί μας αυτοί, φιλoδoξώντας ο καθένας να ονομάσει την εκκλησία του με το όνομα της εκκλησίας της ιεραποστολικής οργάνωσης πού ανήκε, δεν συμφώνησαν, οπότε επήλθε ρήξη και διάσπαση» (Δημητριάδη, 42). Το 1948 η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» ενισχύθηκε με την αποστολή από το Μισούρι (Σύναξη Θεού / Springfield) της «ιεραποστόλου» Μαίρης Ορφανού. Όμως το 1951 ο Χ. Μάμαλης ασθένησε και αναχώρησε για την Αμερική, αφήνoντας αντικαταστάτη τον Ευάγγελο Φωτίου. Η ανάμιξη της Μαίρης Ορφανού στα καθήκοντα του ποιμένα έγινε φαίνεται αφορμή διένεξης, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο Φωτίου. Νέος ποιμένας ανέλαβε ο Έμμανουήλ Δεληγιάννης από τη Ρουμανία. Αλλά το 1956 αναχώρησε για την Αμερική και στη θέση του ποιμένα τον διαδέχθηκε ο Λεωνίδας Φέγγος.
Όπως ανέφερε σε προφορική συζήτηση ο Λ. Φέγγος, το 1965 η «Σύναξη του Θεού / Springfield» ζήτησε από τον ποιμένα και τα μέλη της κοινότητας να υπογράψουν δήλωση υποταγής στο αμερικανικό κέντρο. Αυτό έγινε αιτία να αποχωρήσει από την κίνηση ο Φέγγος με 120 άλλα άτομα και να ιδρυθεί η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής».
Η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Η πιο σημαντική κοινότητα σχηματίσθηκε στη Σεβαστή Πιερίας, πού ονομάσθηκε από τούς πεντηκοστιανούς και «κολυμβήθρα του Αγίου Πνεύματος». Η επιτυχία αύτη οφείλεται στον Αριστοκλή Δικτυόπουλο, ο οποίος προσκλήθηκε από τον Α. Λαζαρίδη, ποιμένα της εκεί Ευαγγελικής Εκκλησίας, να κηρύξει, χωρίς όμως ο Λαζαρίδης να γνωρίζει πώς πρόκειται για πεντηκοστιανό (1934). Στη Θεσσαλονίκη έφθασε κατ' αρχήν ο Χαράλαμπος Μάμαλης και μετέστρεψε τον Θεόδωρο Ν. Δημητριάδη, μέλος της εκεί Ευαγγελικής Εκκλησίας. Δημιουργήθηκε το σωματείο «Ο Ευαγγελικός Αγών» με πρόεδρο τον Δικτυόπουλο και το 1939 ιδρύθηκε ευκτήριος οίκος με την ονομασία «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και ποιμένα τον Αγαμέμνονα Αναγνωστόπουλο, ο οποίος όμως αργότερα επέστρεψε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τελικά η συνάθροιση αύτη διαλύθηκε. Όμως η προσπάθεια συνεχίσθηκε από τον Θεόδωρο Δημητριάδη, ο οποίος με την ενίσχυση Σουηδών «ιεραποστόλων» κατόρθωσε να αγοράσει αίθουσα (Μενελάου 4) και να συγκροτήσει νέα κοινότητα, την οποία οργάνωσε ο γιος του Γιάννης Δημητριάδης, πού σπούδασε ειδικά γι' αυτό τον σκοπό σε Βιβλικό Σχολείο της Ελβετίας.
Στη Θεσσαλονίκη Οργανώθηκαν «Βιβλικά Μαθήματα» από τούς Σουηδούς «ιεραπόστολους» Tage Soberg και Alvar Blogrn. Το 1957 ο Δημητριάδης ανέλαβε ειδική εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό IBRA από την Ταγγέρη Αφρικής και αργότερα από τη Λισσαβόνα Πορτογαλίας. Μ' Αυτό τον τρόπο η δραστηριότητα της ομάδας αυτής επεκτάθηκε. Στο μεταξύ ο Γιάννης Δημητριάδης ανεξαρτητοποιήθηκε και ίδρυσε δική του κοινότητα (Σκρα 4). Στη Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε και δεύτερη κοινότητα από τον Γ. Κρίσιλα, όμως το 1982 ο Κρίσιλας ανεξαρτητοποιήθηκε και ίδρυσε την «Ελληνική Αποστολική Εκκλησία», για να δηλώσει πώς έπαυσε να εξαρτάται από το αμερικανικό κέντρο της ομάδας.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο Φιλόλογος Σιδηρόπουλος, ίδρυσε την «Αποστολική Εκκλησία του Χριστού» (Θεσσαλονίκη). Η κίνηση επεκτάθηκε και στην Κρήτη, με πρωτοβουλία του Πάνου Ζαχαρίου, ο οποίος προσχώρησε το 1948 και ίδρυσε μικρή ομάδα, πού συναθροιζόταν στο σπίτι του. Το 1952 έλαβε από το Υπουργείο Παιδείας άδεια ευκτήριου οίκου.
Δραστηριότητες: Οι δραστηριότητες της κίνησης κατευθύνονται από διάφορους φορείς. Σ' αυτήν ανήκει το «Κέντρο Ευαγγελισμού και Χριστιανικής Μορφώσεως ‘Σύναξις του Θεού», το «Διεθνές Ινστιτούτο δι' Αλληλογραφίας», το «Βιβλικά Μαθήματα», το «Τηλευάγγελμα» και η κίνηση «Πρόκληση στα Νιάτα»(Teen Challenge).
Το σωματείο «Σύναξις του Θεού» στεγάστηκε στην αρχή στην οδό Αίολου 70. Το σωματείο ονομάζεται «Κέντρο Ευαγγελισμού και Χριστιανικής Μορφώσεως» και διακηρύσσει πώς είναι υπερομολογιακό και ότι κηρύττει τη σωτηρία απ' ευθείας από τον Χριστό: «Ούτε η Ρωμαιοκαθολική ούτε η Ανατολική Ορθόδοξη, ούτε η Διαμαρτυρόμενη εκκλησία μπορεί να σώσει την ψυχή... καμία εκκλησία δεν μπορεί να σώσει, άλλά ο Ιησούς ΧΡΙΣΤΌΣ... τον δέχεσθε λοιπόν σα σωτήρα σας; Ναι, τον δεχόμαστε. Ω! πόσο ευχαριστώ το Θεό!» (Ποια εκκλησία σώζει; - δίπτυχο).
Εκτός από τα φυλλάδια πού εκδίδονται από το σωματείο «Σύναξις τού Θεού», η κίνηση χρησιμοποιεί και έντυπα, πού δεν έχουν καμία ένδειξη για την προέλευσή τους, ή μόνο μία ταχυδρομική θυρίδα (π.χ. Τ.Θ 241 Θεσσαλονίκη ή Τ.Θ 906 Αθήναι Τ.Θ 4158, 10210 Αθήναι), κάποια αρχικά (Ι.Θ.Δ. κ.ο.κ) ή κάποιο όνομα (π.χ. Χρ. Οικονόμου). Σ' αυτά τα έντυπα, πού χρησιμοποιούνται και από άλλες πεντηκοστιανές ομάδες, αναγράφεται σε πρόσθετη σφραγίδα ο τίτλος της «εκκλησίας» και το πρόγραμμα συναθροίσεων.
Η χρησιμοποίηση τέτοιων εντύπων, που μερικές φορές προέρχονται από κύκλους που δεν συμμερίζονται κατά πάντα τη διδαχή της ομάδας αυτής, φέρει σύγχυση και δυσκολεύει την εξακρίβωση της δογματικής της διδασκαλίας σε βασικά θέματα, όπως είναι η εκκλησιολογία. Ενώ η ομάδα αυτή διακηρύσσει πώς για τη σωτηρία δεν είναι απαραίτητο το «βάπτισμα τού Αγίου Πνεύματος», διανέμει έντυπα άλλων ομάδων, πού υποστηρίζουν το αντίθετο.
Άλλες δραστηριότητες πού έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την κίνηση είναι το σωματείο «Φίλοι Θρησκευτικής Μουσικής» (Ι. Βουρλιώτης, 1974) το οποίο έχει «υπερδογματικό χαρακτήρα» (Μικτή Χορωδία Θρησκευτικής Μουσικής) και η «Διεθνής ιεραποστολή δια τούς διωκόμενους Χριστιανούς» (Θράκης 15), πού ιδρύθηκε από τον Ρουμάνο πρόσφυγα Richard Wubraud και εκδίδει το Δελτίο «Η κραυγή της διωκόμενης εκκλησίας». Η Οργάνωση «Πρόκληση στα Νιάτα» (Teen Challenge) ιδρύθηκε το 1960 από τον κήρυκα της «Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής» David Wilkerson με στόχο τον ευαγγελισμό παραστρατημένων νέων. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται ελεύθεροι χώροι, καφετερίες, οργανώνονται προσωπικές συζητήσεις σε νοσοκομεία, Φυλακές, Φεστιβάλ (Jesus Festival). Διδασκαλία: Σύμφωνα με τη διδαχή αυτής της ομάδας η σωτηρία προϋποθέτει πίστη και μετάνοια (μεταστροφή) και συντελείται τη στιγμή ακριβώς πού κάποιος θα το ζητήσει από τον Θεό (αναγέννηση). «Δέξου τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό σου Κύριο και σωτήρα. Μετανόησε για το αμαρτωλό παρελθόν σου και κάνε με ειλικρίνεια την ακόλουθη προσευχή: ‘Πατέρα μου ουράνιε... συγχώρεσέ με... καθάρισέ με, πλήρωσέ με, με το άγιό σου Πνεύμα... Ευχαριστώ πού με έσωσες...’» (Οι τελευταίες ημέρες τού ανθρώπου στη Γη, είσαι έτοιμος; - φυλλάδιο).
Η ομάδα αυτή αναμένει την «αρπαγή» της «εκκλησίας των αναγεννημένων», Για τούς «Γάμους τού Αρνίου». Βασικά διδάσκει πώς στην εκκλησία ανήκουν όλοι οι «αναγεννημένοι», ανεξάρτητα σε ποια εκκλησία βρίσκονται. Έτσι στο φυλλάδιο πού κυκλοφορεί η «Σύναξη τού Θεού» με τίτλο «Ποια εκκλησία σώζει;», αναφέρεται:
- «Πρέπει άραγε να γίνουμε Διαμαρτυρόμενοι (Προτεστάντες), Για να σωθούμε;- Όχι, βέβαια, φίλοι μου. Δεν θα έχανα τον καιρό μου να σας πείσω να γίνετε Διαμαρτυρόμενοι.- Αλλά ούτε η Ρωμαιοκαθολική ή η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύεις ότι μπορεί να μας σώσει, έτσι δεν είναι;- Βεβαίως όχι.-Τότε λοιπόν, εγώ είμαι Ρωμαιοκαθολικός και ο φίλος μου από δω μέλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, πού μας λες ότι καμία από αυτές δεν μπορεί να μας σώσει.- Ναι.- Και συ, πού είσαι Διαμαρτυρόμενος, δεν θέλεις να μας κάνεις κι εμάς Διαμαρτυρόμενους;- Καθόλου. Ποτέ μου δεν ζήτησα από τούς Καθολικούς ή τούς Ορθόδοξους φίλους μου να γίνουν Διαμαρτυρόμενoι».- «Ναι, αλλά σας επαναλαμβάνω, φίλοι μου, ότι ούτε η Ρωμαιοκαθολική ούτε η Ανατολική Ορθόδοξη ούτε η Διαμαρτυρόμενη εκκλησία μπορεί να σώσει την ψυχή.- Μα τις λες τώρα;- Ακούστε να δείτε. Καμία εκκλησία δεν μπορεί να σώσει, αλλά ο Ιησούς Χριστός.- Ο Χριστός;- Ναι φίλοι μου, σώζεται κανείς όχι από την εκκλησία, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, αλλά από ένα πρόσωπο, και το πρόσωπο αυτό είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Μονογενής Γιος του Θεού.- Είναι δυνατόν αυτό; Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο!- Βλέπεις λοιπόν ότι δεν σας ωφελούσε να γίνετε Διαμαρτυρόμενοι; Υπάρχουν χιλιάδες Διαμαρτυρόμενοι πού δεν είναι σωσμένοι, χιλιάδες πού είναι Χριστιανοί μόνο με το όνομα, πού δεν έχουν δεχτεί πραγματικά το Χριστό του χριστιανισμού».- «Τότε λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε;»- Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησού Χριστό και θέλεις σωθεί, (Πράξ. ιστ' 31), γιατί όσοι εδέχθησαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γίνωσι τέκνα Θεού (Ιω. α' 12).- Αυτός όμως θα μας δεχτεί;- Άκου τι λέει σχετικά: ‘Τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω’ (Ίω. στ' 37).- Ευχαριστούμε το Θεό!- Ναι, αγαπητέ μου, ευχαρίστησε το Θεό, γιατί σε αγαπά. Ο Χριστός πέθανε για σένα, πήρε τις αμαρτίες σου πάνω στο σώμα Του στο σταυρό. Και τώρα σου προσφέρει σωτηρία».«Φίλε μου, εσύ τι θα κάνεις; Κατάλαβες τώρα ότι ούτε ο Καθολικισμός ούτε ο Προτεσταντισμός ούτε η θρησκεία σου ή η εκκλησία σου μπορεί να σε σώσει, αλλά μόνο ο Χριστός; Θα τον δεχτείς λοιπόν σαν προσωπικό σου σωτήρα; Κάνε το, και κάνε το ΤΩΡΑ».
Εδώ η κίνηση ισχυρίζεται πώς ο καθένας πού θα δεχθεί τον Χριστό σωτήρα, σώζεται, ανεξάρτητα αν ανήκει στην εκκλησία των πεντηκοστιανών ή όχι, ανεξάρτητα δηλαδή αν αναγνωρίζει το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος» σαν «ξεχωριστή χάρη» ή αν απορρίπτει τη διδαχή αύτη. Αρκεί να είναι «αναγεννημένος» με την έννοια πού εκλαμβάνεται ο όρος αυτός και στους ευαγγελικούς κύκλους.
Όμως ταυτόχρονα κυκλοφορεί φυλλάδια με τη σφραγίδα της, στα οποία το ζήτημα τίθεται διαφορετικά. Έτσι στο φυλλάδιο του Χρ. Οικονόμου, με τίτλο «Ο μεσιτεύων Χριστός βαπτίζει με το Πνεύμα το Άγιο και σήμερον», αναφέρεται πώς «μερικοί ανόητοι εις τας ήμερας μας μισούν τας γλώσσας του Αγίου Πνεύματος, και μας λέγουν ότι δεν χρειάζονται.. Οι τοιούτοι μας λέγουν ότι θέλουν αγάπην, και όχι ξένας γλώσσας... Όσοι μισούν τας γλώσσας μισούν το Πνεύμα το Άγιο. Οι τοιούτοι πολεμούν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να έχουν βάσεις. Μας λέγουν ότι ήτο μόνον δια τούς αποστολικούς χρόνους, και όχι δι' ημάς τώρα. Πλανώνται όσοι δεν ζητούν το πνεύμα το Άγιο, είναι ακάθαρτοι.. Ο Θεός όμως έχει ιδιατέραν τιμωρίαν δια τούς εχθρούς του Αγίου Πνεύματος».
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε όλοι οι μη - πεντηκοστιανοί νέο-προτεστάντες πού ισχυρίζονται πώς η αναγέννηση είναι κάτι ξεχωριστό από το βάπτισμα με νερό και πώς έχουν λάβει αύτη την αναγέννηση, λογίζονται «εχθροί του Αγίου Πνεύματος», επειδή απορρίπτουν την γλωσσολαλιά και, φυσικά, το «βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα» σαν χάρη ξεχωριστή από την «αναγέννηση». Σ' αύτη την περίπτωση η κίνηση διδάσκει πώς μόνο οι πεντηκοστιανοί ανήκουν στα «τέκνα του Θεού», στην «εκκλησία» πού θα «αρπαγεί» από τον Κύριο!
Φυσικά για τούς Ορθόδοξους και τούς Ρωμαιοκαθολικούς ή ακόμη και για τούς Λουθηρανούς δεν γίνεται λόγος, γιατί όλοι αυτοί ταυτίζουν την αναγέννηση με το βάπτισμα με νερό και, συνεπώς, γι' αύτη την ομάδα είναι «εχθροί του Αγίου Πνεύματος»!
Το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς είναι απαραίτητη απόδειξη για το «βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα», λέγει η κίνηση. Η ευχαριστία αποτελεί ανάμνηση. Η ειδική εξομολόγηση απορρίπτεται Το ευχέλαιο τελείται με λάδι σαν «σημείο υπακοής». Η ιεροσύνη απορρίπτεται.
Η κίνηση αναμένει την «αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού». Μετά την «αρπαγή» θα ακολουθήσουν επτά χρόνια μεγάλης θλίψης. Το Πνεύμα του Θεού θα εγκαταλείψει τον κόσμο και η εξουσία θα παραμείνει στον σατανά. Μετά 7 χρόνια εξουσίας, ο σατανάς θα δεθεί, ο Χριστός με την εκκλησία θα κατέλθει στο όρος των Ελαιών, το οποίο θα σχισθεί και θα μεταβληθεί σε πεδιάδα, θα ακολουθήσει η χιλιετής βασιλεία στη γη και η εκπλήρωση όλων των επαγγελιών.
Στο τέλος ο σατανάς θα λυθεί και με τούς στρατούς των εθνών θα επιτεθεί εναντίον της αγίας πόλης με αποτέλεσμα την επέμβαση του Θεού και την καταστροφή του σατανά, ο οποίος θα ριφθεί στην κόλαση του πυρός και του θείου. Θα ακολουθήσει η ανάσταση των αδίκων, η γενική κρίση, νέοι ουρανοί και νέα γη, η αιώνια βασιλεία και η αιώνια κόλαση.
Η κίνηση επιβάλλει στους οπαδούς της την καταβολή της «δεκάτης» (Θέματα 5, 1986,5).

Αποστολική Εκκλησία του Θεού

Με αυτό το όνομα δημιουργήθηκαν πρόσφατα (1988) δύο ομάδες, στη Ρόδο (Αγ. Νικολάου 2) και στο Κορινό Πιερίας (Απόστολος Χάρλας). Οι ομάδες αυτές σχηματίσθηκαν από μέλη της «Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής». Στην «Ομολογία Πίστεως» της ομάδας του Κορινού αναφέρεται για το βάπτισμα με νερό ότι «αναπαριστάνει το θάνατο και την ανάσταση του πιστού σε νέα ζωή εν Xριστώ» και ότι με την ευχαριστία «θυμόμαστε τα παθήματα του Χριστού, καταγγέλλουμε τον θάνατο Του μέχρι τη δεύτερη παρουσία» και «κοινωνούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού» (άρθρα 8 και 9). Το «βάπτισμα με άγιο Πνεύμα» είναι «πείρα διαφορετική και ακολουθεί την αναγέννηση», μαρτυρείται δε με τη γλωσσολαλιά (άρθρα 10 και 11).
Ή Εκκλησία είναι «μια ορατή και αγία αδελφότητα, πού αποτελείται από εκείνους πού ομολογούν πίστη και υπακοή στον Ιησού Χριστό» και οργανώνεται «για κοινή λατρεία του Θεού, για την οικοδομή των πιστών και για εξάπλωση του ευαγγελίου στον κόσμο». Προστίθεται ακόμη: «Αναγνωρίζουμε σαν μέλος αυτής της παγκόσμιας Εκκλησίας κάθε επί μέρους εκκλησία σε όλο τον κόσμο πού ομολογεί αυτή την πίστη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και εξασκεί υπακοή σ' Αυτόν σαν το Θεό, σωτήρα και Κύριό της» (άρθρο 13).
Οι λειτουργοί της ομάδας αυτής ονομάζονται «πρεσβύτεροι ή επίσκοποι μ' ένα προϊστάμενο τους, τον ποιμένα» (άρθρο 14).
Ή κίνηση προσμένει την ανάσταση των κοιμηθέντων «εν Xριστώ» και την «αρπαγή» των ζώντων πιστών, τη δευτέρα παρουσία του Χριστού μαζί με την Εκκλησία «των αγίων» και τη χιλιετή βασιλεία στη γη, την τελική ανάσταση όσων δεν απέθαναν «εν Xριστώ» και την τελική κρίση (άρθρο 17 και 18). (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ, π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ)

28.3.09

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΣ

Σήμερα, στα πλαίσια επίσκεψής του στο νησί μας, ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως και Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, επισκέφθηκε και την Ιερά Μονή μας για να ασπαστεί το Σεπτό Σκήνωμα του Αγίου Διονυσίου.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Μοναστήρι μας, ξεναγήθηκε στο Καθολικό και στο Εκκλησιαστικό Μουσείο από το Σεβασμ. Ποιμενάρχη μας κ. Χρυσόστομο.



Ο Σεβασμιώτατος ξεναγεί τον Πρωθυπουργό στο Ναό


Ο Πρωθυπουργός στο "δωμάτιο" του Αγίου


Είσοδος στο Εκκλησιαστικό Μουσείο


Ξενάγηση στο Μουσείο


Στο Αρχονταρίκι της Μονής



Ο Πρωθυπουργός υπογράφει στο Βιβλίο Επισκεπτών της Μονής


24.3.09

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2009"


ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΔΙΑ ΤΗΝ «ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2009»


Η περιβαλλοντική κρίσις, η οποία μαστίζει τον πλανήτην μας απ’ άκρου εις άκρον, αποτελεί εν εκ των σημαντικωτέρων προβλημάτων της ανθρωπότητος, μαζί με εκείνα της πτωχείας και της απουσίας της ειρήνης. Όπως όμως δύναται να διαπιστώση και ο πλέον δύσπιστος, η κλιματική αλλαγή αποτελεί αδιάψευστον απόδειξιν ότι η περιβαλλοντική κρίσις είναι το κατ’ εξοχήν οικουμενικόν και πανανθρώπινον πρόβλημα, καθώς επηρεάζει κάθε γωνίαν της γης και, βεβαίως, κάθε άνθρωπον, πτωχόν ή πλούσιον, νέον ή ηλικιώμενον.
Η συλλογική δράσις διά την αποτροπήν της κλιματικής αλλαγής, της οποίας αι επιπτώσεις θα αποβούν, κατά τας εκτιμήσεις των επιστημόνων, καταστροφικαί δια τα οικοσυστήματα, τους φυσικούς πόρους και τας ανθρωπίνας κοινότητας, αποτελεί κορυφαίαν εκδήλωσιν αλληλεγγύης και ενότητος, ενώπιον μιας καταστροφής. Οφείλομεν δε πάντες να ενθυμούμεθα ότι ημείς φέρομεν την ευθύνην δια την πρόκλησιν της οικολογικής κρίσεως, τόσον συλλογικώς, ως ανθρώπινον γένος, όσον και προσωπικώς, ο καθείς από ημάς. Ήγγικε λοιπόν η ώρα να ξεφύγουμε από την πορείαν της αυτοκαταστροφής. Ήγγικεν η Ώρα της Γης! Καλούμεν τους πάντας, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικότητος, να συμμετάσχουν εις την «Ώραν της Γης», πρωτοβουλίαν της διεθνούς περιβαλλοντικής οργανώσεως WWF, η οποία έχει εξελιχθή πλέον εις παγκόσμιον συλλογικήν δράσιν δια την προστασίαν του ενός και μόνου πλανήτου μας. Εις τας 28 Μαρτίου λοιπόν ας σβύσωμεν όλοι τα φώτα τών οικιών, γραφείων, εργοστασίων, υπηρεσιών και άλλων κτηρίων δια μίαν ώραν, από 8.30 έως 9.30 εσπερινήν, δηλούντες τοιουτοτρόπως την προσωπικήν μας δέσμευσιν εις τον καλόν αγώνα δια την προστασίαν του περιβάλλοντος και την αποτροπήν της κλιματικής αλλαγής.
(η φωτογραφία από το Φως Φαναρίου)

23.3.09

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΜΒΩΝΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΠΛΑΝΕΣ.



Η Αρπαγή της Εκκλησία και η χιλιετής Βασιλεία

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ
Πρεσβ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (M.Th)
Αθήνα 2004

ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ



Βασικό γνώρισμα πολλών αιρετικών ομάδων είναι η ύπαρξη στη διδασκαλία τους και ψυχολογικών εκβιαστικών διλημμάτων, τα οποία μάλιστα τα παρουσιάζουν αγιογραφικές διδασκαλίες, μέσω των οποίων ασκούν μια μορφή πνευματικής τρομοκρατίας στα δυστυχή θύματα τους. Από την κατηγορία αύτη φυσικά δεν μπορούν να εξαιρεθούν οι Πεντηκοστιανοί.
Το κατεξοχήν ψυχολογικό εκβιαστικό γεγονός και ταυτοχρόνως θεμελιώδης διδασκαλία κάθε αποχρώσεως Πεντηκοστιανής ομάδας είναι η λεγόμενη «Αρπαγή της Εκκλησίας».
Τι εννοούν όμως οι Πεντηκοστιανοί όταν αναφέρονται στην αρπαγή της Εκκλησίας;Σύμφωνα λοιπόν με τους ισχυρισμούς τους: «Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα κατέβει από τον ουρανό, θα ακουστεί μια φωνή αρχαγγέλου και θα σαλπίσει ο ίδιος, ο Θεός, με την "έσχατη σάλπιγγα", θα αναστηθούν όλοι όσοι έχουν πεθάνει "εν Χριστώ" και εμείς πού θα ζούμε αυτή τη στιγμή θα αρπαχθούμε σε συνάντηση του Κυρίου. Η συνάντηση· αύτη θα γίνει στον αέρα. Ο Κύριος θα κατεβεί πριν από την μεγάλη καταστροφή του κόσμου, να συνάξει τους πιστούς Χριστιανούς για να αποφύγουν αυτήν την μεγάλη συμφορά». [Βλ. Λ.Φέγγου, Εμείς περιμένουμε «την μακαριά ελπίδα», την αρπαγή της εκκλησίας, στο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ. φ.77, Μάριος 1991, σελ.1. Πρβλ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, άρ.φ.12, Δεκέμβρης 1986, σελ. 4. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ.φ.32 Αύγουστος 1988, σελ.1. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ.φ 68, Νοέμβριος 1990. σελ.1, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ αρ.φ 207, Φεβρουάριος 2001, σελ 1. Άλκ.Τζελέπη, Πολεμικές συγκρούσεις των εσχάτων καιρών, σελ 240-241.]

Αν θελήσουμε να αναλύσουμε περισσότερο τους Πεντηκοστιανούς ισχυρισμούς, τότε πρέπει να αναφέρουμε ότι οι Πεντηκοστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιστούς χριστιανούς πού θα αναστήσει ο Κύριος, πού θα αρπαχθούν στον αέρα για να τον συναντήσουν, για να αποφύγουν τη μεγάλη θλίψη κατά την περίοδο του Αντίχριστου. Αυτό γίνεται κατανοητό, γιατί κατά τις κακοδοξίες τους μόνο όσοι έχουν «βαπτιστεί με Άγιο Πνεύμα» και έχουν γλωσσολαλιά είναι αποδεδειγμένα πιστοί. Όποιος δεν γλωσσολαλεί θα παραμείνει στη γη και θα βασανιστεί από τον Αντίχριστο.

Πότε όμως θα γίνει η αρπαγή; Σε προηγούμενο άρθρο μας , έχουμε αναφέρει, ότι σχετικά με τον χρόνο που θα γίνει η λεγόμενη αρπαγή έχουν υπάρξει από Έλληνες και ξένους Πεντηκοστιανούς πλήθος ψευδοπροφητειών. Εδώ ενδεικτικά θα παραπέμψουμε πάλι σε δικά τους κείμενα, για να φανεί σε συνδυασμό και με τα παραπάνω, ακριβώς το εκβιαστικό ψυχολογικό υπόβαθρο της διδασκαλίας τους περί αρπαγής της Εκκλησίας.

Διακήρυττε ένας Πεντηκοστιανός, ιδρυτής μιας πεντηκοστιανής ομάδας τον Αύγουστο του 1988 : «Η εσχάτη σάλπιγγα οπού να’ ναι θα ηχήσει. "Γίνεσθε έτοιμοι" Όποιος είναι έτοιμος θα φύγει, όποιος δεν είναι έτοιμος θα μείνει να περάσει την ώρα του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθει επί της οικουμένης όλης’’ [Λ.Φέγγου, Η Έσχατη Σάλπιγγα θα ηχήσει. «Γίνεσθε έτοιμοι» ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αρ.φ. 32, σελ.1]

Ο ίδιος δύο χρόνια αργότερα, το Νοέμβριο του 1990, ανέφερε: «Ο Ιησούς Χριστός έρχεται. Η ώρα πλησίασε πραγματικά και τα χρόνια είναι μετρημένα». [ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αρ.φ.68, Νοέμβριος 1990, σελ.1]

Ένας άλλος Πεντηκοστιανός ποιμένας, είχε προφητεύσει ότι τη δεκαετία του 1990 θα συμβεί η αρπαγή, της εκκλησίας, η έλευση του Αντίχριστου και ό τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. [Κ.Κονδύλη, Η δεκαετία των μεγάλων γεγονότων. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αρ.φ. 73, Ιανουάριος 1991, σελ.1,4]

Ο ίδιος αναφέρει πάλι, το Φεβρουάριο του 2001, σχετικά με την αρπαγή: «Η σοβαρότητα των ημερών μας φανερώνεται από αυτά τα όποια συμβαίνουν επάνω στον κόσμο αυτό και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διερχόμαστε ήδη τις τελευταίες ημέρες επάνω στον κόσμο αυτό». [Κ.Κονδύλη, Η πόρτα κλείνει. Ο Χριστός έρχεται. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,αρ.φ.207, Φεβ.2001, σελ.1]

Στην ίδια ακριβώς γραμμή, άλλοι Πεντηκοστιανοί σε ιστοσελίδα τους στο διαδίκτυο αναφέρουν για ανθρώπους πού «αναγεννώνται, βαπτίζονται με Άγιο Πνεύμα και προσμένουν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό να αρπάξει την Εκκλησία του. Για λίγο ακόμα η πόρτα της χάρης του Χριστού είναι, ανοικτή. Προλαβαίνεις να μπεις και συ, σήμερα. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά» [www.greekbiblos.gr/22.htm] .

Και συνεχίζουν άλλου:

«Ο Κύριος έρχεται, επίκειται η αρπαγή της Εκκλησίας». [www.greekbiblos.gr/16.htm. βλ. και «Η όψιμη βροχή» Στο Η Φωνή του Ευαγγελίου, Φεβ. 1999, σελ. 93-95]

Όσοι δε θα λάβουν μέρος στην αρπαγή, λέγουν, θα μείνουν στη γη για να υποφέρουν κατά την περίοδο της μεγάλης θλίψης, την επταετία του Αντίχριστου. Με το τέλος της επταετίας του Αντίχριστου, θα επιστρέψει ο Χριστός μαζί με τους αρπαγέντες Πεντηκοστιανούς από τους ουρανούς, θα καταστρέψει τον Αντίχριστο και θα συμβασιλεύσουν μαζί στη γη για χίλια χρόνια. Αν αξιολογήσουμε όμως τους ισχυρισμούς των Πεντηκοστιανών σχετικά με την αρπαγή της εκκλησίας, θα παρατηρήσουμε ότι βρίσκονται σε ριζική αντίθεση με τη διδασκαλία του Κυρίου και των αγίων Αποστόλων. Ως συνέπεια της αρπαγής, οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν τμηματική ανάσταση των νεκρών, των μεν πιστών προ της Αρπαγής, των δε απίστων στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή αναφέρει για καθολική ανάσταση των νεκρών (Ιωάν. 5,28. Α’ Κορ. 15, 51-52 Άποκ. 20,12).
Διδάσκουν δυο επανόδους του Χριστού στη γη, μία για την αρπαγή και μια για την καταστροφή του Αντίχριστου και την εγκαθίδρυση της χιλιετούς βασιλείας. Αντιθέτως, η Αγια Γραφή ομιλεί για μία και μοναδική επιστροφή του Χριστού μόνο κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του. (Ματθ.24,27, Μαρκ. 13,26, Λουκ. 17,24, κ.λ.π)
Τα χωρία πού επικαλούνται για την αρπαγή αναφέρονται στη Δεύτερα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Αγία Γραφή αναφερόμενη στο γεγονός της επιστροφής του Κυρίου χρησιμοποιεί πάντα ενικό («παρουσία»), και δεν κάνει χρονική διάκριση παρουσιών, άλλη για τη δήθεν αρπαγή, και άλλη για Δευτέρα Παρουσία (Α’ Κορ.15, -23, Α’ θεσ. 2,19, 3,13, 4,15, Β’ θεσ. 2,1- 2,8-9, Ιακ. 5,7, Β’ Πετρ. 3,12, Α’ Ιωάν. 2,28).

Ισχυρίζονται ότι θα γίνει η αρπαγή των πιστών για να μην περάσουν τη μεγάλη θλίψη κατά την επταετία του Αντίχριστου. Η Αγία Γραφή αντιθέτως διδάσκει, ότι οι πιστοί την εποχή του Αντίχριστου θα είναι στη γη και θα δοκιμαστούν σκληρά από τον Αντίχριστο (Δαν.7,21, Αποκ. 13,7, 20,4). Γι’ αυτό ο Θεός «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» (Ματθ. 24,22-23). Μία ακόμα λοιπόν απόδειξη ότι δεν υπάρχει αρπαγή των πιστών προ της μεγάλης θλίψης, όπως κακοδόξως ισχυρίζονται οι πάσης φύσεως Πεντηκοστιανοί.

Αντίθετος επίσης στην Αγία Γραφή είναι και ο ισχυρισμός τους ότι θα επιστρέψει πάλι ο Χριστός στη γη με τους αρπαγέντες Πεντηκοστιανούς για την εγκαθίδρυση επιγείου χιλιετούς βασιλείας μετά την επταετία του Αντιχρίστου. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι θα επιστρέψει ο Κύριος μόνο μία φορά κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του με δόξα, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς συνοδευόμενος αγίους αγγέλους και όχι από Πεντηκοστιανούς (Ματθ. 25,31. Μαρκ. 13,26-27).

Στο ερώτημα, εάν συμφωνούν όλοι οι Πεντηκοστιανοί ειδικά αλλά και οι προτεστάντες γενικότερα, για το αν θα υπάρξει αρπαγή της εκκλησίας προ της μεγάλης θλίψης, η απάντηση είναι όχι.

Υπάρχουν τρεις τάσεις. [A.Cleason-P.Feinberg-D.Moo-R.Reiter, The Raprure. Pre, Mid or Post-Tribulational?, Grand Rapids, Michingan 1984].

Η πρώτη τάση υποστηρίζει ότι η αρπαγή θα γίνει προ της μεγάλης θλίψης και είναι γνωστοί ως Dispensationalists, η δεύτερη τάση που υποστηρίζει ότι η αρπαγή θα γίνει μετά την μεγάλη θλίψη και είναι γνωστοί ως Premillennialists, και η τρίτη τάση, που διαφοροποιείται ως προς το χρόνο έναρξης της χιλιετούς βασιλείας και είναι γνωστοί ως Postmillennialists.
Πρέπει επίσης, εν προκειμένω, να επισημάνουμε ότι πολλοί από τους πρώτους Πεντηκοστιανούς του εικοστού αιώνα είχαν προφητεύσει ως μεγάλη θλίψη τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. [http://img.pathfinder.gr//clubs/files/60167/ww.jesusportal.org/maga-zine/article9-4.html]

Θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας στην περί αρπαγής της Εκκλησίας πλάνη των Πεντηκοστιανών, παραθέτοντας ενδεικτικά και τη γνώμη ενός Έλληνα προτεστάντη [σημείωση της σελίδας:Το περιοδικό αυτό και ο εκδότης του τώρα ανήκουν στην Ορθ.Εκκλησία]. Πρόκειται για τον εκδότη και διευθυντή του ελληνικού προτεσταντικού περιοδικού «Ο Ερευνητής της Αλήθειας» που αφιερώνει το τεύχος 24 (Σεπτ.- Νοεμ. 2003) του εν λόγω περιοδικού αποκλειστικώς στις αντιλήψεις των Πεντηκοστιανών περί της αρπαγής. Χαρακτηρίζει, λοιπόν, τη διδασκαλία περί αρπαγής «ως αντιβιβλική και επικίνδυνη» και τη θεωρεί «απατηλό μήνυμα που δίνει ψεύτικη ελπίδα ασφάλειας». [Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αρ.τ. 24, Σεπτ.- Νοεμ. 2003, σελ. 10]

Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι στο εν λόγω προτεσταντικό περιοδικό υπάρχει και η άποψη ενός Αμερικανού Πεντηκοστιανού, ο οποίος λέει, ότι η θεωρία για την αρπαγή της Εκκλησίας προ της θλίψης είναι «ένα δόγμα, πού η Αγία Γραφή ποτέ δεν δίδαξε». [Οπ.π.,σελ.17]

Μένει κανείς πραγματικά κατάπληκτος τόσο από το μέγεθος της πλάνης όσο και από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις των Πεντηκοστιανών και των προτεσταντών γενικά μεταξύ τους.
Νομίζουμε, όμως, ότι δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η πεντηκοστιανή κίνηση είναι σύστημα πλάνης που οι διδασκαλίες τους δεν έχουν καμία σχέση, παρά την εξωτερική επίκλήση της Αγίας Γραφής, με τη διδασκαλία του Χριστού και της Εκκλησίας. Γι' αυτό ο Ορθόδοξος χριστιανός προσεύχεται για τα θύματα της πλάνης, αλλά έχει πάντα υπ' όψη του τον παύλειο λόγο «Μη σας εξαπατήσει με κανέναν τρόπο κανείς» (Β’ Θεσ. 2,3).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ - Πρεσβ. Βασιλείου Γεωργοπούλου

21.3.09

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (του μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς)

Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυ­τόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. η' 34).

Αίροντες τον σταυρό, ευαρεστούμε τον Κύριο Ιησού Χρι­στό, Τον ακολουθούμε. Αν ακολουθούμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να ακολουθούμε Εκείνον. Όποιος δεν απαρνηθή τον εαυτό του, δεν μπορεί να Με ακολουθήση (Ματθ. ι' 38). Αν ακολουθήσης τον δικό σου νου και όχι τον νου του Χριστού, αν ακολουθήσης το θέλημά σου και όχι το θέλημα του Χριστού, όπως αναφέρεται στο άγιο Ευαγγέλιο, η ψυ­χή σου δεν είναι καθαρή, δεν είναι αγιασμένη, είναι χαμένη στην ζούγκλα των ψυχοφθόρων και φρικτών πλανών. Διότι η αμαρτία, το κακό, κατόρθωσε να χτίση μέσα μας, δίπλα σε εκείνη την θεοειδή ψυχή που ελάβαμε από τον Θεό, την δική της ψυχή. Αν η αμαρτία μας γίνη έξις, δημιουργεί μέσα μας την δική της ψυχή. Αν πράττωμε την αμαρτία, εκείνη σταδια­κά μορφώνεται στην ψυχή μας. Κοντά σε εκείνη την θεοειδή ψυχή, την οποία ο Θεός σου έδωσε, εσύ φέρνεις ένα ξένο, ο οποίος σε αιχμαλωτίζει. Αυτός διαφεντεύει, ενώ ό,τι θεϊκό είναι μέσα σου, είναι σαν κοιμισμένο, σαν μουδιασμένο. Το απέρριψες, και εκείνο δεν ζη μέσα σου, πεθαίνει.

Η αμαρτία δημιουργεί μέσα μας δικό της κόσμο, δημι­ουργεί μέσα μας δική της φιλοσοφία, δική της αντίληψι για τον κόσμο. Η αμαρτία επιδιώκει να καταλάβη την θέσι του Θεού στην ψυχή σου, την θέσι της Εικόνος του Θεού. Αυτό θέλει να κάνη η αμαρτία. Η αμαρτία στην πραγματικότητα θέλει να στερήση τον άνθρωπο από εκείνες τις θεϊκές ωραιότητες που έχει στην ψυχή του. Ναι, αυτός ο διάβολος αγωνί­ζεται δια μέσου της αμαρτίας να δημιουργήση μέσα σου και μέσα μου την δική του εικόνα. Διότι η αμαρτία πάντοτε ο­μοιάζει στον διάβολο. Πάντοτε, όταν την εναγκαλιζόμαστε, τυπώνει σιγά-σιγά στην ψυχή μας την δική του σκοτισμένη μορφή. Έτσι, με την αμαρτία, με την έξι στην αμαρτία, μορ­φώνεται μέσα μας ένα άλλο εγώ, μία άλλη ψυχή, ένας άλ­λος εαυτός, εκείνος ο εαυτός, τον οποίο ζητεί ο Κύριος να απαρνηθούμε: «ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ' ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ' 19). Το κακό το δημιουργή­σαμε εμείς οι ίδιοι, ενώ το καλό είναι από τον Θεό, λέγει ο απόστολος Παύλος (Α' Τιμ. δ' 4).

Εγώ θέλω να ζω σωστά, αλλά την δύναμι να το κάνω δεν την έχω. Δεν βρίσκω την δύναμη γι' αυτό, δεν βρίσκω την δύναμη μέσα μου. Να, το σημερινό Ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει τον τρόπο για να πραγματοποιήσουμε στην ζωή μας το καλό που επιθυ­μούμε. Αυτός είναι η απάρνησις του εαυτού σου, της αμαρ­τίας σου, αυτής της αμαρτωλής ψυχής που δημιουργήθηκε, χτίστηκε, μορφώθηκε μέσα σου. Με την νηστεία στην πρα­γματικότητα απωθούμε την αμαρτωλότητα που είναι μέσα μας. Αντικαθιστούμε σταδιακά τον εαυτό μας με τον Χρι­στό, μέχρις ότου φθάσουμε στην τελειότητα που έφθασε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος λέγει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β' 20). Να, τι σημαίνει «απαρνησάσθω εαυτόν»: Σημαίνει να απαλείψουμε όλες τις (κακές) μας επιθυμίες, κάθε τι ανθρώπινο, εφάμαρτο, και να τα αντικα­ταστήσουμε με τον Χριστό. Να αλλάξουν, να γίνουν όλα Χριστός! «Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυ­τήν· ος δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν» (Μάρκ. η' 35). Εάν, βεβαί­ως, απαρνηθούμε κάθε αμαρτία μας, κάθε πάθος μας· και αν ξέρουμε, αν αισθανόμαστε και αν θέλουμε να γίνη ο Χρι­στός ψυχή μέσα στην ψυχή μας, καρδιά μέσα στην καρδιά μας, να αντικαταστήση τον εαυτό μας, το εγώ μας με τον Εαυτό Του. Αυτή είναι η μόνη οδός, για να φυλάξουμε εγώ και εσύ και κάθε άνθρωπος την ψυχή μας από την κόλασι, α­πό την καταστροφή, από τον διάβολο, από κάθε κακό, από τα αιώνια βάσανα, να βρούμε μέσα μας εκείνη την θεοειδή ψυχή, εκείνη την θεϊκή ψυχή, την οποία ο Θεός μας έδωσε.

Θεοειδής ψυχή! -Πού είναι άραγε;- Στον Χριστό. Ο Χρι­στός έγινε άνθρωπος για να μας ειπή: Να, έτσι πρέπει να εί­ναι ο άνθρωπος. Εκείνος, ο Θεός, έγινε άνθρωπος. Εκείνος έδειξε στον εαυτό Του την Εικόνα του Θεού. Εμείς είμαστε πλασμένοι κατ' Εικόνα Θεού. Οφείλουμε να ζούμε σύμφωνα με αυτήν.

Τί είναι ο νους μας; Εικόνα του νου του Χριστού, του νου του Θεού. Η δική μας υποχρέωσις είναι να κάνουμε τον νου μας όμοιο με τον νου του Χριστού, δηλαδή να χριστοποιήσουμε όλο τον νου μας και να μπορούμε να πούμε με τον απόστολο Παύλο: «ημείς νουν Χριστού έχομεν» (Α' Κορ. β' 16). Αλλά μέχρι να ταυτίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Χριστού, του Θεού, το δικό μας θέλημα πάντα περιπλανιέται, είναι πάντα αδύνατο, πάντα σκοντάφτει και βυθίζεται στην αμαρτία. Εάν έχουμε τον Κύριο Ιησού Χρι­στό ως το αιώνιο πρότυπό μας, το αιώνιο όραμά μας, τότε ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το δικό Του θέλημα. Τότε λέμε: δεν θέλω να γίνη το θέλημά μου, αλλά το δικό Σου (Κύριε). «Πάτερ ημών, γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Όταν εμείς, τηρώντας τις εντολές του Θεού, θέλουμε να θεραπεύσουμε το θέλημά μας από όλες τις αδυναμίες, από όλες τις αρρώστειες του, από όλο τον θάνατό του, στην πρα­γματικότητα θεραπεύουμε τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία και εξορίζουμε από τον εαυτό μας κάθε τι εφάμαρτο.

Ναί! Όσο ολόκληρος ο άνθρωπος επιποθεί τον Θεό, όσο στ' α­λήθεια αγωνίζεται να απαρνηθή τον εαυτό του και να ακο­λουθή τον Χριστό, να σηκώνη τον Σταυρό, να σηκώνη τον Σταυρό του Χριστού, τότε αληθινά λαμβάνει από τον Κύριο Ιησού Χριστό την θεία δύναμη. Διότι, όπως έχει λεχθή, ο Σταυρός «ημίν τοις σωζομένοις δύναμις Θεού εστί» (Α' Κορ. α' 18). Ημίν, για μένα και για σένα και για κάθε άνθρωπο. Όταν αποφασίσης να βιάσης τον εαυτό σου να σηκώσης τον σταυρό σου, να! εσύ την ίδια στιγμή λαμβάνεις θεία δύ­ναμι. Αυτή την δύναμι την δίνει ο Κύριος για να μπορέσης να νικήσης κάθε αμαρτία μέσα σου, να μπορέσης να νικήσης κάθε κακό, κάθε κακή συνήθεια, να μπορέσης να παιδαγωγήσης την γλώσσα σου να μη λέγη άπρεπα λόγια, να παιδαγωγήσης το μάτι σου να μη βλέπη εκείνα που δεν πρέπει να βλέπη. Όλη η ζωή σου να γίνη χριστοειδής. Χάριν τίνος; Χά­ριν του Χριστού. Για να εγκατοικίσης τον Χριστό μέσα σου! Να, αυτός είναι ο σκοπός μας, αυτό είναι το όραμά μας, αυ­τό είναι η ανάπαυσις και η ειρήνη και ο αιώνιος παράδεισος της ψυχής μας, κάθε ανθρώπινης ψυχής. Χωρίς τον Χριστό η ανθρώπινη ψυχή δεν ειρηνεύει...

Η δική μας οδός, η οδός των Αγίων και της νηστείας, είναι βία στον εαυτό μας να πράττωμε κάθε αγαθό, διηνε­κής βία του εαυτού μας προς κάθε καλό. Διότι η φύσις μας δεν θέλει το καλό. Εκείνη κλίνει στο κακό. Εσύ όμως βίασε τον εαυτό σου να πνίγης κάθε κακό που υπάρχει μέσα σου. Ο Κύριος θα σου δώση την δύναμι της Αναστάσεως για να κάνης πραγματικά κάθε καλό. Να σηκώνουμε τον σταυρό μας, να χριστοποιούμε τον εαυτό μας και να προσέχουμε ότι νηστεία δεν είναι άλλο από το να αντικαταστήσουμε τον ε­αυτό μας με τον Χριστό, τον Θεό μας. Μέσω κάθε αρετής ο άνθρωπος πρέπει να αντικαθιστά τον εαυτό του με τον Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Διότι, «θεός η αρετή», όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος. Και αυτή η θεία δύναμις είναι πιο δυνατή από αυτόν εδώ τον κόσμο, αυτή η δύναμις μας χαρίσθηκε για να υπερνικούμε κάθε κακό, να υπερνικούμε κάθε αμαρτία, κάθε διαβολική δύναμη.

Βίασε τον εαυτό σου σε κάθε καλό και ο Αγαθός Κύριος θα σου δώση την δύναμι της Αναστάσεως, ώστε να πορεύεσαι από την μεγαλύτερη θλίψι στην μικρότερη και από την μικρότερη χαρά στην μεγαλύτε­ρη χαρά. Να βαδίζουμε όλοι προς την βασιλεία των ουρα­νών, έως ότου μπορέσουμε να πούμε με την Χάρι του Θεού και εμείς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν ζω πλέον εγώ· εσύ ζης μέ­σα μου δια των αγίων Μυστηρίων και των αγίων αρετών». Σε Εσένα ανήκει η δόξα και η ευχαριστία, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

[Μετάφρασις αδελφών της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, από το βιβλίο PASHALNE BESEDE (Πασχαλινές Ομιλίες), Βελιγράδι 1998, Φωτογραφία: Ιερά Μονή Σουμελά, Βέρμιον Όρος, Βέροια]

19.3.09

ΟΙ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ. (Του Σεβασμ. Ναυπάκτου κ.κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ)

Οι πρόσφατες εκρήξεις των δεκαπεντάρηδων, όπως τις απεκάλεσαν, έδωσαν το έναυσμα για διάφορες αναλύσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι αποσπασματικές και υποκειμενικές. Η Ψυχολογία, η Παιδαγωγική και η Κοινωνιολογία έχουν μελετήσει παρόμοια φαινόμενα με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Έτσι, γνωρίζουμε ότι οι έφηβοι περνούν από μια διαδικασία ολοκλήρωσης, ήτοι από την κλειστή ομάδα στην οποία γεννήθηκαν προχωρούν σε μια ανεξαρτητοποίηση και επιδιώκουν να αποκτήσουν ταυτότητα χώρου και χρόνου. Αυτή η μετάβαση γίνεται με συγκρούσεις, επαναστάσεις, κάποτε αιματηρές, ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής.

Ο Κόνραντ Λόρεντς, κάτοχος του Βραβείου Νομπέλ, κάνει λόγο για τη λεγομένη «φυσιολογική νεοφιλία» και με τον όρο αυτόν εννοεί ότι ο νέος προσπαθεί να αποσπασθή από καθετί το παραδοσιακό, το οποίο του είναι ενοχλητικό, και συγχρόνως επιδιώκει να προσλάβη καθετί καινούργιο, που του φαίνεται ελκυστικό. Όταν όμως ενηλικιώνεται, αποκτά την «καθυστερημένη υπακοή», δηλαδή αποδέχεται την παράδοση και τις πολιτισμικές αξίες μιας κοινωνίας.

Το πρόβλημα, κατά τον Λόρεντς, δεν είναι αυτή η διαδικασία, που ούτως ή άλλως είναι φυσιολογική και όλοι την περνούν, αλλά αφενός μεν η εμμονή κάποιου νέου στην παιδικότητα για πολύ χρόνο, χωρίς να αναπτυχθή μέσα του η «φυσιολογική νεοφιλία» στην εφηβεία του, αφετέρου δε η εμμονή στη «νεοφιλία» για πολύ χρόνο, αν και μεγαλώνη ηλικιακά, και η μη απόσπαση από παιδικές και εφηβικές νοοτροπίες, δηλαδή η παρατεταμένη εφηβεία. Και στις δύο περιπτώσεις εκδηλώνεται μια ψυχολογική ανωριμότητα. Έτσι, προβληματισμό δημιουργεί τόσο το ανώριμο παιδί που δεν απογαλακτίζεται όσο και ο «παιδισμός» των μεγάλων, οι οποίοι, εκτός των άλλων, εκμεταλλεύονται αυτή την ψυχολογική διαδικασία ωριμάνσεως του παιδιού για πολιτικούς και κομματικούς σκοπούς.

Πέρα από αυτές τις αναλύσεις πρέπει να δη κανείς το φαινόμενο των εκρήξεων μέσα από δύο σημαντικές παραμέτρους.

Η μία είναι η νοοτροπία των ουτοπιστικών ιδεολογικών συστημάτων. Η λέξη ουτοπία («ου τόπος») σημαίνει μια ανεφάρμοστη κοινωνική ιδεολογία. Ο όρος αυτός προήλθε από τον Τόμας Μουρ με το έργο του Ουτοπία, που αναφέρεται σε μια ιδανική πολιτεία, η οποία είναι απομακρυσμένη σε ένα νησί και είναι οργανωμένη με σοσιαλιστικό τρόπο. Ποτέ όμως δεν υπήρξε μια τέτοια ιδανική και τέλεια κοινωνία, γι΄ αυτό και γίνεται λόγος για ουτοπικό όνειρο. Αυτό μας θυμίζει τις ουτοπιστικές ιδέες του Πλάτωνα, όπως εκφράζονται στην Πολιτεία του. Βέβαια, ο Μαρξ σε αυτόν τον ηθικό σοσιαλισμό της ουτοπίας του Μουρ αντέταξε τον επιστημονικό σοσιαλισμό, που αναφέρεται στον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσα από συγκεκριμένους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους. Πρέπει όμως να παρατηρηθή ότι πολλές τέτοιες ουτοπίες μερικές φορές συνδέονται και με ολοκληρωτισμούς που αυτοδιαλύονται. Η άλλη παράμετρος είναι ότι οι αδικίες που επικρατούν στις κοινωνίες βασανίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο και την ελευθερία του και το εξαναγκάζουν να επαναστατή, γιατί κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο «το βία υποταττόμενον στασιάζει καιρού λαβόμενον». Οπότε οι ηλικιωμένοι, αντί να ερεθίζουν τη νεοφιλία των νέων, για δικούς τους λόγους, αφού πιστεύω ότι εν πολλοίς τέτοια επαναστατικά κινήματα είναι καθοδηγούμενα, θα πρέπη να φροντίσουν να οργανώνουν την κοινωνία πιο δίκαια και δημοκρατικά.
Φυσικά, το ότι η κοινωνία είναι άδικη δεν σημαίνει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να την ανατρέπη χωρίς να ανοικοδομή προηγουμένως κάτι το θετικό ή τουλάχιστον χωρίς να διατυπώνη θετικές προτάσεις. Επίσης, δεν επιτρέπεται στον καθένα να καταστρέφη τον κοινωνικό ιστό και την προσωπική ελευθερία του άλλου, ούτε ακόμη να αφανίζη τις περιουσίες των τρίτων. Μάλιστα, και στο σημείο αυτό ο Λόρεντς έχει παρατηρήσει ότι το να επαναστατούν οι νέοι εναντίον του κοινωνικού καθεστώτος και των γονέων τους, αλλά παράλληλα «να έχουν την απαίτηση να συντηρούνται από την ίδια αυτή κοινωνία και από τους γονείς τους» είναι μια απερίσκεπτη παιδαριώδης συμπεριφορά.

Κατά την εκκλησιαστική μας παράδοση η κοινωνική αδικία είναι αποτέλεσμα των εσωτερικών παθών, τα οποία πάθη αναπτύχθηκαν στη λεγόμενη μεταπτωτική κοινωνία. Σε μια τέτοια κοινωνία στην οποία επικρατεί η αδικία, το συμφέρον, η ιδιοτέλεια, η συσσώρευση πλούτου από τους λίγους εις βάρος των πολλών κτλ. πρέπει να υπάρχουν δίκαιοι νόμοι, ολοκληρωμένη παιδεία, ώριμοι κοινωνικοί και πνευματικοί θεσμοί για να φέρουν την κοινωνική ισορροπία. Για να εκφρασθώ κατά τον Μαξ Βέμπερ, η νόμιμη εξουσία πρέπει να συνδυασθή με την παραδοσιακή και χαρισματική εξουσία για να λειτουργή σωστά.

Βέβαια, επειδή το θέμα ξεκινά από το πάθος της φιλαυτίας, που είναι η μεγαλύτερη αρρώστια της εποχής μας, όλα τα ανθρώπινα μέσα διόρθωσης είναι ανεπαρκή, εάν ο άνθρωπος δεν αναγεννηθή πνευματικά και εάν δεν αποκτήση εσωτερική πληρότητα. Γι΄ αυτό από τα κόμματα γίνεται συνεχής λόγος για αλλαγή, κάθαρση, εκσυγχρονισμό, επανίδρυση του κράτους, μεταρρυθμίσεις και όλα διαψεύδονται στην πράξη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το όραμα της τέλειας κοινωνίας ομοιάζει ως μια ουτοπιστική ιδεολογία που πάντοτε αναζητείται και συνεχώς οδηγεί στην απογοήτευση.

Συνεπώς, το άρρωστο πρόσωπο αρρωσταίνει την κοινωνία και τους θεσμούς, ενώ το ολοκληρωμένο πρόσωπο δίνει νόημα στον θεσμό, στην κοινωνία και στη ζωή, κρατάει την κοινωνία σε μια ισορροπία, στην οποία ούτε εν ονόματι του συνόλου καταργείται η ελευθερία του προσώπου, όπως συμβαίνει στη δικτατορία, ούτε εν ονόματι της ελευθερίας του ατόμου καταργείται το κοινωνικό σύνολο, κατά την πρακτική της αναρχίας.

Συμπερασματικά, οι νεανικές και εφηβικές εκρήξεις είναι σε κάποιον βαθμό προβλεπόμενες, αλλά απαιτούνται υγιείς και δίκαιοι θεσμοί αλλά και ολοκληρωμένη παιδεία για να επιφέρουν την κοινωνική εξισορρόπηση και να ικανοποιούν τα όνειρα των νέων, αποβάλλοντας τις αβεβαιότητες του μέλλοντος. (Πηγή: «ΤΟ ΒΗΜΑ» 21/12/2008)

16.3.09

ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος γεννήθηκε στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου (395-408 μ.Χ.) καὶ Ὀνωρίου (395-423 μ.Χ.) ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ εὔπορους γονεῖς. Ὁ πατέρας του Εὐφημιανὸς ἦταν συγκλητικός, φιλόπτωχος καὶ συμπαθής, ὥστε καθημερινὰ τρεῖς τράπεζες παρέθετε στὸ σπίτι του γιὰ τὰ ὀρφανά, τὶς χῆρες καὶ τοὺς ξένους ποὺ ἦταν πτωχοί. Ἡ γυναῖκα του ὀνομαζόταν Ἀγλαΐς καὶ ἦταν ἄτεκνη. Στὴ δέησή της νὰ ἀποκτήσουν παιδί, ὁ Θεὸς τὴν εἰσάκουσε. Καὶ τοὺς χάρισε υἱό. Ἀφοῦ τὸ παιδὶ μεγάλωσε καὶ ἔλαβε τὴν κατάλληλη παιδεία, ἔγινε σοφότατος καὶ θεοδίδακτος. Ὅταν ἔφθασε στὴ νόμιμη ἡλικία, τὸν στεφάνωσαν μὲ θυγατέρα ἀπὸ βασιλικὴ καὶ εὐγενικὴ γενιά. Τὸ βράδυ ὅμως στὸ συζυγικὸ δωμάτιο ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ πῆρε τὸ χρυσὸ δακτυλίδι καὶ τὴν ζώνη, τὰ ἐπέστρεψε στὴν σύζυγό του καὶ ἐγκατέλειψε τὸν κοιτῶνα. Παίρνοντας ἀρκετὰ χρήματα ἀπὸ τὰ πλούτη του ἔφυγε μὲ πλοῖο περιφρονώντας τὴ ματαιότητα τῆς ἐπίγειας δόξας. Καταφθάνει στὴν Λαοδικία τῆς Συρίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος μοίρασε τὰ χρήματα στοὺς πτωχούς, ἀκόμα καὶ τὰ ἱμάτιά του καί, ἀφοῦ ἐνδύθηκε μὲ κουρελιασμένα καὶ χιλιομπαλωμένα ροῦχα, κάθισε στὸ νάρθηκα τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πτωχούς. Προτίμησε ἔτσι νὰ ζεῖ μὲ νηστεία ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ νὰ μεταλαμβάνει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ἐνῷ μόνο τότε ἔτρωγε λίγο ἄρτο καὶ ἔπινε λίγο νερό.
Οἱ γονεῖς του ὅμως τὸν ἀναζητοῦσαν παντοῦ καὶ ἔστειλαν τοὺς ὑπηρέτες τους νὰ τὸν βροῦν. Στὴν ἀναζήτησή τους ἔφθασαν μέχρι καὶ στὸ ναὸ τῆς Ἔδεσσας, χωρὶς ὡστόσο νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν. Οἱ δοῦλοι ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι στὴ Ρώμη, ἐνῷ ἡ μητέρα τοῦ Ἀλεξίου μὲ ὀδύνη, φορώντας πτωχὰ ἐνδύματα, καθόταν σὲ μία θύρα τοῦ σπιτιοῦ πενθώντας νύχτα καὶ ἡμέρα. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ νύφη, ποὺ φόρεσε τρίχινο σάκο καὶ περίμενε κοντὰ στὴν πεθερά της.
Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος γιὰ δεκαεπτὰ χρόνια παρέμεινε στὸ νάρθηκα τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου εὐαρεστώντας τὸν Θεό. Καὶ μία νύχτα ἡ Θεοτόκος παρουσιάσθηκε στὸν προσμονάριο τοῦ ναοῦ σὲ ὄνειρο καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τοῦ φέρει μέσα στὸ ναὸ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ προσμονάριος, ἀφοῦ βγῆκε ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ δὲν βρῆκε κανέναν παρὰ μόνο τὸν Ἀλέξιο, δεήθηκε στὴν Θεοτόκο νὰ τοῦ ὑποδείξει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως καὶ ἔγινε. Τότε πῆρε ἀπὸ τὸν Ὅσιο Ἀλέξιο καὶ τὸν εἰσήγαγε στὸ ναὸ μὲ κάθε τιμὴ καὶ μεγαλοπρέπεια.
Μόλις ὁ Ὅσιος κατάλαβε ὅτι ἔγινε γνωστὸς ἐκεῖ, ἔφυγε κρυφὰ καὶ σκέφθηκε νὰ πάει στὴν Ταρσό, στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ Ἀποστόλου, ὅπου ἐκεῖ θὰ ἦταν ἄγνωστος. Ἄλλα ὅμως σχεδίασε ἡ Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος ἄνεμος ἅρπαξε τὸ πλοῖο καὶ τὸ μετέφερε στὴν Ρώμη. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ πλοῖο, κατάλαβε ὅτι ὁ Κύριος ἤθελε νὰ ἐπανέλθει ὁ Ἀλέξιος σπίτι του.
Ὅταν συνάντησε τὸν πατέρα του, ποὺ δὲν ἀναγνώρισε τὸν υἱό του, τοῦ ζήτησε νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τὸν ἀφήσει νὰ τρώει ἀπὸ τὰ περισσεύματα τῆς τράπεζάς του. Μὲ μεγάλη προθυμία ὁ πατέρας του δέχθηκε νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ μάλιστα τοῦ ἔδωσε κάποιον ὑπηρέτη γιὰ νὰ τὸν βοηθάει. Κάποιοι βέβαια ἀπὸ τοὺς δούλους τῆς οἰκίας του τὸν πείραζαν καὶ τὸν κορόιδευαν, ὅμως αὐτὸν δὲν τὸν ἔνοιαζε. Ἔδινε τὴν τροφή του σὲ ἄλλους, παραμένοντας ὅλη τὴν ἑβδομάδα χωρὶς τροφὴ καὶ νερὸ καὶ μόνο μετὰ τὴν Κοινωνία τῶν Θείων καὶ Ἀχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο ἄρτο καὶ νερό.
Ἔμεινε λοιπὸν γιὰ δεκαεπτὰ χρόνια στὸν πατρικὸ οἶκο χωρὶς νά τὸν γνωρίζει κανένας. Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς τῆς κοιμήσεώς του, τότε κάθισε καὶ ἔγραψε σὲ χαρτὶ ὅλο τὸν βίο του, τοὺς τόπους ποὺ πέρασε, ἀλλὰ καὶ κάποια ἀπὸ τὰ μυστήρια ποὺ γνώριζαν μόνο οἱ γονεῖς του. Κάποια Κυριακή, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰννοκέντιος τελοῦσε τὴν Θεία Λειτουργία, ἀκούσθηκε φωνὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο, ποὺ καλοῦσε τοὺς συμμετέχοντες νὰ ἀναζητήσουν τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τὴν Παρασκευὴ ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας οἱ πιστοὶ βασιλεῖς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, προσῆλθαν στὸ ναὸ γιὰ νὰ δεηθοῦν στὸν Θεὸ νὰ τοῦ ἀποκαλύψει τὸν ἅγιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τότε μία φωνὴ τοὺς κατηύθυνε στὸ σπίτι τοῦ Εὐφημιανοῦ. Λίγο ἀργότερα οἱ βασιλεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ἔφθασαν στὸ σπίτι τοῦ Εὐφημιανοῦ, προξενώντας μάλιστα τὴν ἀπορία τῆς γυναίκας καὶ τῆς νύφης του γιὰ τὴν παρουσία τους ἐκεῖ καὶ ρώτησαν τὸν Εὐφημιανό. Ὅμως ἐκεῖνος, ἀφοῦ πρῶτα ρώτησε τοὺς ὑπηρέτες, ἀποκρίθηκε ὅτι δὲν γνώριζε τίποτα. Στὴν συνέχεια ὁ ὑπηρέτης ποὺ φρόντιζε τὸν Ὅσιο Ἀλέξιο, παρακινούμενος ἀπὸ Θεία δύναμη, ἀνέφερε τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τοῦ πτωχοῦ, τὸν ὁποῖο ἐξυπηρετοῦσε. Τότε ὁ Εὐφημιανὸς χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅτι ὁ Ὅσιος εἶναι ἤδη νεκρός, ἀποκάλυψε τὸ πρόσωπο αὐτοῦ, ποὺ ἔλαμπε σὰν πρόσωπο ἀγγέλου. Στὸ χέρι τοῦ Ὁσίου μάλιστα, εἶδε χαρτὶ ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποσπάσει. Στὴν συνέχεια ἀνέφερε στοὺς ἐπισκέπτες του ὅτι βρέθηκε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Οἱ βασιλεῖς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τότε δεήθηκαν στὸν Ὅσιο νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ δοῦν τὸ χαρτὶ ποὺ εἶχε στὸ χέρι του. Μόλις ὁ ἀρχειοφύλακας πῆρε στὸ χέρι του τὸ χαρτί, ὁ Εὐφημιανὸς ἀντιλήφθηκε ὅτι πρόκειται γιὰ τὸν υἱό του, τὸν ὁποῖο ἀναζητοῦσε χρόνια τώρα, καὶ μεγάλο πένθος ἔπεσε στὴν οἰκογένειά του. Θρῆνος μεγάλος καὶ ἀπὸ τὴν γυναῖκα του καὶ τὴ νύφη του.
Ὁ βασιλεὺς Ὀνώριος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μετέφεραν τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Ὁσίου στὸ μέσο τῆς πόλεως καὶ κάλεσαν ὅλο τὸν λαό, γιὰ νὰ ἔλθει νὰ προσκυνήσει καὶ νὰ λάβει εὐλογία. Ὅσοι προσέρχονταν καὶ ἀσπάζονταν τὸ τίμιο λείψανο, ἄλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, ὅλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αὐτὰ τὰ θαύματα οἱ πιστοὶ δόξαζαν τὸν Θεό. Ἦταν τόσος ὁ κόσμος ποὺ προσέρχονταν νὰ δεῖ τὸ τίμιο λείψανο, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ μεταφέρουν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν. Ἔριξαν ἀκόμη καὶ χρυσὸ καὶ ἄργυρο στὸν κόσμο γιὰ νὰ τοῦ ἀποσπάσουν τὴν προσοχή, ἀλλὰ μάταια. Ὅταν πιὰ μεταφέρθηκε τὸ τίμιο λείψανο στὸ ναό, γιὰ ἑπτὰ ἡμέρες ἑόρταζαν πανηγυρικὰ καὶ στὴν ἑορτὴ συμμετεῖχαν οἱ γονεῖς καὶ ἡ νύφη. Στὴ συνέχεια τοποθετήθηκε τὸ τίμιο λείψανο σὲ θήκη φτιαγμένη ἀπὸ χρυσό, ἄργυρο καὶ πολύτιμους λίθους. Ἀμέσως ἄρχισε νὰ εὐωδιάζει καὶ νὰ ἀναβλύζει μύρο, τὸ ὁποῖο καὶ ἔγινε ἴαμα καὶ θεραπεία γιὰ ὅλους. (www.synaxaristis.googlepages.com)

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ ρίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καὶ κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καὶ λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε, πάντων δ' ὑπερφρονήσας ὡς φθαρτῶν καὶ ρεόντων, ἔσπευσας συναφθήναι, τῷ Χριστῷ καὶ Δεσπότη. Αὐτὸν οὒν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἀλεξίου σήμερον τοῦ πανολβίου, ἑορτὴν τὴν πάνσεπτον, ἐπιτελοῦντες εὐσεβῶς, αὐτὸν ὑμνήσωμεν λέγοντες, χαίροις Ὁσίων τερπνὸν ἐγκαλλώπισμα.

15.3.09

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ: ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ.

"Αδελφοί, κουράγιο! Ο Κύριος έρχεται. Βρισκόμαστε στο τέλος του τέλους!"

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ
(απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ)


Τις εσχατολογικές πλάνες των Πεντηκοστιανών τις ένοιωσα πολύ αισθητά, γιατί έτυχε να παρακολουθήσω από κοντά κάποια γεγονότα. Θα σας διηγηθώ μία σύγχρονη ιστορία.

Κάποια κοπέλα από τα μέρη της Αρκαδίας, από το Γυμνάσιο της Τριπόλεως βρέθηκε στην Αθήνα για πανεπιστημιακές σπουδές. Σπούδαζε οικονομικές επιστήμες. Η Ιωάννα (έτσι είναι το μικρό όνομά της) αφού πήρε το πτυχίο της, παντρεύτηκε κάποιο νεαρό επιστήμονα. Ο γάμος έγινε το 1977.
Το πρώτο χρόνο του γάμου ο σύζυγός της γνώρισε μία Πεντηκοστιανή ομάδα, η οποία μάλιστα προσπαθούσε να δείχνει Ορθόδοξη, και παρακολουθούσε τις συγκεντρώσεις της. Μέσα σε δύο χρόνια προσχώρησε οριστικά σ’ αυτήν. Εν τω μεταξύ η οικογένεια έγινε τετραμελής. Γεννήθηκαν δύο αγόρια.
Το πρώτο παιδί γεννήθηκε στα τέλη του 1977. Συζητώντας γι αυτό, ο Πεντηκοστιανός σύζυγος έλεγε στην Ιωάννα. "Το παιδί μας δεν θα προλάβη να πάη σχολείο, διότι θα γίνη η αρπαγή της Εκκλησίας". Δηλαδή πίστευε ότι πολύ σύντομα, στο έτος 1983 θα ερχόταν ο Χριστός να παραλαβή τους δικούς του. Αυτό βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε, και τα παιδιά πήγαν κανονικά σχολείο.

Κατόπιν η αρπαγή προσδιορίστηκε για το έτος 1988. Η Ιωάννα δεν προσχώρησε στους Πεντηκοστιανούς, αλλά ορισμένες φορές παρακολουθούσε τις συναθροίσεις τους για να είναι κατατοπισμένη, για να προστατεύη τα παιδιά της. Μας διηγήθηκε ότι είχε ακούσει πάρα πολλές ψευδοπροφητείες. Μεταξύ των άλλων μου ανέφερε: "Έλεγε ο αδελφός Ζηνόπουλος στην εκκλησία κάτω στην κεντρική, Μενάνδρου και Σωκράτους, ότι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αδελφοί, μετρούνται τα χρόνια ως την αρπαγή". Αυτό το είχα ακούσει το 1983.
Η νέα λοιπόν χρονολογία της Β Παρουσίας τοποθετήθηκε στο 1988.

Το 1986 η οικογένεια αγόρασε οικόπεδο ενός στρέμματος στην περιοχή των Θρακομακεδόνων και άρχιζε να χτίζη σπίτι. Ο άνδρας έλεγε: "Μόλις τελειώσει το σπίτι, μόνο έξι μήνες θα προλάβουμε να μείνουμε". Ήταν βέβαιος ότι το 1988 θα αρπαζόταν στο μεσουράνημα όπου θα κατοικούσε για επτά χρόνια.
Κατά την περίοδο αυτή ακούγονταν μέσα στην οικογένεια και κάποιοι ασυνήθιστοι χαιρετισμοί. Ο άνδρας της Ιωάννας έμπαινε στο σπίτι και χαιρετούσε τον πεθερό του με τα εξής λόγια: "Γεια σου, πατέρα. Άντε σε δύο χρόνια φεύγουμε!"
Μετά από χρόνια, το ένα, το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά έλεγε: "Θυμάσαι, μητέρα, πως ο μπαμπάς χαιρετούσε τον παππού το 1986; Θυμάσαι που του έλεγε ότι σε δύο χρόνια φεύγουμε!"
Καθώς πλησίαζε το 1988, τα δημοσιεύματα στην μηνιαία εφημερίδα τους, τον Χριστιανισμό, σφυροκοπούσαν τις ψυχές των Πεντηκοστιανών με την αγωνία του ερχομού του Χριστού: "Βρισκόμαστε στις έσχατες ημέρες, Η ημέρα του Κυρίου είναι πλησίον, Εγγύς η ώρα, Ο Χριστός έρχεται να πάρη μία ζωντανή Εκκλησία. Ο Αντίχριστος ετοιμάζεται να κάνη την εμφάνισή του".

Λοιπόν και το 1988 δεν έγινε τίποτε. Προσανατολίσθηκαν για το 1990. Τα κηρύγματά τους και τα δημοσιεύματα τους ήταν εγερτήρια σαλπίσματα. Στην εφημερίδα τους τα πρωτοσέλιδα άρθρα φιλοξενούσαν τίτλους γραμμένους με πελώρια τυπογραφικά στοιχεία: "Χριστιανοί ετοιμασθείτε. Ο καιρός έφθασε. Ο Κύριος έρχεται (Δεκεμ. 1989)". Και συνέχεια το ίδιο βιολί, όλα φανερώνουν ότι ό Κύριος έρχεται. Παράλληλα και οι απλοί άνθρωποι που παρασύρθηκαν από την αίρεση έλεγαν μεταξύ τους τα ίδια. Κάποιος που έκανε την ομολογία του και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα τους, τελείωνε με τις φράσεις: "Τώρα αισθάνομαι ευτυχής και ασφαλής γιατί έχω προσανατολισμό και ξέρω που να πάω- τώρα περιμένουμε τον Κύριο να έρθει να μας παραλάβει. Δόξα στο άγιο όνομά Του (Οκτώβριος 1990)".


Για τους Πεντηκοστιανούς ποιμένες όλα έδειχναν ότι αύριο, μεθαύριο φθάνει το τέλος. Το βλέπουμε αποτυπωμένο στα δημοσιεύματα τους: "Γίνεσθε έτοιμοι, ο Χριστός θα κάνη γρήγορα την παρουσία του, Επιτέλους θα έρθη ο Κύριός μας, Τα περιθώρια στενεύουν, ο Χριστός θα έρθει παρά πολύ γρήγορα". Το τελευταίο παράθεμα είναι από τον Χριστιανισμό της 1-11-1990. Και όλα γύρω τους μιλούσαν για το επικείμενο τέλος. Και το ότι κατεδαφίσθηκε το τείχος που χώριζε το Βερολίνο, και το ότι συνέβη πολιτική αλλαγή στην Πολωνία, όλα αυτά έδειχναν ότι έφθασε ο καιρός της Β Παρουσίας! Μάλιστα!
Στο φύλλον της εφημερίδος του Οκτωβρίου 1990 σε άρθρο του Λεωνίδα Φέγγου με τίτλο "Η Γερμανία ενώθηκε, ένα ακόμη μεγάλο βήμα προς το τέλος", δόθηκε το σύνθημα, "Αγαπητοί αδελφοί, φθάσαμε στο τέλος του τέλους. Ετοιμασθείτε. Φεύγουμε". Μ αυτό κατακλειόταν το δημοσίευμα. Φθάσαμε στο τέλος του τέλους! Μάλιστα!

Οι ταλαίπωροι. Όλο στο τέλος φθάνουνε, και όλο ξεκινάνε πάλι από την αρχή!



Οκτώβριος του 1989. Στο σπίτι της Ιωάννας. Ακούστε ένα περιστατικό. Είχε έλθει στο σπίτι δασκάλα ξένων γλωσσών και μάθαινε τον μεγάλο γυιό, που τότε ήταν δεκατριών ετών, γερμανικά. Επιστρέφοντας ο σύζυγος της Ιωάννας από την εργασία του, είπε ότι ο γυιός του δεν τα χρειάζεται τα γερμανικά, αφού το επόμενο έτος αναμενόταν η αρπαγή της Εκκλησίας. Και φυσικά, από εκείνη την ημέρα σταμάτησε η εκμάθησις της ξένης γλώσσας.
Ο χρόνος κυλάει. Ήλθε και το περιπόθητο 1990. Δεν συνέβη τίποτε. Πάλι οι Πεντηκοστιανές προφητείες αποδείχθηκαν ψευδοπροφητείες. Ούτε ερχομός Χριστού ούτε αρπαγή της Εκκλησίας ούτε εμφάνισις του Αντίχριστου. Ούτε οι καλοί υποδέχθηκαν τον Χριστό ούτε οι κακοί τον Αντίχριστο.
Ο χρόνος προχωρεί και νέα προφητικά μηνύματα εμφανίζονται μέσα στην εκκλησία που ισχυρίζεται ότι έχει το Άγιο Πνεύμα. Τα μεγάλα γεγονότα θα γίνουν το 1993. Σίγουρα το 1993. Ας κάνουμε τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στην μηνιαία εφημερίδα τους, σε τεύχη των ετών 1991 και 1992, δηλαδή πριν από το 1993.
Ιανουάριος 1991, «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Ο Κύριος έρχεται». Φεβρουάριος 1991, «Επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού». «Είμαστε στην τελική ευθεία... Η βασιλεία του Θεού ήδη είναι έτοιμη... Αγαπητοί αδελφοί όλα τα σημεία της παρουσίας του και της συντέλειας του αιώνος εκπληρώθηκαν».
Μάρτιος 1992, «Οι πιστοί ετοιμάζονται για τον Χριστό και οι άπιστοι για τον Αντίχριστο». «...Ο Ιησούς Χριστός ετοιμάζει τους δικούς του και προσπαθεί να σώση όσους πιο πολλούς μπορεί». Το τελευταίο θέλει να πει ότι πρέπει οι Πεντηκοστιανοί να προσηλυτίσουν όσους πιο πολλούς γίνεται, ότι πρέπει να εντατικοποιήσουν την προπαγάνδα τους.
Αύγουστος 1992, «Η μεγάλη ημέρα επλησίασε». «...Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία σε μας, ότι σε λίγο θα δούμε τον Ιησού Χριστό να έρχεται».
Ήλθε το 1993 και τίποτε δεν έγινε.




Πέρασε και όλη η δεκαετία του 1990, και όσα προφητεύθηκαν γι' αυτήν αποδείχθηκαν ψευδή. Εδώ καλό θα ήταν να αναφέρουμε τί μας είπε πρώην Πεντηκοστιανός —τον αναφέραμε και προηγουμένως.
Το μικρό του όνομα Αναστάσιος. Ήταν δώδεκα χρόνια μαζί τους:
«Είδα τρομερά λάθη, φοβερές αμαρτίες, παρόλο πού κηρύττουν αγνότητα και αγιότητα. Είναι μόνο λόγια. Τα έργα απέχουν πολύ. Ψεύτικες διδασκαλίες πού μερικές φορές δεν τις άντεχα, πού δεν μπορούσα να τις δεχθώ. Ψεύτικες προφητείες. Έλεγαν για πράγματα πού θα συμβούν και δεν συνέβαιναν ποτέ. Έχουν πολλούς προφήτες. Κάτι σαν μέντιουμ. Είπαν προφητείες για το πρόσωπο μου, για την ζωή μου, πού δεν βγήκαν αληθινές.
Είπαν προφητείες για τις έσχατες ημέρες, για πράγματα πού θα γίνουν πάνω στον πλανήτη μας και δεν συνέβησαν ποτέ. Ένα παράδειγμα. Έχουν μια διδασκαλία, για την αρπαγή της Εκκλησίας. Από το 1987 που τους ακολούθησα, άκουα καθημερινά, Έρχεται ο Κύριος, αδελφέ! Έρχεται ο Κύριος! Να ετοιμασθούμε να φύγουμε για τον ουρανό. Μάλιστα προσδιώριζαν και την ημερομηνία περίπου. Με βάσι την χρονολογία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με πρόσθεσι σ’ αυτήν εβδομήντα ή ογδόντα ετών, αφαιρώντας, προσθέτοντας, πολλαπλασιάζοντας, κατέληξαν ότι το 1993 θα έλθη ο Ιησούς Χριστός και θα πάρη στο μεσουράνημα μόνο εμάς τους Πεντηκοστιανούς. Μόνο εμάς που είμαστε αναγεννημένοι, βαπτισμένοι με Άγιο Πνεύμα, που λέμε τα ακαταλαβίστικα, που λέμε ο ένας στον άλλο προφητείες. Περιμέναμε λοιπόν την αρπαγή της Εκκλησίας, η οποία φυσικά δεν συνέβη. Πέρασε το 1993 και αρπαγή δεν ήλθε. . . Να μη σας το πολυλογώ. Στο ότι απομακρύνθηκα από αυτούς, μία σημαντική αιτία ήταν οι ψευδοπροφητείες. . . . »

Τα προηγούμενα ήταν προφορικός λόγος. Ας δούμε όμως και τον γραπτό. Είχαν γράψει στην εφημερίδα τους ότι η δεκαετία του 1990, θα είναι ιδιαίτερα σημαντική για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κατ’ αυτήν θα γινόταν η αρπαγή της Εκκλησίας. Κατ΄ αυτήν θα ερχόταν ο Αντίχριστος που θα εγκαινίαζε μία τρομερή περίοδο, στο τέλος της οποίας θα διωργάνωνε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, πυρηνικό, που θα επέφερε πρωτοφανή καταστροφή στην ανθρωπότητα.
Είχαν γράψει ότι το 2000 θα τελείωνε η επταετία του Αντίχριστου, και θα ερχόταν πάλι ο Χριστός στην γη — τρίτη Παρουσία. Για τους Πεντηκοστιανούς δεν τελειώνουν τα πράγματα με την Β’ Παρουσία. Αυτοί περιμένουν και τρίτη και τέταρτη. Κι έπειτα μας λένε δήθεν ότι δέχονται το Σύνολον της Πίστεως, το πιστεύω.
Μα το πιστεύω λέει και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς. Το πιστεύω κηρύσσει ότι όλα τελειώνουν με την Β’ Παρουσία.
Λοιπόν, επανερχόμεθα. Είχαν γράψει ότι το 2000 θα ερχόταν ο Χριστός στην γη για να στήση τον θρόνο του στην Ιερουσαλήμ και να εγκαινίαση την χιλιόχρονη βασιλεία του. Ω! και τι ελπίδες έτρεφαν οι ποιμένες και οι κήρυκες των Πεντηκοστιανών για την χιλιετή βασιλεία! Δεν μπορείτε να το φαντασθήτε.
Περίμεναν ότι θα γίνονταν επίγειοι άρχοντες εξουσιάζοντας πέντε ή δέκα πόλεις, μικρές ή μεγάλες περιοχές, ανάλογα με το πόσους ανθρώπους θα είχε προσηλυτίσει ο καθένας. Αυτά πιστεύουν!


Ήρθε το 1993 και οι φίλοι μας οι Πεντηκοστιανοί δεν αρπάχθηκαν στο μεσουράνημα. Κι εμείς εδώ κάτω στην γη ούτε Αντίχριστο είδαμε ούτε το πυρηνικό ολοκαύτωμα του τρίτου παγκοσμίου πολέμου.
Ήρθε και το 2000 και δεν φάνηκε η χιλιόχρονη βασιλεία των Πεντηκοστιανών. Οι ελπίδες τους ήταν κούφια καρύδια και άχυρα που τα πήρε ο άνεμος. Οι καρδιές τους πάγωσαν.


Κι άλλες θρησκευτικές κινήσεις περίμεναν να γίνη το 2000 το τέλος του κόσμου. Κι αυτοί απογοητεύτηκαν. Παρόμοια φαινόμενα είχαν συμβή και παλαιά το 1000 μ.Χ. και το 1666 μ. Χ. Βλέπετε κάποια νούμερα ευνοούν εσχατολογικές παρακρούσεις.
Ένας ηλικιωμένος Πεντηκοστιανός στις αρχές του 2000 ακούσθηκε να λέει: "Αχ αυτή η αρπαγή πότε θα έρθη; Γιατί αργεί;"

Βομβαρδίζονται οι ψυχές με ψεύτικες ελπίδες.

Τέλος του 2000. Ερωτώ κάποιους ενορίτες μου, που έχουν μέσα στην οικογένεια τους ένα Πεντηκοστιανό. "Τελείωσε το 2000. Δεν αρπάχθηκε στον ουρανό. Τι σας λέει;" Μου απάντησαν: "Μάς βεβαιώνει ότι η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνη το 2001".

Ο μεγάλος όμως ποιμένας των Πεντηκοστιανών που γράφει και τα πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα Χριστιανισμός, έστειλε διαφορετικό μήνυμα. Λοιπόν, εφημερίδα Χριστιανισμός, φύλλο Ιανουαρίου του 2001. Ω, μη μου πήτε πως δεν είναι ξύπνιος αυτός ο άνθρωπος. Ανακάλυψε ένα χωρίο από τον προφήτη Ωσηέ, του έδωσε αλληγορική και προφητική ερμηνεία και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ερχομός του Χριστού και τα άλλα συγκλονιστικά γεγονότα θα γίνουν την τρίτη χιλιετία.
Δεν συνέβησαν στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας. Θα πραγματοποιηθούν όμως στην τρίτη χιλιετία. Βρήκε χωρίο από την Αγία Γραφή. Κατοχύρωσε αγιογραφικά την θεωρία του. Κι έτσι φάνηκε με πρόσωπο καθαρό στους δικούς του.

Παρόμοια δεν ενεργούν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Αφού ο Αρμαγεδδώνας δεν συνέβη στα χρόνια που είχαν υπολογίσει (λογάριαζαν με βάσι το 1914 μία χρονική περίοδο ίση με την διάρκεια της ζωής μιας γενεάς ανθρώπων), βρήκαν μία περικοπή από το 24ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου, και βάσει αυτής έδωσαν ευρύτερη έννοια στην λέξι γενεά, και έτσι ξελάσπωσαν.
Το τραγούδι λέει, θα’ ρθη κάτι άλλο και θα ξελασπώσουμε, κι αυτοί, οι Πεντηκοστιανοί και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε θα βρούμε άλλο χωρίο, είτε από τον Ωσηέ είτε από τον Ματθαίο, και θα ξελασπώσουμε.
Όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται για θεοσεβούμενους ανθρώπους, αλλά για απατεώνες, για εμπαίκτες των θείων. Αντί να πούνε, μας συγχωρείτε, άνθρωποι είμαστε, κάναμε ένα λάθος προχωρούν σε νέα ψευδοπροφητεία. Και καθώς περνούν τα χρόνια το καλάθι με τις ψευδοπροφητείες γεμίζει.

Η Αγία Γραφή (Πρβλ. Δευτερ. ιη 20-22) δηλώνει κατηγορηματικά ότι όποιος πει προφητεία και δεν βγει αληθινή, διακατέχεται από ασέβεια και υπερηφάνεια.

Οι Πεντηκοστιανοί που προφητεύουν είναι μπαλόνια γεμάτα εγωισμό. Εμείς βρήκαμε την αλήθεια! Εμείς βαπτισθήκαμε με Άγιο Πνεύμα! Εμείς είμαστε άγιοι! Εμείς μιλάμε ξένες γλώσσες! Εμείς καταπατούμε τον διάβολο! Εμείς είμαστε οι καταφερτζήδες, και μόλις έλθουν τα μεγάλα κακά στην γη, θα την σκαπουλάρουμε- μόλις έλθη ο Αντίχριστος θ’ ανεβούμε στο μεσουράνημα και θα γλυτώσουμε. Εμείς έχουμε αναγεννηθή! Εμείς είμαστε η Αποστολική Εκκλησία! Εμείς!. . . .

Το Άγιο Πνεύμα δεν συνεργάζεται με εγωιστές. Το πονηρό πνεύμα όμως τα πάει καλά μαζί τους. Κι επειδή το πονηρό πνεύμα αγνοεί το μέλλον, γι΄ αυτό οι δικοί του προφήτες διαψεύδονται. Όσες προφητείες δεν προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού πέφτουν στο χώμα. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που είχε το ταπεινό φρόνημα που στολίζει την Ορθόδοξο Εκκλησία, συνεργαζόταν με το Άγιο Πνεύμα και όσες προφητείες είπε βγήκαν αληθινές, και συνεχίζουν να βγαίνουν.

Στους αιρετικούς, στους εγωιστές, δεν δίδεται τέτοια χάρις.

7.3.09

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ: ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ.

Στο πλήθος των χριστιανικών αιρέσεων, που δρουν τόσο στην πατρίδα μας όσο και παγκοσμίως, ανήκουν και οι αυτοαποκαλούμενοι Πεντηκοστιανοί. Με τον ορό Πεντηκοστιανοί ονομάζονται διεθνώς, μαζί με πλήθος επιμέρους προσδιορισμών, εκατοντάδες ακραίες ομάδες του προτεσταντικού χώρου, πολλές εκ των οποίων είναι και αντιτριαδικές. Βασικά γνωρίσματα του εν λόγω αιρετικού κινήματος είναι η υποτιθέμενη γλωσσολαλιά, οι θεραπείες ασθενών, η προφητεία κ.α, τα οποία είναι κατά τους ισχυρισμούς τους εκδηλώσεις του «Βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα».
Βασική πτυχή της πεντηκοστιανής πλάνης είναι και το χάρισμα της προφητείας, το οποίο έχει κατεξοχήν εσχατολογική προοπτική. Ο εσχατολογικός προσανατολισμός των πεντηκοστιανών «προφητειών» είναι άμεσα συνδεδεμένος με ένα ακόμα εκβιαστικό ψυχολογικό γεγονός, το οποίο είναι η αρπαγή της εκκλησίας από τον Χριστό πριν την έλευση του Αντίχριστου, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους. Με τον ορό βεβαίως «Εκκλησία» εννοούν τους εαυτούς τους. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε, ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πεντηκοστιανών ομάδων, που υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο, ότι η αρπαγή δηλαδή θα γίνει μετά την έλευση του Αντίχριστου και τη μεγάλη θλίψη που θα ακολουθήσει. Οι ομάδες αυτές χαρακτηρίζονται ως μεταθλιπτικοί.Σχετικά ακριβώς με την πεντηκοστιανή διδασκαλία της έλευσης του Χριστού για την «αρπαγή της εκκλησίας», έχει υπάρξει ένας μεγάλος αριθμός ψευδοπροφητειών από Πεντηκοστιανούς, γεγονός που επιβεβαιώνει την πραγματικότητα, ότι το πνεύμα, το οποίο λαμβάνουν και είναι η πηγή των αποκαλύψεών τους δεν είναι το Άγιο Πνεύμα, αλλά πνεύμα πλάνης.
Ψευδοπροφητείες Ελλήνων Πεντηκοστιανών:
Ο κ. Λούης Φέγγος, ιδρυτής και ποιμένας της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής ισχυρίζονταν το 1982, ότι τα δέκα κέρατα του θηρίου της Αποκάλυψης (Αποκ,13,1) ήσαν τα δέκα κράτη τής Ε.Ο.Κ. που ποτέ δεν θα γίνουν περισσότερα, και θα διοικήσουν τον κόσμο με ηγέτη τον Αντίχριστο, που είναι Έλληνας, γι’ αυτό η αρπαγή, έλεγε, θα γίνει στις μέρες μας. Θα αφήσουμε την εν λόγω ψευδοπροφητεία ασχολίαστη, υπενθυμίζοντας μόνο, ότι προ λίγων μηνών τα μέλη της Ευρωπαϊκής κοινότητας έγιναν εικοσιπέντε.
Το Μάρτιο του 1986 στην εφημερίδα «Χριστιανισμός» που είναι το επίσημο όργανο της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής, δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Το ρολόι του Θεού κτυπάει και ειδοποιεί». Στο εν λόγω άρθρο, αφού γίνεται μία σειρά συσχετισμών ιστορικών γεγονότων του εικοστού αιώνα με χωρία της Αγίας Γραφής, προειδοποιεί ο συντάκτης του ότι απέμειναν δυο λεπτά καθώς ο μικρός δείκτης δείχνει 12 και ο μεγάλος παρά δύο λεπτά. Και κατέληγε ο συντάκτης: « Ας ετοιμαστούμε να συναντήσουμε τον ερχόμενο Χριστό, για, να μη δούμε τον Αντίχριστο να αποκαλύπτεται» [ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ αρ. φ. 3, Μάρτιος 1986, σελ.1]. Προφανώς τόσα χρόνια μετά δεν εκπληρώθηκε η προφητεία. Αν ήθελε κανείς να χαριτολογήσει, θα έλεγε ότι κάποιος ξέχασε το ρολόι ξεκούρντιστο και σταμάτησαν οι δείκτες.
Από τις πλέον, όμως χαρακτηριστικές Ψευδοπροφητείες των Ελλήνων Πεντηκοστιανών ήταν ο ισχυρισμός τους στην εφημερίδα τους την 1-1-1991, ότι μέσα στη δεκαετία του 1990 επρόκειτο να συμβούν τρία πολύ μεγάλα γεγονότα. Πρώτον, η αρπαγή της εκκλησίας, δεύτερον ο ερχομός του Αντίχριστου που θα βασανίσει όλους τους ανθρώπους που δεν θα λάβουν αέρος στην αρπαγή, και τρίτον θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. [ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ αρ.φ. 73 Ιανουάριος 1991, σελ.1,4.] Φυσικά τίποτα δεν πραγματοποιήθηκε από τα προφητευόμενα, επιβεβαιώνοντας τον λόγο του Κυρίου, ότι οι ψευδοπροφήτες θα αποκαλύπτονται από τους καρπούς τους (Ματθ. 7. 15-20).
Στην ίδια εφημερίδα, (Ιούλιος 1991, σελ. 6), ξαναπροφητεύεται: «Η ώρα του Αντίχριστου είναι οπωσδήποτε πλησίον: Ο αρχηγός του ευρωπαϊκού κράτους θα είναι ο Αντίχριστος. Κατά το τέλος του 1992 που έχει εξαγγελθεί η ενοποίηση της Ευρώπης, θα δούμε πολύ καθαρά και ίσως και το πρόσωπο του Αντίχριστου». Μία ακόμα βεβαίως ψευδοπροφητεία ανεκπλήρωτη.
Η πλέον κλασική περίπτωση αμερικάνου Πεντηκοστιανού ψευδοπροφήτη είναι του E. Vhisenant. Το βιβλίο του με τίτλο «Ογδόντα οκτώ λόγοι για τους οποίους η αρπαγή θα γίνει το 1988», πούλησε στις ΗΠΑ πάνω από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα. Όταν φυσικά διαψεύστηκε, με κωμικές δικαιολογίες για την αποτυχία του, εξέδωσε ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Η τελευταία κραυγή. Αναφορά στην αρπαγή του 1989», πουλώντας φυσικά κάποιες χιλιάδες αντίτυπα. Βεβαίως, οι αναγνώστες του και οι Πεντηκοστιανοί που τον πίστευαν αναμένουν ακόμα την αρπαγή τους και την δευτέρα Έλευση του Χριστού.
Η D.Miller στο βιβλίο της «Αγρυπνείτε και ετοιμάζεστε. Εκατομμύρια εξαφανίζονται το 1992» προφήτευε και όριζε την αρπαγή το 1992. Αντιθέτως, ο C.TAYLOR, εκδότης Πεντηκοστιανού περιοδικού, «έχοντας άλλη αποκάλυψη», όριζε την αρπαγή τον Σεπτέμβριο του 1994, ενώ ο Πεντηκοστιανός πάστορας Johy Hikle όριζε την αρπαγή της εκκλησίας και την επιστροφή του Χριστού στις 9 Ιουνίου 1994.
Νομίζουμε, ότι με τα όσα αναφέραμε γίνεται αντιληπτό, πώς στο χώρο των λεγομένων Πεντηκοστιανών δεν επιδημεί το Πανάγιο Πνεύμα, αλλά το πνεύμα της πλάνης. Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μας προειδοποιεί, ότι γνώρισμα των ψευδοπροφητών είναι η μη πραγματοποίηση και η μη επαλήθευση των λόγων τους. Για όσους όμως παρασύρθηκαν και πίστευσαν τις κακοδοξίες και ψευδοπροφητείες των Πεντηκοστιανών, χαρακτηριστικοί είναι εν προκειμένω οι λόγοι του Ευαγρίου Ποντικού: «Λόγοι αιρετικών άγγελοι θανάτου, και ο δεχόμενος αυτούς απολεί την εαυτού ψυχήν».

ΨΕΥΔΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

Στα βασικά γνωρίσματα της πεντηκοστιανής πλάνης ανήκει και ο ισχυρισμός τους περί της θεραπείας διαφόρων ασθενειών ως τεκμήριο και απόδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή τους, μετά το λεγόμενο «βάπτισμά τους με Άγιον Πνεύμα». Πρόκειται όμως για πραγματική θεραπεία ασθενειών, όπως μετά πείσματος υποστηρίζουν οι διάφοροι Πεντηκοστιανοί των ποικίλων τάσεων και αποχρώσεων; Ποια η γνησιότητα των εν λόγω «θεραπειών»; Έχουμε παρουσία χαρίσματος ιαμάτων, ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος στο χώρο της πλάνης, και μάλιστα σε ομάδες που ορισμένες εξ αυτών είναι και Αντιτριαδικές; Αναμφιβόλως όχι.
Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική απ’ ό,τι ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί. Άλλες θεραπείες είναι ψευδοθεραπείες, που προβάλλονται τεχνηέντως από τους ίδιους για εσωτερική κατανάλωση και εξωτερική προβολή, και άλλες είναι ενέργειες του πονηρών πνευμάτων, σύμφωνα με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας. Θα αναφέρουμε τρεις χαρακτηριστικές μαρτυρίες, οι οποίες επιβεβαιώνουν, κατά τρόπο νομίζουμε ρεαλιστικό, τον ισχυρισμό μας περί ψευδοθεραπειών. Μάλιστα οι δύο εξ αυτών προέρχονται όχι από τον ορθόδοξο χώρο, αλλά αποτελούν ενδοπροτεσταντική κριτική στους ισχυρισμούς των Πεντηκοστιανών. Γι’ αυτό και έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Μεγάλη επίσης σπουδαιότητα έχει και η τρίτη μαρτυρία, που προέρχεται από έναν αδελφό, ο οποίος υπήρξε επί 11 χρόνια Πεντηκοστιανός.
α) Η πρώτη μαρτυρία προέρχεται από το προτεσταντικό υπερδογματικό περιοδικό «Τυχικός». Σε άρθρο του εν λόγω περιοδικού, με τίτλο «θρησκευτικά [χριστιανικά] ψέματα», αναφέρονται και τα εξής: «Δεν είναι λίγοι αλλοδαποί ιεροκήρυκες που περιέρχονται τις εκκλησίες της Πεντηκοστής διηγούμενοι τα πιο απίθανα "θαύματα" (που όμως πάντοτε γίνονται στο εξωτερικό και ποτέ στην Ελλάδα)...» [www.sdg-com.gr/tyxikos/01-78-4.html]. Αυτά λοιπόν τα «απίθανα θαύματα», τα οποία ο Έλληνας προτεστάντης τα χαρακτηρίζει ως ψευδή, από τους Πεντηκοστιανούς παρουσιάζονται ως δήθεν δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
β) Η δεύτερη μαρτυρία είναι οι αναφορές ενός δραστήριου Πεντηκοστιανού. Στο εξαιρετικά ογκώδες και πυκνογραμμένο, πεντηκοστιανό βιβλίο με τίτλο «Παγκόσμια Πεντηκοστή. Μια Πεντηκοστιανή - Χαρισματική Εγκυκλοπαίδεια»[σελ.678], σχετικά με τις θεραπείες των Πεντηκοστιανών, συν τις άλλοις, αποκαλύπτει και αναφέρει ότι από διάφορους Πεντηκοστιανούς θεραπευτές:
Χρησιμοποιήθηκαν: «τεχνικές της θεραπείας, τα ψευτοθαύματα η οικονομική εκμετάλλευση του Θρησκευτικού συναισθήματος» [σελ.679]
Επισημαίνει: «Το γεγονός είναι ότι ουδείς εξ αυτών είχε "χάρισμα θεραπείας" αλλά ίσως μερικοί ένα "χάρισμα πίστεως" σε συνδυασμό με την πίστη των πιστών» . [σελ.679]
Τονίζει: «οι προφασιζόμενοι ότι κατέχουν "χάρισμα θεραπείας", μη έχοντας τις δυνάμεις που προφασίζονται αρχίζουν να λέγουν ότι "φταίει" ο πιστός που δεν γίνεται το θαύμα ή ότι έγινε το θαύμα αοράτως και αναισθήτως και η θεραπεία θα εκδηλωθεί αργότερα». [σελ.679]
Αναφέρεται σε «θεραπείες θερμοκηπίου» όπως χαρακτηριστικά τις ονομάζει, «μη οφειλόμενες σε κάποιο χάρισμα. Ο καθένας που θα έκανε μια προσευχή σ’ ένα τέτοιο, υψηλής αφιέρωσης αλλά και συναισθηματικής φόρτισης περιβάλλον, θα είχε αποτέλεσμα είτε από την ενέργεια της πίστης είτε από ενθουσιαστικό παραλήρημα» [σελ.680-681].
«Ομολογεί ότι: «στους πιστούς, σχετικά με τις μεθόδους, πρέπει να ειπωθεί ότι εξασκήθηκαν μέθοδοι εντυπωσιασμού και ψυχολογικών τρυκ με την συνδρομή μουσικής που δημιουργεί τεχνητή έξαρση, ενώ καλούνταν οι πιστοί να έχουν τυφλή πίστη σε κάθε δήλωση των θεραπευτών»[σελ.682].
Θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας στο εν λόγω πεντηκοστιανό βιβλίο, επικαλούμενοι μια ακόμη μαρτυρία από το πλήθος που παρατίθενται, σχετικά με τις ψευδοθεραπείες των Πεντηκοστιανών. Αναφέρεται λοιπόν ότι «οι σεβαστοί, με παγκόσμιο κύρος Πεντηκοστιανοί ηγέτες Gordon Lindsay και DONALD GEE μίλησαν ανοικτά για "απάτες και τρυκ"»[σελ.683]. Είναι νομίζουμε σαφές, και εκτός πάσης αμφιβολίας, ύστερα από όλα αυτά που αναφέραμε, ότι τα χαρίσματα ιάσεων, που υποτίθεται ότι λαμβάνουν οι Πεντηκοστιανοί, είναι εκδηλώσεις και ενέργειες των πονηρών πνευμάτων και φαινόμενα απατηλά κατά την αγιοπατερική διδασκαλία.
γ) Το τρίτο περιστατικό είναι ή καταγεγραμμένη και δημοσιευμένη ομολογία ενός πρώην Πεντηκοστιανού. Η γνώμη του έχει βαρύτητα, ακριβώς γιατί ευρισκόμενος έντεκα χρόνια μέσα στην πλάνη των Πεντηκοστιανών η εμπειρία - μαρτυρία που καταθέτει, είναι πολλαπλώς επιβεβαιωμένη. Αναφέρει, λοιπόν, ο πρώην Πεντηκοστιανός αδελφός κ. Χ. Γ : «Έχω δει παράλυτο να περπατά από τη στιγμή που γλωσσολάλησε ένας χαρισματικός πάστορας, όμως αυτή η θεραπεία δεν είχε διάρκεια. Η δικαιολογία τους γι' αυτό ήταν ότι ο άνθρωπος αμάρτησε ξανά και ο Θεός ανακάλεσε τη θεραπεία !(...).

"Θαύματα" γίνονται κάθε Κυριακή στις χαρισματικές εκκλησίες. Είναι το συνηθισμένο τους σόου. Ακούς να λένε ότι κάποιος θεραπεύτηκε από αρρώστια ή καρκίνο ή ο,τιδήποτε, αλλά ποτέ δεν βλέπεις αποδείξεις». Και το περιστατικό αυτό νομίζουμε ότι επιβεβαιώνει κατά τρόπο ανεπίδεκτο παρερμηνειών τον τίτλο του μικρού αυτού άρθρου σχετικά με τις πολυδιαφημιζόμενες «θεραπείες»- εμπειρίες των Πεντηκοστιανών. Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ορισμένες φορές στο χώρο της πεντηκοστιανής πλάνης, εκτός από τις ψευδοθεραπείες που θεωρούνται εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος, λαμβάνουν χώρα μεταξύ τους και πλείστες μεθοδείες των πονηρών πνευμάτων, που εξωτερικά εντυπωσιάζουν.

Ο ορθόδοξος χριστιανός, όμως, γνωρίζει πολύ καλά, ότι σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, είτε κατά παραχώρηση Θεού είτε κατά φαντασία, ψευδοθαύματα που προκαλούν στους αστήριχτους εντυπωσιασμό κάνουν και οι δαίμονες (Εξοδ. 7.11-22. 8,7-17. Πράξ. 8,9-16,16-18). Γι' αυτό έχοντας ακράδαντη την πεποίθηση, ότι η Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι ο μοναδικός χώρος σωτηρίας του, δεν εντυπωσιάζεται από κανένα φαινόμενο το οποίο ενεργείται στο χώρο της πλάνης. Αντιθέτως, με την πρέπουσα σύνεση και διάκριση θυμάται πάντα ότι στην Αγία Γραφή ο Θεάνθρωπος και οι άγιοι Απόστολοι μας έχουν προειδοποιήσει ότι ο σατανάς «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β Κορ. 11,14), ότι «πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες καί πλανώμενοι» (Β Τιμ. 3,4), και γι' αυτό «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζεται τα πνεύματα ει εκ Θεού εστίν» (Α Ιωάν. 4.1), καθώς «Αποστήσονταί τίνες της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίας δαιμονίων» (Α' Τιμ. 4.1).

Η γλωσσολαλιά των Πεντηκοστιανών

Μια από τις βασικότερες κακοδοξίες της Πεντηκοστιανής πλάνης και το κατ’ εξοχήν εξωτερικό κριτήριο με το οποίο οι ποικίλες πεντηκοστιανές ομάδες θεωρούν κάποιον ως σεσωσμένο είναι το χάρισμα της γλωσσολαλιάς το οποίο αντιλαμβάνονται ως προσωπική πλήρωση του καθενός με Άγιον Πνεύμα, επανάληψη του γεγονότος της Πεντηκοστής, όπως συνέβη στους αγίους Αποστόλους. (www.Pentecost.gr/Greece/history%20keim.htm). H. D.Reimer. Pfingstbewegung, Munehen 1995, σελ. 961-962].
Η λεγόμενη γλωσσολαλιά είναι απόδειξη σύμφωνα με τους Πεντηκοστιανούς του «βαπτίσματός τους με Άγιον Πνεύμα» [Α.-Σ. Μακφέρσον, Σύμβολον της Πίστεως.The four Square Gospel. Σελ.19-21. Λυμπέρης Σιολόγκας, Βήματα που οδηγούν στις ευλογίες του Θεού. Σελ.17] και εγγύηση ότι θα τους παραλάβει ο Χριστός κατά την αρπαγή της εκκλησίας, πριν την έλευση του Αντίχριστου, συμφώνως με μια άλλη κακοδοξία τους.Ταυτοχρόνως, υποτίθεται, είναι και κριτήριο πιστοποίησης ότι ανήκει κάποιος στην εκκλησία και είναι ζωντανό μέλος της, καθώς σύμφωνα με τους πλανεμένους ισχυρισμούς τους, η αληθινή εκκλησία στους έσχατους καιρούς έχει ως αληθινό γνώρισμα την γλωσσολαλιά. Ως απόδειξη των ισχυρισμών τους επικαλούνται πλήθος αγιογραφικών χωρίων που έχουν σχέση με την παρουσία του χαρίσματος της γλωσσολαλιάς στα χρόνια των Αποστόλων. Ποια σχέση έχουν όμως τα χωριά που αναφερόνται στο χάρισμα της γλωσσολαλιάς, όπως υπήρχε στην αρχαία Εκκλησία, με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς των Πεντηκοστιανών; Αναμφιβόλως καμία. Επιπλέον, όχι μόνο δεν έχουν σχέση, γιατί τα παρερμηνεύουν αλλά και γιατί οι ισχυρισμοί και οι εμπειρίες γλωσσολαλιάς των Πεντηκοστιανών βρίσκονται σε ριζική αντίθεση με την Αγία Γραφή.

Ενδεικτικώς θα επισημάνουμε τα εξής:
Επικαλούνται την προφητεία του Ιωήλ 3.1-2 θεωρώντας ως έκχυση του Πνεύματος στις έσχατες ήμερες τα φαινόμενα του χώρου τους. Έσχατες ημέρες όμως στο εν λόγω χωρίο θεωρείται η πρώτη έλευση του Χριστού γι' αυτό ο Απ. Πέτρος στο Πράξ. 2,16 αναφέρει ότι η προφητεία εκπληρώθηκε ήδη την ημέρα της Πεντηκοστής. Την ημέρα της Πεντηκοστής οι Άγιοι Απόστολοι μιλούν ξένες γλώσσες υπαρκτές, γνώριμες, κατανοητές (Πράξ. 2,4).
Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής, που άκουγαν και κατανοούσαν τα μεγαλεία του Θεού καθένας στη γλώσσα του (Πράξ. 2, 6-8,11).
Αντιθέτως, στις συναθροίσεις των Πεντηκοστιανών όσοι γλωσσολαλούν βγάζουν κραυγές άναρθρες, λέγουν λέξεις ακατανόητες, άγνωστες, ακατάληπτες, φράσεις ασύνταχτες που ορισμένες φορές μοιάζουν με παραλήρημα και συνοδεύεται κατά περίπτωση και με σπασμούς του σώματος.
Κατά τον Απόστολο Παύλο δεν μπορεί να έχουν όλοι το χάρισμα της γλωσσολαλιάς (Α’ Κορ.12,4-11, 30).
Το αντίθετο ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί, καθώς θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ απόδειξη πληρώσεως του πιστού με Άγιο Πνεύμα. Κατά τον απόστολο Παύλο, επίσης το χάρισμα της γλωσσολαλιάς τοποθετείται τελευταίο στη σειρά των χαρισμάτων (Α’ Κορ. 12,8-10, 28). Οι Πεντηκοστιανοί εν προκειμένω αντιστρέφουν τη σειρά και το θεωρούν πρώτο, κύριο και βασικό.
Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι η γλωσσολαλιά δόθηκε τότε ως υπερφυσικό σημείο όχι για τους πιστούς αλλά για τους απίστους, για να παρακινηθούν και να πιστεύσουν (Α’ Κορ. 14, 22).Το αντίθετο διδάσκουν οι Πεντηκοστιανοί, καθώς το θεωρούν ως το κατ' εξοχήν σημείο βεβαίας σωτηρίας. Θα ολοκληρώσουμε τις παρατηρήσεις μας με μία ακόμα επισήμανση καίριας σημασίας που αναφέρεται στο χαρακτήρα των εμπειριών της γλωσσολαλιάς των Πεντηκοστιανών. Ενώ τα χαρίσματα που χορηγεί ο Θεός στην Εκκλησία δίνονται ελεύθερα και αβίαστα με σκοπό την κατά Χριστόν αύξηση και ενότητα του Σώματός Του (Α΄Κορ.12), η γλωσσολαλιά των Πεντηκοστιανών είναι καρπός διαφόρων τεχνικών, ενθουσιαστικών εκδηλώσεων, συναισθηματική φόρτισης, υποβολής και ψυχολογικών πιέσεων.
Νομίζουμε ότι γίνεται κατανοητό, εξ όσων αναφέραμε, ότι η γλωσσολαλιά των συγχρόνων πεντηκοστιανών δεν έχει καμία σχέση με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς της αρχαίας Εκκλησίας. Είναι ενεργήματα του πνεύματος της πλάνης, που μετασχηματιζόμενο σε άγγελο φωτός τα παρουσιάζει ως δήθεν καρπούς - εμπειρίες της πλήρωσης τους με Άγιον Πνεύμα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι υπάρχουν πεντηκοστιανές ομάδες που έχουν γλωσσολαλιά αλλά είναι αντιτριαδικές. Εν προκειμένω είναι σαφές ποιο πνεύμα επιδημεί και σ' αυτές.
Θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας στο θέμα της γλωσσολαλιάς των Πεντηκοστιανών παραθέτοντας τις απόψεις δύο Ελλήνων προτεσταντών. Η σημασία και η σπουδαιότητά τους είναι προφανής, καθώς αποτελεί ενδοπροτεσταντική κριτική, δηλαδή κριτική προτεσταντών προς προτεστάντες Πεντηκοστιανούς για το θέμα της γλωσσολαλιάς, με μοναδικό οδηγό την Αγία Γραφή.
Σύμφωνα λοιπόν, με τον ένα Έλληνα προτεστάντη το λεγόμενο «βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα» των Πεντηκοστιανών του οποίου καρπός είναι η γλωσσολαλιά, είναι αντίληψη, λαθεμένη, «χωρίς κανένα απολύτως στήριγμα στην Αγια Γραφή (···) Ξεφύλλισε προσεχτικά την Καινή Διαθήκη και πουθενά δε θα συναντήσεις το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος σαν κάτι ξεχωριστό από την αναγέννηση.» [Γ.Α.Χατζηαντωνίου. Το Άγιο Πνεύμα. Οι δυο φάσεις του έργου του, στο Φωνή του ευαγγελίου, 57, Φεβρ. 1997. σελ.62]
Και κατά τον άλλο: «η γλωσσολαλιά και τα θαύματα είναι δύο από τα κατ' εξοχήν αποτελεσματικά μέσα που ο Διάβολος, μιμούμενος τον Θεό, μεταχειρίζεται μέχρι σήμερα για τους σκοτεινούς σκοπούς του» [Γερ. Ζερβόπουλου, Πνευματικά. Ελληνικές Ελεύθερες Εκκλησίες εξωτερικού, σελ.97] . Επιπλέον, θεωρεί ότι «η γλωσσολαλιά σήμερα δεν είναι μόνο ένα χάρισμα περιττό, αλλά και επικίνδυνο» και αναφέρει την παρερμηνεία των Πεντηκοστιανών, «οι όποιοι στηρίζουν την ακατανόητη γλωσσολαλιά στο συμβάν της Πεντηκοστής, απ’ όπου πήραν και το όνομα τους, παρά το γεγονός ότι στην Πεντηκοστή οι μαθητές δεν μίλησαν ακατανόητες γλώσσες, αλλά μίλησαν γήινες, ανθρώπινες γλώσσες, που ήσαν αμέσως και πλήρως κατανοητές από τους ακούοντας» [Γερ. Ζερβόπουλου, όπ.π, σελ.105].
Και στο θέμα της γλωσσολαλιάς λοιπόν των Πεντηκοστιανών, ο Ορθόδοξος χριστιανός πρέπει να έχει υπ’ όψη του τα λόγια του αποστόλου Παύλου «συ δε μένε εν εις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες» (Β’ Τιμ. 3, 14).
Η Αρπαγή της Εκκλησία και η χιλιετής Βασιλεία

Βασικό γνώρισμα πολλών αιρετικών ομάδων είναι η ύπαρξη στη διδασκαλία τους και ψυχολογικών εκβιαστικών διλημμάτων, τα οποία μάλιστα τα παρουσιάζουν αγιογραφικές διδασκαλίες, μέσω των οποίων ασκούν μια μορφή πνευματικής τρομοκρατίας στα δυστυχή θύματα τους. Από την κατηγορία αυτή φυσικά δεν μπορούν να εξαιρεθούν οι Πεντηκοστιανοί. Το κατεξοχήν ψυχολογικό εκβιαστικό γεγονός και ταυτοχρόνως θεμελιώδης διδασκαλία κάθε αποχρώσεως Πεντηκοστιανής ομάδας είναι η λεγόμενη «Αρπαγή της Εκκλησίας».
Τι εννοούν όμως οι Πεντηκοστιανοί όταν αναφέρονται στην αρπαγή της Εκκλησίας; Σύμφωνα λοιπόν με τους ισχυρισμούς τους:
«Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα κατέβει από τον ουρανό, θα ακουστεί μια φωνή αρχαγγέλου και θα σαλπίσει ο ίδιος, ο Θεός, με την "έσχατη σάλπιγγα", θα αναστηθούν όλοι όσοι έχουν πεθάνει "εν Χριστώ" και εμείς που θα ζούμε αυτή τη στιγμή θα αρπαχθούμε σε συνάντηση του Κυρίου. Η συνάντηση· αυτή θα γίνει στον αέρα. Ο Κύριος θα κατεβεί πριν από την μεγάλη καταστροφή του κόσμου, να συνάξει τους πιστούς Χριστιανούς για να αποφύγουν αυτήν την μεγάλη συμφορά».
Αν θελήσουμε να αναλύσουμε περισσότερο τους Πεντηκοστιανούς ισχυρισμούς, τότε πρέπει να αναφέρουμε ότι οι Πεντηκοστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιστούς χριστιανούς που θα αναστήσει ο Κύριος, που θα αρπαχθούν στον αέρα για να τον συναντήσουν, για να αποφύγουν τη μεγάλη θλίψη κατά την περίοδο του Αντίχριστου. Αυτό γίνεται κατανοητό, γιατί κατά τις κακοδοξίες τους μόνο όσοι έχουν «βαπτιστεί με Άγιο Πνεύμα» και έχουν γλωσσολαλιά είναι αποδεδειγμένα πιστοί. Όποιος δεν γλωσσολαλεί θα παραμείνει στη γη και θα βασανιστεί από τον Αντίχριστο.

Πότε όμως θα γίνει η αρπαγή;

Σε προηγούμενο άρθρο μας [Βλ. Λ.Φέγγου, Εμείς περιμένουμε «την μακαριά ελπίδα», την αρπαγή της εκκλησίας, στο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ. φ. 77, Μάριος 1991, σελ.1., Πρβλ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, άρ. φ. 12, Δεκέμβρης 1986, σελ. 4., ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ. φ. 32 Αύγουστος 1988, σελ.1., ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ άρ.φ. 68, Νοέμβριος 1990. σελ.1, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ αρ.φ. 207, Φεβρουάριος 2001, σελ 1. Άλκ.Τζελέπη, Πολεμικές συγκρούσεις των εσχάτων καιρών, σελ 240-241.] ,έχουμε αναφέρει, ότι σχετικά με τον χρόνο που θα γίνει η λεγόμενη αρπαγή έχουν υπάρξει από Έλληνες και ξένους Πεντηκοστιανούς πλήθος ψευδοπροφητειών. Εδώ ενδεικτικά θα παραπέμψουμε πάλι σε δικά τους κείμενα, για να φανεί σε συνδυασμό και με τα παραπάνω, ακριβώς το εκβιαστικό ψυχολογικό υπόβαθρο της διδασκαλίας τους περί αρπαγής της Εκκλησίας.
Διακήρυττε ένας Πεντηκοστιανός, ιδρυτής μιας πεντηκοστιανής ομάδας τον Αύγουστο του 1988 : «Η εσχάτη σάλπιγγα οπού να’ ναι θα ηχήσει. "Γίνεσθε έτοιμοι" .Όποιος είναι έτοιμος θα φύγει, όποιος δεν είναι έτοιμος θα μείνει να περάσει την ώρα του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθει επί της οικουμένης όλης» [Λ.Φέγγου, Η Έσχατη Σάλπιγγα θα ηχήσει. «Γίνεσθε έτοιμοι» ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αρ.φ. 32, σελ.1]. Ο ίδιος δύο χρόνια αργότερα, το Νοέμβριο του 1990, ανέφερε: «Ο Ιησούς Χριστός έρχεται. Η ώρα πλησίασε πραγματικά και τα χρόνια είναι μετρημένα».[ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αρ.φ.68, Νοέμβριος 1990, σελ.1]. Ένας άλλος Πεντηκοστιανός ποιμένας, είχε προφητεύσει ότι τη δεκαετία του 1990 θα συμβεί η αρπαγή, της εκκλησίας, η έλευση του Αντίχριστου και ό τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. [Κ.Κονδύλη, Η δεκαετία των μεγάλων γεγονότων. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,αρ.φ. 73, Ιανουάριος 1991, σελ.1,4].
Ο ίδιος αναφέρει πάλι, το Φεβρουάριο του 2001, σχετικά με την αρπαγή: «Η σοβαρότητα των ημερών μας φανερώνεται από αυτά τα όποια συμβαίνουν επάνω στον κόσμο αυτό και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διερχόμαστε ήδη τις τελευταίες ημέρες επάνω στον κόσμο αυτό».[ Κ.Κονδύλη, Η πόρτα κλείνει. Ο Χριστός έρχεται. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,αρ.φ.207, Φεβ.2001, σελ.1]. Στην ίδια ακριβώς γραμμή, άλλοι Πεντηκοστιανοί σε ιστοσελίδα τους στο διαδίκτυο αναφέρουν για ανθρώπους που «αναγεννώνται, βαπτίζονται με Άγιο Πνεύμα και προσμένουν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό να αρπάξει την Εκκλησία του. Για λίγο ακόμα η πόρτα της χάρης του Χριστού είναι, ανοικτή. Προλαβαίνεις να μπεις και συ, σήμερα. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά»[www.greekbiblos.gr/22.htm].
Και συνεχίζουν άλλου: «Ο Κύριος έρχεται. επίκειται η αρπαγή της Εκκλησίας». (www.greekbiblos.gr/16.htm) βλ. και «Η όψιμη βροχή» Στο Η Φωνή του Ευαγγελίου, Φεβ. 1999, σελ. 93-95. Όσοι δε θα λάβουν μέρος στην αρπαγή, λέγουν, θα μείνουν στη γη για να υποφέρουν κατά την περίοδο της μεγάλης θλίψης, την επταετία του Αντίχριστου. Με το τέλος της επταετίας του Αντίχριστου, θα επιστρέψει ο Χριστός μαζί με τους αρπαγέντες Πεντηκοστιανούς από τους ουρανούς, θα καταστρέψει τον Αντίχριστο και θα συμβασιλεύσουν μαζί στη γη για χίλια χρόνια.
Αν αξιολογήσουμε όμως τους ισχυρισμούς των Πεντηκοστιανών σχετικά με την αρπαγή της εκκλησίας, θα παρατηρήσουμε ότι βρίσκονται σε ριζική αντίθεση με τη διδασκαλία του Κυρίου και των αγίων Αποστόλων. Ως συνέπεια της αρπαγής, οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν τμηματική ανάσταση των νεκρών, των μεν πιστών προ τής Αρπαγής, των δε απίστων στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας.
Αντιθέτως, η Αγία Γραφή αναφέρει για καθολική ανάσταση των νεκρών (Ίωάν. 5,28. Α’ Κορ. 15, 51-52 Άποκ. 20,12).
Διδάσκουν δυο επανόδους του Χριστού στη γη, μία για την αρπαγή και μια για την καταστροφή του Αντίχριστου και την εγκαθίδρυση της χιλιετούς βασιλείας.
Αντιθέτως, η Αγια Γραφή ομιλεί για μία και μοναδική επιστροφή του Χριστού μόνο κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του.(Ματθ.24,27, Μαρκ. 13,26, Λουκ. 17,24, κ.λ.π). Τα χωρία που επικαλούνται για την αρπαγή αναφέρονται στη Δεύτερα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Αγία Γραφή αναφερόμενη στο γεγονός της επιστροφής του Κυρίου χρησιμοποιεί πάντα ενικό («παρουσία»), και δεν κάνει χρονική διάκριση παρουσιών, άλλη για τη δήθεν αρπαγή, και άλλη για Δευτέρα Παρουσία (Α’ Κορ.15, -23, Α’ θεσ. 2,19, 3,13, 4,15, Β’ θεσ. 2,1- 2,8-9, Ιακ. 5,7, Β’ Πετρ. 3,12, Α’ Ιωάν. 2,28).
Ισχυρίζονται ότι θα γίνει η αρπαγή των πιστών για να μην περάσουν τη μεγάλη θλίψη κατά την επταετία του Αντίχριστου.
Η Αγία Γραφή αντιθέτως διδάσκει, ότι οι πιστοί την εποχή του Αντίχριστου θα είναι στη γη και θα δοκιμαστούν σκληρά από τον Αντίχριστο (Δαν.7,21, Αποκ. 13,7, 20,4).
Γι’ αυτό ο Θεός «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» (Ματθ. 24,22-23). Μία ακόμα λοιπόν απόδειξη ότι δεν υπάρχει αρπαγή των πιστών προ της μεγάλης θλίψης, όπως κακοδόξως ισχυρίζονται οι πάσης φύσεως Πεντηκοστιανοί.
Αντίθετος επίσης στην Αγία Γραφή είναι και ο ισχυρισμός τους ότι θα επιστρέψει πάλι ο Χριστός στη γη με τους αρπαγέντες Πεντηκοστιανούς για την εγκαθίδρυση επιγείου χιλιετούς βασιλείας μετά την επταετία του Αντιχρίστου.
Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι θα επιστρέψει ο Κύριος μόνο μία φορά κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του με δόξα, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς συνοδευόμενος από αγίους αγγέλους και όχι από Πεντηκοστιανούς (Ματθ. 25,31. Μαρκ. 13,26-27).
Στο ερώτημα, εάν συμφωνούν όλοι οι Πεντηκοστιανοί ειδικά αλλά και οι προτεστάντες γενικότερα, για το αν θα υπάρξει αρπαγή της εκκλησίας προ της μεγάλης θλίψης, η απάντηση είναι όχι.
Υπάρχουν τρεις τάσεις: A.Cleason-P.Feinberg-D.Moo-R.Reiter, The Raprure. Pre, Mid or Post-Tribulational, Grand Rapids, Michingan 1984.
Η πρώτη τάση υποστηρίζει ότι η αρπαγή θα γίνει προ της μεγάλης θλίψης και είναι γνωστοί ως Dispensationalists, η δεύτερη τάση που υποστηρίζει ότι η αρπαγή θα γίνει μετά την μεγάλη θλίψη και είναι γνωστοί ως Premillennialists, και η τρίτη τάση, που διαφοροποιείται ως προς το χρόνο έναρξης της χιλιετούς βασιλείας και είναι γνωστοί ως Postmillennialists.
Πρέπει επίσης, εν προκειμένω, να επισημάνουμε ότι πολλοί από τους πρώτους Πεντηκοστιανούς του εικοστού αιώνα είχαν προφητεύσει ως μεγάλη θλίψη τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (www.jesusportal.org/magazine/article9-4.html).
Θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας στην περί αρπαγής της Εκκλησίας πλάνη των Πεντηκοστιανών, παραθέτοντας ενδεικτικά και τη γνώμη ενός Έλληνα προτεστάντη [Σημείωση: Ο εν λόγω εκδότης δεν ανήκει πλέον στον προτεσταντικό χώρο αλλά στην Ορθοδοξία]. Πρόκειται για τον εκδότη και διευθυντή του ελληνικού (πρώην) προτεσταντικού περιοδικού «Ο Ερευνητής της Αλήθειας» που αφιερώνει το τεύχος 24 (Σεπτ.- Νοεμ. 2003) του εν λόγω περιοδικού αποκλειστικώς στις αντιλήψεις των Πεντηκοστιανών περί της αρπαγής. Χαρακτηρίζει, λοιπόν, τη διδασκαλία περί αρπαγής «ως αντιβιβλική και επικίνδυνη» και τη θεωρεί «απατηλό μήνυμα που δίνει ψεύτικη ελπίδα ασφάλειας». (Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αρ.τ. 24, Σεπτ.- Νοεμ. 2003, σελ. 10)(Το περιοδικό αυτό και ο εκδότης του τώρα ανήκουν στην Ορθ.Εκκλησία). Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι στο εν λόγω προτεσταντικό περιοδικό υπάρχει και η άποψη ενός Αμερικανού Πεντηκοστιανού, ο οποίος λέει, ότι η θεωρία για την αρπαγή της Εκκλησίας προ της θλίψης είναι «ένα δόγμα, που η Αγία Γραφή ποτέ δεν δίδαξε». [Οπ.π.,σελ.17]
Μένει κανείς πραγματικά κατάπληκτος τόσο από το μέγεθος της πλάνης όσο και από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις των Πεντηκοστιανών και των προτεσταντών γενικά μεταξύ τους. Νομίζουμε, όμως, ότι δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η πεντηκοστιανή κίνηση είναι σύστημα πλάνης που οι διδασκαλίες τους δεν έχουν καμία σχέση, παρά την εξωτερική επίκληση της Αγίας Γραφής, με τη διδασκαλία του Χριστού και της Εκκλησίας. Γι' αυτό ο Ορθόδοξος χριστιανός προσεύχεται για τα θύματα της πλάνης, αλλά έχει πάντα υπ' όψη του τον παύλειο λόγο «Μη σας εξαπατήσει με κανέναν τρόπο κανείς» (Β’ Θεσ. 2,3). Από την ορθόδοξη ιστοσελίδα (http://www.ooderg.com/)

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ